Dwie nastoletnie koleżanki się pokłóciły. Jedna skrytykowała rysunki drugiej bo, jej skromnym zdaniem, koleżanka z rzekomo dobrej rodziny nie powinna malować infantylnych kwiatków. Starszy brat dziewczynki malującej kwiatki stanął w jej obronie i zagroził koleżance rękoczynami jeśli jeszcze raz zaatakuje jego młodszą, wrażliwą siostrzyczkę. O wszystkim dowiedzieli się rodzice. Kupili dziewczynce papier i nowe kredki żeby nie płakała i nie myślała że malowanie kwiatków jest jakimś obciachem. Bo nie jest. Potem poszli porozmawiać z matką napastliwej nastolatki i ją samą. Skutek rozmowy był taki że niedobra dziewczynka dostała ekstra lekcje poprawnego zachowania i etykiety do odbębnienia a jej matka została pouczona o możliwych konsekwencjach w przyszłości jeśli takie zachowanie jej latorośli się powtórzy. Bo tak się składa że wujek wrażliwej dziewczynki, próbującej swych sił w rysunku, jest ważną szychą i niekoniecznie miłym charakterem, szczególnie wrednym gdy ma do czynienia z napastliwymi babami. Potrafi być wręcz sadystycznie niemiły, jeśli wiecie o co mi chodzi...

No to teraz prościutka zagadka. Co to jest? Odcinek opery mydlanej? Fragment książki o nastolatkach z wyższych sfer? Brytyjska 'aga saga'? Nie, to streszczenie pierwszych plus-minus 100 stron powieści fantasy pani Anny Bishop. Dlaczego fantasy? Ach, drogi Watsonie, przecież to tak proste jak wiktoriańska latarnia. Wystarczy aby chłopak miał na imię Daemonar, dziewczynki były uzdolnione magicznie, a ojciec Daemonara, Lucivar, żonaty z czarownicą, był księciem piekieł, facetem z błoniastymi skrzydłami który podróżuje na wietrze i ma pierścień z magicznym kamieniem. Mówiąc szczerze nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać – to ma być seria fantasy z listy bestsellerów New York Times? Tak, wiem, tą listę lepiej omijać z daleka, ale, oprócz ewidentnej komercjalizacji, pod pewnym względem wskazuje ona na jakąś tam popularność wśród szeroko pojętej społeczności czytelniczej... Przeniesienie mentalności i standardów wyższej klasy średniej do powieści fantasy mogłoby zadziałać gdyby tylko autorka trochę się wysiliła i wymyśliła nieco mniej infantylny scenariusz. Kilka wzmianek o seksualnych preferencjach i zachowaniach głównych bohaterów, plus dyskusja z nastoletnim synem na temat okresu jego matki, jeszcze bardziej pogłębiło ten infantylizm bo, powiedzmy sobie szczerze, nie wiem czy obecnie takie wstawki robią wrażenie nawet na nastolatkach do których tego typu powieści są adresowane.

Ja osobiście wymiękłam po pięciu rozdziałach i nie pomogła dodatkowa motywacja w formie nauki angielskiego, bo czytałam to w oryginalnej wersji językowej.

Dwie nastoletnie koleżanki się pokłóciły. Jedna skrytykowała rysunki drugiej bo, jej skromnym zdaniem, koleżanka z rzekomo dobrej rodziny nie powinna malować infantylnych kwiatków. Starszy brat dziewczynki malującej kwiatki stanął w jej obronie i zagroził koleżance rękoczynami jeśli jeszcze raz zaatakuje jego młodszą, wrażliwą siostrzyczkę. O wszystkim dowiedzieli się...