Obrazy Tamary Łempickiej zachwycały mnie od dzieciństwa. Osoba malarki jawi się jednak nieco odmiennie, mniej atrakcyjnie, a nawet odpychająco. Szczerze, to nie jestem pewien czy miałbym ochotę, aby była ona mą ciotką lub matką. Apodyktyczna, szalona, acz i pragmatyczna… cierpka i egoistyczna, rozedrgana, zapatrzona w cel, do którego parła beznamiętnie niemal; złośliwa i często zamyślona, bywała bardzo trudna dla bliskich – wprost okropna. Ponadto otaczała się swoistym nimbem, aurą, zmyśleniem, fikcją. Konfabulowała. Stwarzała się odnowa. Kreowała się! Obiad zjeść z nią mógłbym, ale żyć pod jednym dachem… raczej nie!

Biografia Laury Claridge oparta jest na pogłębionej analizie faktograficznej. Jest niczym praca doktorska lub dysertacja. Otrzymujemy tekst przesycony faktami. To istny gąszcz – dżungla! W tym chaszczowisku przyjdzie się czytelnikowi zgubić wielokrotnie. Ostatecznie mało dowiadujemy się o ideach i powodach takiej, a nie innej działalności malarki. Snujemy się po salonach, po teatrach, pracowniach i balach. Spotykamy indywidua, istnych oryginałów oraz ludzi banalnych, tych rozmaitych wielkich i małych epoki. Nie mamy szans na osobiste poznanie Tamary, na wejrzenie w jej duszę. Sama ona poniekąd tę dyspersyjność wytwarzała oszukując i kreując różne i sprzeczne wersje swej zawiłej drogi. Jak się okaże nawet data jej urodzin lub ich miejsce jest dyskusyjnym tematem.

Obrazy Tamary Łempickiej zachwycały mnie od dzieciństwa. Osoba malarki jawi się jednak nieco odmiennie, mniej atrakcyjnie, a nawet odpychająco. Szczerze, to nie jestem pewien czy miałbym ochotę, aby była ona mą ciotką lub matką. Apodyktyczna, szalona, acz i pragmatyczna… cierpka i egoistyczna, rozedrgana, zapatrzona w cel, do którego parła beznamiętnie niemal; złośliwa i...

Przyjemna lektura. Dobrze opracowana faktograficznie. To bohaterka ma zawsze ostatnie słowo chociaż w momencie pisania nie żyła od kilkunastu lat

Przyjemna lektura. Dobrze opracowana faktograficznie. To bohaterka ma zawsze ostatnie słowo chociaż w momencie pisania nie żyła od kilkunastu lat

Najchętniej dałabym 0 za postać antypatycznej bohaterki, przekonanej o własnej wyższości nad "zwykłymi" ludźmi skandalistki. Ciężko mi się to czytało, dobrnęłam do 1/3 objętości.

Najchętniej dałabym 0 za postać antypatycznej bohaterki, przekonanej o własnej wyższości nad "zwykłymi" ludźmi skandalistki. Ciężko mi się to czytało, dobrnęłam do 1/3 objętości.

Zacznijmy od tego, że książka powinna nazywać się Sztuka, skandal i Tamara Łempicka, ponieważ biorąc pod uwagę ilość informacji, hierarchia ta układa się tak, nie inaczej. Niezwykle szkoda, że o Tamarze z książki dowiadujemy się względnie mało, między rozległymi i męczącymi opisami niuansów ze świata malarstwa z tamtego okresu. Docenić warto ciekawie i dość dokładnie opisany świat (przede wszystkim) francuskich arystokratów i ich salonów. Skrytykować natomiast konieczne jest infantylne i eteryczne podejście autorki biografii do samej Tamary Łempickiej, które z pewnością spotkałoby się z dosadną krytyką pragmatycznej malarki.

Zacznijmy od tego, że książka powinna nazywać się Sztuka, skandal i Tamara Łempicka, ponieważ biorąc pod uwagę ilość informacji, hierarchia ta układa się tak, nie inaczej. Niezwykle szkoda, że o Tamarze z książki dowiadujemy się względnie mało, między rozległymi i męczącymi opisami niuansów ze świata malarstwa z tamtego okresu. Docenić warto ciekawie i dość dokładnie...

Po książkę sięgnąć można, ale jest to raczej lektura ciężka i mało ukazująca proces twórczy, który zachodził w duszy Tamary Łępickiej (malarki oryginalnej). Niemniej powierzchownie dotykamy tego, jaka była owa Tamara. Jaka się jawiła ludziom i krytykom oraz jak potrafiła krzywdzić swych bliskich, choć ich kochała. Dostrzegamy dramat jej chwiejności, co do licznych wyborów życiowych i mozaikę jej ekscesów seksualnych, alembik jej wariactw, natręctw i fobii. Dostrzegamy co ją bolało i zachwycało, a co złościło. Wszystko to jednak widzimy jakby z boku, bez emocji, jakby pobieżne i tylko przy okazji – na plan główny składają się bowiem głównie same zdarzenia i fakty oraz morze ludzi.
Tamara jakby we mgle i z mgły utkana ledwie się wynurza z tego chaosu achronologicznego. No bo niestety dość często zatraca Laura Claridge zwykłe następstwo zdarzeń. Raczej zaś mamy zataczanie kręgów, zapętlenia czasowe, chwilowe inwersje lub nadmierne wybieganie w przód. Gubimy się też w tym ogromnym morzu niuansów i drobiazgowości oraz zaburzeń osi czasu. Trochę szkoda!

Aby coś wynieść z książki trzeba by przeczytać ją ze trzy razy i sporo notować i samemu szeregować zdarzenia. Książka ma wysoki próg wejścia.

Po książkę sięgnąć można, ale jest to raczej lektura ciężka i mało ukazująca proces twórczy, który zachodził w duszy Tamary Łępickiej (malarki oryginalnej). Niemniej powierzchownie dotykamy tego, jaka była owa Tamara. Jaka się jawiła ludziom i krytykom oraz jak potrafiła krzywdzić swych bliskich, choć ich kochała. Dostrzegamy dramat jej chwiejności, co do licznych wyborów...

Laura Claridge wykonała tytaniczną pracę zebrania faktów na temat Tamary Łempickiej z przeróżnych źródeł, jednocześnie obalając niektóre fałszywe informacje zakorzenione w świadomości mas. Dodatkowym wyzwaniem zapewne był fakt, że sama artystka nie ułatwiała porządkowania wiadomości na swój temat. W końcu pałała się kłamstwem i przeinaczaniem faktów. To wyzwanie zostało jednak przez autorkę podjęte, czego efektem jest kolejna biograficzna pozycja "Marginesów".
Bardzo cenię sztukę Tamary Łempickiej, choć jej postać zawsze raczej mnie irytowała, aniżeli intrygowała. Po przeczytaniu "Sztuki i skandalu", Łempicka wciąż nie należy do moich wzorców, ale na pewno wzbudza moje większe zainteresowanie, a sama biografia wręcz mnie wciągnęła.
Żałuję, że "Tabele" zostały umieszczone w książce w zupełnie przypadkowym miejscu, w środku rozdziału, bez jakiejkolwiek wstawki, że można do nich wracać dokładnie tam. Ponadto, zbiór ilustracji przedstawiających obrazy Łempickiej wcale w pełni nie nawiązuje do przytaczanych nazw dzieł w tekście. Jest to prawdopodobnie jedyny mankament, jaki znajduję w tej pozycji.
Biografia ta należy do najciekawszych, jakie czytałam. Sama Tamara Łempicka wiodła życie tak różnorodne, barwne i nietuzinkowe, że teraz można tylko wyczekiwać filmu nakręconego na podstawie jej życiorysu, ale na ten moment zdecydowanie zadowalam się książką Claridge.

Laura Claridge wykonała tytaniczną pracę zebrania faktów na temat Tamary Łempickiej z przeróżnych źródeł, jednocześnie obalając niektóre fałszywe informacje zakorzenione w świadomości mas. Dodatkowym wyzwaniem zapewne był fakt, że sama artystka nie ułatwiała porządkowania wiadomości na swój temat. W końcu pałała się kłamstwem i przeinaczaniem faktów. To wyzwanie zostało...

Doceniam ogromną pracę jaką włożyła autorka w napisanie tej książki, dla wielkiego dana bądź znawcy sztuki będzie to pozycja perfekcyjna. Dla mniej one znanego odbiorcy ilość faktów, osób, miejsc etc. będzie zbyt przytłaczająca.

Doceniam ogromną pracę jaką włożyła autorka w napisanie tej książki, dla wielkiego dana bądź znawcy sztuki będzie to pozycja perfekcyjna. Dla mniej one znanego odbiorcy ilość faktów, osób, miejsc etc. będzie zbyt przytłaczająca.

Po mniej więcej 100 latach Tamara Łempicka ponownie zachwyca swoimi obrazami. Jakże by była zadowolona! Na fali ponownego zainteresowania sztuką Łempickiej Laura Claridge napisała szczegółową - na ile się dało - biografię artystki. Wielki szacunek dla autorki za przebicie się przez niezliczone historie i fantazje TdŁ na jej temat.
Wybujałe ego artystki, częste przeprowadzki, wojna nie ułatwiły Claridge weryfikacji. Odsianie mitów i fikcji od prawdy było trudne, a nie wiem czy w ogóle się udało. Łempicka wykreowała się od A do Z. To co pod sreberkiem okazało się niepiękne.
Ale tworzyła zacnie i tak ją lepiej zapamiętajmy :)

Po mniej więcej 100 latach Tamara Łempicka ponownie zachwyca swoimi obrazami. Jakże by była zadowolona! Na fali ponownego zainteresowania sztuką Łempickiej Laura Claridge napisała szczegółową - na ile się dało - biografię artystki. Wielki szacunek dla autorki za przebicie się przez niezliczone historie i fantazje TdŁ na jej temat.
Wybujałe ego artystki, częste...

Dużo dużo skupienia wymagało ode mnie przeczytania tej pozycji. Warto było! Przeczytałam bym raz jeszcze.

Dużo dużo skupienia wymagało ode mnie przeczytania tej pozycji. Warto było! Przeczytałam bym raz jeszcze.

Gdzie się pojawi wzbudza emocje i zachwyt, takie zdanie nasuwa mi się jako pierwsze, Czyni to poprzez swoją osobę lub poprzez swoje obrazy. Sztuka stworzona przez Łempicką, to świat pięknych barw, kształtów, a przede wszystkim sztuka emocji, uchwyconych łez, radości, smutku, powagi widocznych na twarzach swoich postaci. Zdecydowanie kochała piękno, a co najważniejsze umiała je zobaczyć i wyrazić.
W biografii Claridge możemy odnaleźć wątki o jej pochodzeniu, o jej rodzinie, miejscach w których mieszkała. Połowę swojego życia mieszkała i tworzyła w Paryżu, wśród elity nurtu Art Deco. Przez cały czas towarzyszyła jej myśl, że "Jestem kobietą nowoczesną", stąd lubiła szokować w sposób, najbardziej wybiegający swoje czasy. Przed wybuchem II Wojny Światowej wyjechała z Paryża, by podbić Amerykę, czy Ameryka była dla niej łaskawa?, co musiałą zrobić, by wtopić się w amerykańskie salony artystów. Myślę, że Ameryka była dla niej łaskawa, chociaż w zupełnie innym stylu, niż to miało miejsce w Europie.Z czasem zaczęto więcej uwagi poświęcać jej ekscesom, niż jej twórczości.
Jednak jej dzieła na pewno podbiły świat i to w wielkim stylu, jej obrazy wiszą w domu Madonny, Barbry Streisand, czu Jacka Nicholsona.
Tamara zawarła pakt z przyjemnością na całe życie, jednak nie chciała się odgradzać od świata sztuki. Zabiegała o znajomości z innymi artystami, chętnie realizowała zamówienia na obrazy i wystawiała je w galerii. Była tytanem pracy.
MB

Gdzie się pojawi wzbudza emocje i zachwyt, takie zdanie nasuwa mi się jako pierwsze, Czyni to poprzez swoją osobę lub poprzez swoje obrazy. Sztuka stworzona przez Łempicką, to świat pięknych barw, kształtów, a przede wszystkim sztuka emocji, uchwyconych łez, radości, smutku, powagi widocznych na twarzach swoich postaci. Zdecydowanie kochała piękno, a co najważniejsze umiała...