Czas na kolejny tom "Sherlock Holmes Society", gdzie nasz słynny detektyw z Londynu mierzy się z ikonami popkultury. Wcześniej w kilku dylogiach mieliśmy wampiry, podróże w czasie, Necronomicon i tajemniczą aparaturę kradnącą talenty uzdolnionym ludziom. Teraz na pierwszym planie jest tajemnicza zaraza, która przekształca ludzi w zombie. Kogo wiec brakowało w tej opowieści? Doktora Jekylla i Mr. Hyde'a. Oto są i muszę przyznać, że w naprawdę ciekawej, co ważniejsze mającej fabularnie sens, formie, która fanom serii na pewno przypadnie do gustu.

Historia nie jest tutaj zbytnio skomplikowana. Po porażce w zarażonym miasteczku, które spotkał jedyny możliwy w tym wypadku koniec, nasz detektyw dalej bada sprawę tajemniczej substancji, która przemienia ludzi w zombie. Idąc tym tropem natrafia na jegomościa z okładki, ukrywającego się przed tajemniczymi prześladowcami. Okazuje się, że ktoś wykradł część badań Doktora Jekylle, a Pan Hyde stara się nie paść ofiarą złodziei, którzy spieprzyli recepturę. Tak zaczyna się dziwny sojusz detektywa z człowiekiem posądzonym o serię zbrodni.

W tym albumie poznajemy częściowe rozwiązanie zagadki całej plagi. Wiemy jaka organizacja oraz ludzie za nią stoją, wiemy też, co testowali, choć nie do końca otrzymujemy odpowiedź po co to robili. Tutaj pozostaje na razie sfera spekulacji, którą ciekawie będzie można zagospodarować w kolejnych albumach. Równie interesująco prezentuje się sam finał tego tomu, bowiem dość mocno mnie zaskoczył. Obstawiałem, że sprawy przybiorą z goła inny obrót, a tymczasem cała akcja potoczyła się kompletnie inaczej. Zaliczam to na duży plus, bo zachęciło mnie do sięgnięcia po następny album, na który czekam z niecierpliwością.

Czy jednak cała historia, jak i poprzednie z tej serii, jest czymś zupełnie nowym dla mojej osoby? No... nie szczególnie. To po prostu bardzo dobra mieszanina różnych znanych postaci, sensownie napisana historia i ciekawa seria przygodowa. Nie nazwałbym jej jednak szczególnie wyjątkowo, bo na tym polu lepiej spisuje się choćby serial "Once upon a time", gdzie fenomenalnie autorzy podeszli do tematu ikon baśni oraz popkultury. Niemniej jeśli ktoś lubi takie mieszanki i jest zwolennikiem lekkiej literatury przygodowej, a raczej detektywistycznej, to spokojnie może sięgnąć po "Sherlock Holmes Socitey", nawet jeśli nie zna poprzednich dylogii.

Czas na kolejny tom "Sherlock Holmes Society", gdzie nasz słynny detektyw z Londynu mierzy się z ikonami popkultury. Wcześniej w kilku dylogiach mieliśmy wampiry, podróże w czasie, Necronomicon i tajemniczą aparaturę kradnącą talenty uzdolnionym ludziom. Teraz na pierwszym planie jest tajemnicza zaraza, która przekształca ludzi w zombie. Kogo wiec brakowało w tej opowieści?...

Pierwszy tom serii „Sherlock Holmes Society” wydawał mi się historią wykorzystującą Sherlock Holmesa tylko jako statystę. Zupełnie nie czułem, że jest to historia o Wielkim Detektywie i można go było zastąpić dowolną inną postacią. Jednakże zostawił on parę obiecujących wątków. Czy drugi tom umiejętnie je poprowadzi?

Mija miesiąc od wydarzeń z pierwszego tomu. Sherlock Holmes postanawia na własną rękę odkryć źródło substancji odpowiedzialnej za zarazę w Keelodge. W trakcie śledztwa spotyka specyficznego mężczyznę, który może być twórcą tej substancji.

Byłem dosyć zaskoczony, kiedy na scenę została wprowadzona postać z innego ówczesnego utworu literackiego. Już poprzednie mini serie nawiązywały do twórczości innych autorów niż Arthur Conan Doyle, ale chyba tutaj po raz pierwszy dzieje się to w tak bezpośredni sposób. Podobało mi się, że ta postać nie jest wyłącznie przeciwnikiem dla Holmesa, ale pełni dosyć interesującą rolę. Niestety tutaj jest pozbawiona swojej najbardziej charakterystycznej cechy, przez co trochę traci i też można byłoby ją zastąpić kimś innym.

Finał poprzedniego tomu sugerował, że doktor Watson będzie tutaj inną postacią niż do tej pory, a Sherlock Holmes będzie musiał współpracować z kimś innym niż do tej pory. Początek tomu wyraźnie to sugeruje, ale ostatecznie bez specjalnego wyjaśnienia zostaje to odwrócone i wraca dawny status quo. Podobało mi się jednak, że trochę pokazano tu życia osobistego Watsona.

Więcej jest też tutaj typowo detektywistycznych elementów. Sherlock Holmes może wykazać się dedukcją, a także strategicznym myśleniem. Przy okazji też nie zapomniano podkreślić niechęci Holmesa do klasy wyższej.

Za rysunki w tym tomie odpowiada Eduard Torrents. Pozornie wszystko wygląda poprawnie, a kolory Jean Bastide’a dobrze budują klimat. Nawet żywe trupy, które pojawiają się na chwilę wyglądają bardziej efektownie. Jednakże postacie są trochę zbyt podobne do siebie i czasami można je pomylić.

Pomimo pewnych problemów jest lepiej niż w poprzednim. Można nareszcie poczuć, że to historia o Sherlocku Holmesie, a na horyzoncie pojawiają się kolejne interesujące wątki. Najbardziej rozczarowuje jednak ostatnia strona będącą bardzo tanią zagrywką ze strony scenarzysty.

Pierwszy tom serii „Sherlock Holmes Society” wydawał mi się historią wykorzystującą Sherlock Holmesa tylko jako statystę. Zupełnie nie czułem, że jest to historia o Wielkim Detektywie i można go było zastąpić dowolną inną postacią. Jednakże zostawił on parę obiecujących wątków. Czy drugi tom umiejętnie je poprowadzi?

Mija miesiąc od wydarzeń z pierwszego tomu. Sherlock...

Bardzo lubię postać Sherlocka Holmesa 🕵️‍♀️ dlatego sięgam po różne formy przedstawienia jego przygód. Egmont wydał kilka serii przygód popularnego detektywa. U mnie na pierwszy ogień poszedł Sherlock Holmes Society. Czytając byłam pewna, że seria liczy cztery tomy, ale grudzień przyniósł niespodziankę i tom piąty. Co jest o tyle interesujące, że koniec czwartego tomu nie zapowiadał dalszego ciągu.
Sama historia w wielkim skrócie. Holmes vs Zombie. I z tym Was zostawię 😆

Bardzo lubię postać Sherlocka Holmesa 🕵️‍♀️ dlatego sięgam po różne formy przedstawienia jego przygód. Egmont wydał kilka serii przygód popularnego detektywa. U mnie na pierwszy ogień poszedł Sherlock Holmes Society. Czytając byłam pewna, że seria liczy cztery tomy, ale grudzień przyniósł niespodziankę i tom piąty. Co jest o tyle interesujące, że koniec czwartego tomu nie...