Ale niezajmująca historia miłosna! Ostatnie strony to już bardziej przekartkowałam niż przeczytałam. Bohaterka ciśnie ze swojego nowego faceta, że ten za szybko wyznaje jej uczucia i pyta ją, czy się nie wygłupił z tak szybkimi deklaracjami, na co ona odpowiada, że przecież on jej w ogóle nie zna, nic o niej wie, a w ogóle to w podstawówce też zakochiwała się w takim szybkim tempie, PODCZAS GDY sama po pierwszym spotkaniu (nie liczę tego rzeczywiście pierwszego, bo ona nawet nie skojarzyła, że to ten sam gość, w dodatku uznała go za gbura) wypisuje w pamiętniku, że tęskni za gościem, z którym zamieniła max. 3 zdania. Poziom infantylizmu wybity w kosmos.

Historia jest też niedopracowana. Kotka ma raz na imię Mimi, raz Miki, sąsiad Antoni łamie nogę, ale gips ściągają mu z ręki... Kiepsko to wygląda.

Ale niezajmująca historia miłosna! Ostatnie strony to już bardziej przekartkowałam niż przeczytałam. Bohaterka ciśnie ze swojego nowego faceta, że ten za szybko wyznaje jej uczucia i pyta ją, czy się nie wygłupił z tak szybkimi deklaracjami, na co ona odpowiada, że przecież on jej w ogóle nie zna, nic o niej wie, a w ogóle to w podstawówce też zakochiwała się w takim...

Zdecydowanie za krótka!
Lekka, kilkugodzinna historia rozwódki, która próbuje ułożyć sobie życie na nowo.
Wzloty i upadki, śmieszne wydarzenia, zwariowana przyjaciółka z czwórką dzieci i zwierzyńcem w domu, kot o imieniu Piernik, niemiły sąsiad Kogucik. Istny cyrk na kółkach! Ale ile śmiechu i zabawy przy tym :)
Polecam z całego serca :)

Zdecydowanie za krótka!
Lekka, kilkugodzinna historia rozwódki, która próbuje ułożyć sobie życie na nowo.
Wzloty i upadki, śmieszne wydarzenia, zwariowana przyjaciółka z czwórką dzieci i zwierzyńcem w domu, kot o imieniu Piernik, niemiły sąsiad Kogucik. Istny cyrk na kółkach! Ale ile śmiechu i zabawy przy tym :)
Polecam z całego serca :)

[i]"Czasem słońce musi zajść, zanim wzejdzie ze zdwojonym blaskiem. Musisz przetrwać to zaćmienie. Zobaczysz, niedługo razem podążycie ku słońcu, czerpiąc radość z każdego promyka, z każdej słonecznej chwili"[/i]

Rewelacyjna książka, której nie można odłożyć! Wzbudza wiele pozytywnych emocji i wywołuje uśmiech na twarzy!
Historia Juli, która postanowiła rozwieść się ze zdradzającym ją mężem, po czym długo nie mogła się pozbierać.
Niemniej jednak życie znów odsłania przed Julią promienie słoneczne i na swojej drodze spotyka mężczyznę, który w niczym nie przypomina jej byłego męża.
Zdecydowanie polecam wszystkim książkę na przyjemny wieczór!

[i]"Czasem słońce musi zajść, zanim wzejdzie ze zdwojonym blaskiem. Musisz przetrwać to zaćmienie. Zobaczysz, niedługo razem podążycie ku słońcu, czerpiąc radość z każdego promyka, z każdej słonecznej chwili"[/i]

Rewelacyjna książka, której nie można odłożyć! Wzbudza wiele pozytywnych emocji i wywołuje uśmiech na twarzy!
Historia Juli, która postanowiła rozwieść się ze...

"Mam na imię Julia i zaczynam pisać pamiętnik.Ciekawe, jak długo wytrwam w tym postanowieniu..." I tu mogę przybić piątkę z bohaterką...
Julia jest w sumie szczęśliwą bibliotekarka, mieszka w kawalerce ze swoim kotem. Kilka lat temu rozwiodła się z niewiernym mężem.
Ma przyjaciółkę Olę - ich znajomość zaczęła się dość dziwnie, poczytajcie. A mężczyźni... Po średnio udanym małżeństwie Julia wiedzie życie singielki jednak ciągle szuka swojej drugiej połówki. Można powiedzieć,że po rozwodzie odżyła. Miłość pojawia się w jej życiu niespodziewanie („Żaden facet na mnie nie wpadł w markecie, żaden nie zderzył się ze mną w drzwiach obrotowych, żaden nie zadzwonił do mnie przez przypadek i nie zakochał się w moim anielskim głosie. Mam już trzydzieści pięć lat, połowa życia za mną, albo i więcej, kto to wie…”) i choć boi się,że zostanie ponownie skrzywdzona, postanawia zaryzykować.

"Ścieżki życia" to pięknie wydana książka, którą dobrze się czyta. Czuć w niej mnóstwo optymizmu, lekkości. Napisana w formie pamiętnika pozwała nam lepiej zrozumieć bohaterkę.

Pełna optymizmu i humoru zawiera też przesłanie, daje nadzieję samotnym kobietą z "przeszłością".

"Drogi życia są zawiłe i pełne krętych ścieżek… (...)łatwo można zabłądzić, skręcając w niewłaściwą. W gąszczu nie widać, dokąd ona prowadzi. Na szczęście w każdej chwili jest szansa, by zawrócić, ale nie zawsze trafisz na tę łatwiejszą i przyjemniejszą.(...)masz szansę dojść do końca ścieżki, na której stoi szczęście. Musisz tylko założyć odpowiednie buty, by łatwiej przejść po kamieniach i wystających korzeniach."

Na drogę w poszukiwaniu szczęścia polecam zabrać ze sobą książkę Edyty Kowalskie. A ja już zabieram się za drugi tom czyli "Ścieżki przeszłości".

"Mam na imię Julia i zaczynam pisać pamiętnik.Ciekawe, jak długo wytrwam w tym postanowieniu..." I tu mogę przybić piątkę z bohaterką...
Julia jest w sumie szczęśliwą bibliotekarka, mieszka w kawalerce ze swoim kotem. Kilka lat temu rozwiodła się z niewiernym mężem.
Ma przyjaciółkę Olę - ich znajomość zaczęła się dość dziwnie, poczytajcie. A mężczyźni... Po średnio udanym...

Julia to 35 letnia kobieta, która postanawia w końcu przestać przymykać oczy na kolejne wymówki, tłumaczenia bez głębszego sensu swojego męża, który od dłuższego czasu ją zdradza. Rozwód. To chyba dobra opcja, prawda? Przeprowadza się do małego mieszkania wraz z kotem - Piernikiem. Otoczona wspaniałymi ludźmi - przyjaciółmi, starszym sąsiadem - rozpoczyna nowy etap w swoim życiu, który przyniesie jej wiele zmian, nie tylko zewnętrznych ale i wewnętrznych. Czy Julia zazna szczęścia, gdy ktoś nieznajomy wkroczy niespodziewanie na jej ścieżkę życia?


"Pamiętaj, że prawdziwy facet to taki, który zmazuje Ci szminkę na ustach, a nie tusz na rzęsach..."

Ścieżki życia to debiut Pani Edyty Kowalskiej. I choć zamknięty został w ponad stu stronach to zdecydowanie nie ma do czego się przyczepić. Autorka zawarła tu wszystko.

Wyraziści bohaterowie swoją pozytywną energią zarażają czytelnika od pierwszych stron. Główna bohaterka - Julia - to sympatyczna bibliotekarka, która na każdym kroku wykazuje ogromną miłość do literatury. Uwielbia zwierzęta, a pomoc innym ludziom niesie w każdej potrzebie i bez wygórowanych oczekiwań do uzyskania czegoś w zamian. Jej przyjaciółka - Ola - z mężem i dziećmi to również ludzie o dobrym sercu. Wspierają ją w trudniejszych, jak i przyjemniejszych dla niej chwilach. A kiedy na jej ścieżce pojawia się przystojny dziennikarz nie ukrywają radości, trzymają kciuki i służą dobrą radą.


" (...)jeśli się kogoś kocha, można na różne sposoby tłumaczyć sobie jego zachowanie, można usprawiedliwiać i wybaczać. Aż miarka się przebrała. Zawsze przychodzi w końcu taki moment, że coś pęka, pojawia się złość, żal i poczucie krzywdy."


To powieść lekka, pisana w formie pamiętnika, którą czyta się zaledwie w kilka godzin, a na końcu czuje się lekki żal, że to już koniec. Barwne dialogi oplecione humorem dodają tej książce uroku, wywołując setki uśmiechów na twarzy. Jednak znajdziemy tu także paletę innych emocji i myśli, które rodzą się w trakcie i po zakończeniu czytania. Edyta Kowalska swoim słowem uświadamia czytelnika w jakim miejscu znajdujemy się w swoim życiu, dodaje wiary i nadziei w lepsze jutro. Wyraźnie daje do zrozumienia, że jeśli chcemy aby coś w naszym życiu nabrało cieplejszych barw i miało lepszy wydźwięk to niezależnie na jakiej ścieżce znajdujemy się, czasami paląc za sobą mosty trzeba jednocześnie cofnąć się do jakiegoś istotnego momentu,punktu, który doprowadził nas do tego miejsca, w którym aktualnie utknęliśmy.

"Drogi życia są zawiłe i pełne krętych ścieżek…(…)łatwo można zabłądzić, skręcając w niewłaściwą. W gąszczu nie widać, dokąd ona prowadzi. Na szczęście w każdej chwili jest szansa, by zawrócić, ale nie zawsze trafisz na tę łatwiejszą i przyjemniejszą.(…)masz szansę dojść do końca ścieżki, na której stoi szczęście. Musisz tylko założyć odpowiednie buty, by łatwiej przejść po kamieniach i wystających korzeniach."


Ścieżki życia to przyjemna lektura na każdą chwilę, moment, sekundę naszego życia. Wzrusza, bawi, niesie mądrość. Dla jednych będzie ona po prostu przyjemną lekturą, przerywnikiem, a dla innych może okazać się małym ocaleniem na zagubionym życiowym zakręcie.

http://books-culture.blogspot.com/2017/03/sciezki-zycia-edyta-kowalska.html

Julia to 35 letnia kobieta, która postanawia w końcu przestać przymykać oczy na kolejne wymówki, tłumaczenia bez głębszego sensu swojego męża, który od dłuższego czasu ją zdradza. Rozwód. To chyba dobra opcja, prawda? Przeprowadza się do małego mieszkania wraz z kotem - Piernikiem. Otoczona wspaniałymi ludźmi - przyjaciółmi, starszym sąsiadem - rozpoczyna nowy etap w swoim...

"Kolejna trzydziestolatka szukająca szczęścia w miłości" - tak myślałam zanim zabrałam się do czytania Ścieżek życia. A jednak Julia, bohaterka książki, i jej historia jest inna. Julię polubiłam od samego początku: jest taka jak ja, jak wiele kobiet trzydziestoletnich (i starszych też). Czytając książkę nie odczułam żadnego zgrzytu, typu: jak ona zdobyła tę super pracę, skąd wzięła pieniądze na budowę tak dużego domu, co takiego się stało, że nagle weszła do innej bajki, w której mnie nie ma. Julia od początku do końca była dla mnie fajną kumpelką, z którą mogłam pogadać o dietach, celulicie, pechowych randkach. A przy tym Julia okazała się pogodną i bardzo przyjacielską osobą, która opiekuje się zwierzyńcem przyjaciółki i chorym sąsiadem, a robi to tak naturalnie, bez czekania na nagrodę.
W książce nie ma długich opisów ludzi, miejsc czy przyrody, a jednak czytając Ścieżki życia widziałam naklejkę na butelce Carlo Rossi, i słońce przedzierające się przez drzewa, parę spacerującą po lesie, puchatą kurtkę i zieloną koszulę nocną w żółte grochy.
Z Julia spędziłam kilka wieczorów i żal było się rozstawać, dlatego
z ciekawością zabieram się do kolejnej książki Edyty Kowalskiej.

"Kolejna trzydziestolatka szukająca szczęścia w miłości" - tak myślałam zanim zabrałam się do czytania Ścieżek życia. A jednak Julia, bohaterka książki, i jej historia jest inna. Julię polubiłam od samego początku: jest taka jak ja, jak wiele kobiet trzydziestoletnich (i starszych też). Czytając książkę nie odczułam żadnego zgrzytu, typu: jak ona zdobyła tę super pracę,...

nudna, przewidywalna, strata czasu...

nudna, przewidywalna, strata czasu...

Ciekawa optymistyczna lektura w sam raz na smutny, sobotni wieczór.

Ciekawa optymistyczna lektura w sam raz na smutny, sobotni wieczór.

Ogromne rozczarowanie. Lektura miała być przyjemna i optymistyczna, co z tego, skoro napisana infantylnym stylem. Wydawało mi się, że skoro książka jest wydana w twardej oprawie, to po prostu musi być wartościowa. Nie musi.

Ogromne rozczarowanie. Lektura miała być przyjemna i optymistyczna, co z tego, skoro napisana infantylnym stylem. Wydawało mi się, że skoro książka jest wydana w twardej oprawie, to po prostu musi być wartościowa. Nie musi.

przyjemna lekka lektura, szybko się czyta

przyjemna lekka lektura, szybko się czyta