Od razu uprzedzam, że w tekście zabraknie większości teoretycznych kwestii odnośnie komiksu. Nie będę tutaj pisała o wspaniałej kresce Chada Hardina (która istotnie jest wspaniała),czy talencie literackim Davida Gaidera, bo one się nie zmieniły. Pisałam o nich w ostatniej recenzji The Silent Grove. Będzie za to krótko, zwięźle i na temat. Skupię się na najważniejszych i nowych punktach, pojawiających się w komiksie Dragon Age: Those Who Speak.

Wracając jeszcze do Gaidera – był on przyczyną, dla której do przeczytania najnowszego komiksu z uniwersum Dragon Age, podchodziłam jak do śmierdzącego jajka. Po lekturze jego ostatniej powieści – Dragon Age: Rozłam, delikatnie mówiąc, zraziłam się do pisarstwa scenarzysty BioWare i nie miałam ochoty zapoznawać się z jego kolejną wesołą twórczością. Ale mus to mus, kiedyś przełamać się trzeba.

Komiks Those Who Speak opowiada nam dalszy ciąg perypetii trójki bohaterów: króla Alistaira, krasnoluda Varrika i piratki Izabeli. Przygody owa trójka rozpoczęła na kartach pierwszej części, czyli The Silent Grove, więc siłą rzeczy są one kontynuowane. Teraz los gna naszych, szukających prawdy o pochodzeniu Alistaira, bohaterów w kolejne dalekie krainy. Mamy znaną już Antivę (w której trafiamy na słynny, charakterystyczny dla tamtejszej tradycji bal z udziałem szlachty i magistrów!),mamy także wyspę okupowaną przez Qunari – Seheron, z tłumem wyznawców Qun. Jest także obietnica kolejnych lądów, do jakich uda się wesoła gromadka, co zapowiada się ciekawie.

A sam komiks, moje wrażenia? Najpierw to, co najbardziej rzuca się w oczy – walka. Dużo, duuużo walki. Świetne kadry, genialne uchwycenie ruchu, akcja na poziomie Marvela. Dynamizm pierwsza klasa, jak w poprzedniej części, może nawet lepszy. Siekanie, skakanie, ślizganie, uniki, finty i sztychy. Tylko krwi trochę mało jak na taką ilość zadawanych ran, ale nie czepiam się, komiks ma być przystępny także dla czytelników w młodszym wieku, nie wypaczamy młodych umysłów. Kilka kadrów nawet wydrukuję i zrobię z nich kozackie zakładki do książek. Słowem – dzieje się!

Ale swoim kosztem. W recenzji The Silent Grove dałam upust swojej ekscytacji, pisząc, że fajnie się rozkręca, daje dobry wstęp, ciekawe co będzie dalej. A dalej? I tutaj pojawia się problem. Dalej to samo. Siepanka na całego, z fabułą trochę gorzej. Nie dostajemy żadnych odpowiedzi na pytania postawione w poprzedniej części, czy w innych produkcjach serii. Gorzej! Stawiamy nowe znaki zapytania i ostatecznie wiemy jeszcze mniej niż przed przeczytaniem komiksu.

Dalszą część recenzji możecie przeczytać na: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-komiksu-dragon-age-those-who-speak/

Od razu uprzedzam, że w tekście zabraknie większości teoretycznych kwestii odnośnie komiksu. Nie będę tutaj pisała o wspaniałej kresce Chada Hardina (która istotnie jest wspaniała),czy talencie literackim Davida Gaidera, bo one się nie zmieniły. Pisałam o nich w ostatniej recenzji The Silent Grove. Będzie za to krótko, zwięźle i na temat. Skupię się na najważniejszych i...