Na skraju jutra

Zacznę od filmu. Naprawdę świetnie zrealizowane sf z dobrze dobraną aktorską obsadą. Oglądałem już kilka razy i pewnie jeszcze wrócę, bo lubię takie klimaty. A książka? Niestety bardzo słaba. Warto jednak się przemęczyć choćby po to, by porównać jedno z drugim, a występują pewne różnice.

Zacznę od filmu. Naprawdę świetnie zrealizowane sf z dobrze dobraną aktorską obsadą. Oglądałem już kilka razy i pewnie jeszcze wrócę, bo lubię takie klimaty. A książka? Niestety bardzo słaba. Warto jednak się przemęczyć choćby po to, by porównać jedno z drugim, a występują pewne różnice.

Książka bardzo słaba, za to film świetny.

Książka bardzo słaba, za to film świetny.

Strasznie dłużyła mi się ta książka. Obejrzałam najpierw film i nie pasowała mi ta historia. Pewnie bardziej by mi się podobała gdybym na siłę nie wyobrażała sobie postaci z filmu a historia nie pasował. Główny bohater jest inny, inną osobą jest Rita. Nawet kończy się inaczej.

Strasznie dłużyła mi się ta książka. Obejrzałam najpierw film i nie pasowała mi ta historia. Pewnie bardziej by mi się podobała gdybym na siłę nie wyobrażała sobie postaci z filmu a historia nie pasował. Główny bohater jest inny, inną osobą jest Rita. Nawet kończy się inaczej.

Chcąc nie chcąc patrzę na tę książkę przez pryzmat jej filmowej adaptacji i chyba film podobał mi się bardziej.

Chcąc nie chcąc patrzę na tę książkę przez pryzmat jej filmowej adaptacji i chyba film podobał mi się bardziej.

Przebrnięcie przez tą pozycję było dla mnie nie lada wyzwaniem. Może było to spowodowane tym, że wcześniej oglądałam film i wszystko co czytałam nie pasowało mi do "nakładki filmowej", którą podświadomie nakładałam na czytany tekst? Keiji to postać wyjątkowo szablonowa. Odkrywa, że utknął w pętli czasu i postanawia spożytkować ten czas na zniszczenie jak największej ilości Mimów. Przez pół roku życia w pętli nabiera wprawy w walce i zostaje swoistym weteranem. Młody szaraczek i żółtodziób staje się na polu bitwy zabójczą maszyną wprawiającą innych żołnierzy w osłupienie. W między czasie krzyżują się drogi jego i Rity Vrataski.

To historia zdecydowanie wciągająca jednak jej odbiór utrudnia kilka mankamentów. Tym, który najbardziej wyprowadzał mnie z równowagi i irytował były dialogi. Często czytelnik musiał się domyślać, która postać zabiera w danej chwili głos albo milczy - było to przedstawione w dość nietypowy sposób. Pojawiają się również nagminnie kulawe wymiany zdań niewpływające w żaden sposób na historię, a kojarzące się przede wszystkim z operą mydlaną. Ciężko było wyzbyć się wrażenia "papierowego bohatera" co bardzo przeszkadzało w odbiorze. Książka jest podzielona na cztery części, w każdej poznajemy bliżej historię innego bohatera. Sam zamysł jest naprawdę ciekawy i kojarzy się z "Bad Mommy" Tarryn Fisher, ale w tym konkretnym przypadku zabieg podzielenia książki zamiast wciągnąć bardziej w bieg historii - rozpraszał.

Motyw pętli czasu jest tematem z każdej strony nadgryzionym, ale ciągle dobrze przyjmuje się w literaturze jak i kinematografii. Filmowy odpowiednik powieści Sakurazaki dostarczał niesamowitą rozrywkę i emocje, efekty wprawiały w oniemienie - szczególnie animacje Mimów, co dla fanów tego typu kina musiało być całkiem przyjemnym doświadczeniem. Pierwowzór produkcji kinowej wydany w Polsce przez Galerię Książki był stonowaną i skupioną na emocjonalnej stronie bohatera publikacją. Jeśli do książki podchodziło się z podobnymi oczekiwaniami jak do filmu czytelnika czekało srogie rozczarowanie formą jak i rozbieżnością historii. 

Największym minusem było zakończenie. Liczyłam, że będzie to finał zbiegający się mniej więcej z zakończeniem przedstawionym w filmie, ale książka i film zupełnie się od siebie różnią - na plus dla filmu. Książka pozostawia po sobie słodko-gorzki posmak, szczególnie jeśli, tak jak w moim przypadku, najpierw widziało się film i dość mocno wpływał on na odbiór powieści. 

Przebrnięcie przez tą pozycję było dla mnie nie lada wyzwaniem. Może było to spowodowane tym, że wcześniej oglądałam film i wszystko co czytałam nie pasowało mi do "nakładki filmowej", którą podświadomie nakładałam na czytany tekst? Keiji to postać wyjątkowo szablonowa. Odkrywa, że utknął w pętli czasu i postanawia spożytkować ten czas na zniszczenie jak największej ilości...

Na wstępie należy podkreślić, że w książce wydarzenia są przedstawione inaczej niż w filmie, co skutkuje zwiększeniem napięcia w końcowej fazie historii i małym plot-twistem. Czy jest lepsza niż film? Dla mnie nie, bo film, co prawda będący akcyjniakiem z Hollywood, to kawał dobrego sci-fi. Książka przedstawia natomiast więcej rozterek bohaterów oraz wątek miłosny, przez co robi się bardziej obyczajowa. Nie jest przez to nudna, ale powoduje to zepchnięcie "części sci-fi" i walki z obcymi na drugi plan.
Książka napisana lekkim stylem "mangowym", co delikatnie ujmuje powadze tematu jaki przedstawia. Niemniej czyta się ją szybko i jako lektura do poduszki na 2-3 dni zdecydowanie się sprawdza.

Na wstępie należy podkreślić, że w książce wydarzenia są przedstawione inaczej niż w filmie, co skutkuje zwiększeniem napięcia w końcowej fazie historii i małym plot-twistem. Czy jest lepsza niż film? Dla mnie nie, bo film, co prawda będący akcyjniakiem z Hollywood, to kawał dobrego sci-fi. Książka przedstawia natomiast więcej rozterek bohaterów oraz wątek miłosny, przez co...

Film tak - książka, no cóż, nie bardzo.

Film tak - książka, no cóż, nie bardzo.

Czytając tę książkę miałem wrażenie jakbym czytał jakąś mangę, tylko bez obrazków. Styl i bohaterowie nasunęły mi takie skojarzenie. Bohaterowie to nastolatkowie, prywatnie wrażliwi, trochę dziecinni, a na polu bitwy zmieniają się w maszyny do zabijania. To takie typowe właśnie dla mangi. Sama książka jest po prostu przeciętna. Styl jest lekki, ale nieco dziwny, taki na wskroś japoński. Film z Tomem Cruisem podobał mi się o wiele bardziej. Natomiast to co podobało mi się w książce to zakończenie, w którym pojawia się nieoczekiwany zwrot akcji.

Czytając tę książkę miałem wrażenie jakbym czytał jakąś mangę, tylko bez obrazków. Styl i bohaterowie nasunęły mi takie skojarzenie. Bohaterowie to nastolatkowie, prywatnie wrażliwi, trochę dziecinni, a na polu bitwy zmieniają się w maszyny do zabijania. To takie typowe właśnie dla mangi. Sama książka jest po prostu przeciętna. Styl jest lekki, ale nieco dziwny, taki na...

Po książkę sięgnąłem jakiś czas po obejrzeniu filmu i stwierdzam, że jest niestety bardzo przeciętna by nie powiedzieć że słaba. Do końca doczytałem tylko dlatego, by móc porównać różnice pomiędzy nią a filmem, który jest naprawdę rewelacyjny.

Po książkę sięgnąłem jakiś czas po obejrzeniu filmu i stwierdzam, że jest niestety bardzo przeciętna by nie powiedzieć że słaba. Do końca doczytałem tylko dlatego, by móc porównać różnice pomiędzy nią a filmem, który jest naprawdę rewelacyjny.

Dzień świstaka w wydaniu sci-fi.

Główny bohater Na skraju jutra tak jak reporter Phil staje się ofiarą pętli czasu i próbuje się z niej wydostać. Temat może i ograny, ale walka ludzi z Mimami wciąga i nie pozwala się oderwać od książki.

Wielka szkoda, że język powieści nie powala. Pojawia się też sporo niedorzeczności i płycizn fabularnych. Psuje to ogólne dobre wrażenie.

Mimo wszystko - polecam (choć wolę film).

Dzień świstaka w wydaniu sci-fi.

Główny bohater Na skraju jutra tak jak reporter Phil staje się ofiarą pętli czasu i próbuje się z niej wydostać. Temat może i ograny, ale walka ludzi z Mimami wciąga i nie pozwala się oderwać od książki.

Wielka szkoda, że język powieści nie powala. Pojawia się też sporo niedorzeczności i płycizn fabularnych. Psuje to ogólne dobre...