Anna Karenina. Tom 1

Wielka klasyka, ale czy wielka klasa?
Do przeczytania zabierałam się kilka ładnych lat, przerażała mnie objętość oraz tematyka - arystokrację rosyjską wrzuciłam do jednego worka z "wymoczonymi w konwenansach" Anglikami i ich przesłodzonymi konwersacjami o niczym, tym samym spodziewałam się i jednocześnie obawiałam drętwej i egzaltowanej mowy- trawy na zasadzie dużo słów - mało treści. Pod tym względem zostałam pozytywnie zaskoczona. Bohaterowie naprawdę nie prowadzili rozmów o niczym przepełnionych pustosłowiem, tylko wyrażali i motywowali swoje poglądy w sposób przekonujący i różnorodny. Dialogi napędzały akcję na równi z wydarzeniami i dopełniały obrazu wielowarstwowego społeczeństwa rosyjskiego w XIX wieku. Tołstoj nie ubarwia, nie wybiela i nie chce się nikomu przypodobać. Zawarł w swoim dziele i prawdę historyczną i przekonania, którym sam był wierny. Sądzę też, że dużo lepiej i nie tylko z punktu widzenia pojedynczego rolnika - kułaka, ale też jako całość z problemami zbiorowości, opisał wieś niż Reymont w "Chłopach". Mniej miejsca poświęcił tradycjom i wierzeniom, a bardziej skupił się na ówczesnych problemach oraz szansach na rozwój rosyjskiej wsi i rolnictwa. Jego działa w mojej ocenie jest również bardziej uniwersalne i mniej czuć na nim ząb czasu niż na wspomnianych wcześniej "Chłopach", którzy dla dzisiejszego czytelnika mogą być jedynie encyklopedią etnograficzną i świadectwem czasów dawno minionych, pod warunkiem, że czytelnik jest Polakiem i zna dawne obrzędy oraz zwyczaje. Dla czytelnika z obcego kraju "Chłopi" to dziś w dużej mierze mocno niezrozumiały tekst, który momentami można czytać jak baśń o mitologicznym ludzie, z dalekiego kraju, który miał bardzo rozwiniętą obyczajowość, ale rachityczną cywilizację, a którego już dzisiaj nie ma, a naleciałości i narodowe przywary do dziś pozostały i pokutują niczym duch w Mickiewiczowskich "Dziadach", ale za żadne skarby i mimo upływu czasu nie można ich wykorzenić. Dlatego uważam, że Tołstoj powinien otrzymać Nagrodę Nobla zamiast Reymonta. Jako człowieka Tołstoja nie lubię , zwłaszcza za stosunek do kobiet i traktowanie własnej żony - ocierający się wręcz o mizoginizm oraz za megalomanię, ale talentu literackiego i swobodnego pióra nie sposób pisarzowi odmówić.
Jedyne co mi w tej powieści zgrzytało, to wizerunki kobiet - jednoznaczne i do nólu jednowymiarowe. Przesłodzona i pod każdym względem perfekcyjna Kitty. Uciemiężona Dolly i psychicznie niezrównoważona Anna. Każdej bohaterce brakuje balansu i każda jest "przegięta" w jakąś stronę. Dodatkowo Anna Karenina za swoje niezdecydowanie, wymyślone problemy i dziwne motywacje oraz wyjątkową skłonność do rozdrabniania się i roztrząsania własnego położenia z punktu widzenia własnego zaburzonego ego zdobyła status najbardziej irytującej bohaterki i strąciła z pierwszego miejsca w tej kategorii od wielu lat na nim panującą Izabelę Łęcką.
Anna Karenina jako powieść realistyczna, wielowątkowa rozprawiająca się z ideami pozytywizmu przypomina mi bardzo pisarstwo Prusa dlatego sądzę, że przede wszystkim przypadnie do gustu wielbicielom "Lalki".
Jedną gwiazdkę odjęłam też za tłumaczenie Kazimiery Iłłakowiczówny, bo kilka wpadek stylistyczno-językowych znalazłam. Np. pokój hotelowy w tłumaczeniu nigdy nie był pokojem, natomiast zawsze był "Numerem", więc zdania brzmiały mniej więcej tak: "otworzył drzwi do swojego numeru". "Wszedł do swojego numeru". "Zamknął drzwi numeru".
Książkę tę czytałam i naprzemiennie słuchałam audiobooka w wykonaniu Anny Polony, której interpretację oceniam na 4. W niektórych momentach bardzo dobrze intonowała, modulowała głos, ale czasami myliła wyrazy i zjadała końcówki tak, ze zdanie traciło lub zmieniało sens. takich wpadek na przestrzeni całego długiego tekstu było zaledwie kilka, ale były dostrzegalne.

Wielka klasyka, ale czy wielka klasa?
Do przeczytania zabierałam się kilka ładnych lat, przerażała mnie objętość oraz tematyka - arystokrację rosyjską wrzuciłam do jednego worka z "wymoczonymi w konwenansach" Anglikami i ich przesłodzonymi konwersacjami o niczym, tym samym spodziewałam się i jednocześnie obawiałam drętwej i egzaltowanej mowy- trawy na zasadzie dużo słów -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po nią po wojnie i pokoju. Niestety trochę się zawiodłam. Watek Anny początkowo otwiera pole do dyskusji, później nieco się nudzi. Wątek Lewina niekiedy dziwi. Jakby byl tak tylko po to by pokazywać XIVw Rosję i to często w sposób nudny. Jest oczywiście sporo niezwykle ciekawych myśli. Zwłaszcza pod koniec.

Sięgnęłam po nią po wojnie i pokoju. Niestety trochę się zawiodłam. Watek Anny początkowo otwiera pole do dyskusji, później nieco się nudzi. Wątek Lewina niekiedy dziwi. Jakby byl tak tylko po to by pokazywać XIVw Rosję i to często w sposób nudny. Jest oczywiście sporo niezwykle ciekawych myśli. Zwłaszcza pod koniec.

Pokaż mimo to

W dużym skrócie to chyba taka dojrzała opowieść o miłości, która nie jest wcale magiczna, często zawodzi, a czasem jest sztuczna. Świetnie zostały zaprezentowane portrety psychologiczne bohaterów oraz ich przemiany. Akcja dzieje się głównie w świecie rosyjskich elit, ale przeplata się z tym życie na wsi, życie chłopów. Kobiece postacie trochę ciężkie, no ale to chyba typowe dla klasycznej literatury rosyjskiej.

Do tego w dialogach i przemyśleniach bohaterów mnóstwo filozoficznych, społecznych, ekonomicznych czy też religijnych rozważań. To chyba też typowe.

Książka spora, a akcja toczy się bardzo wolno, więc myślę, że niejeden się podda w czasie czytania, ale moim zdaniem bardziej przystępna niż książki Dostojewskiego. Tołstoj bardziej prowadzi czytelnika za rękę i można za nim nadążyć, a przynajmniej w tej książce.

W dużym skrócie to chyba taka dojrzała opowieść o miłości, która nie jest wcale magiczna, często zawodzi, a czasem jest sztuczna. Świetnie zostały zaprezentowane portrety psychologiczne bohaterów oraz ich przemiany. Akcja dzieje się głównie w świecie rosyjskich elit, ale przeplata się z tym życie na wsi, życie chłopów. Kobiece postacie trochę ciężkie, no ale to chyba typowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odniosłam wrażenie że tytułowa bohaterka to jedynie tło dla historii Lewina i jego miłości do Katty. Czy Anna Karenina to historia miłosna wszech czasów? Dla mnie nie, za mało Anny w Annie Kareninie. Niemniej jednak zachęcam do przeczytania.

Odniosłam wrażenie że tytułowa bohaterka to jedynie tło dla historii Lewina i jego miłości do Katty. Czy Anna Karenina to historia miłosna wszech czasów? Dla mnie nie, za mało Anny w Annie Kareninie. Niemniej jednak zachęcam do przeczytania.

Pokaż mimo to

Książka mnie jakoś szczególnie nie zachwyciła. Mam wrażenie, że historia niepotrzebnie została tak rozwleczona. Niby była okej, ale przez bardzo powolną akcję ciężej mi się to czytało.

Książka mnie jakoś szczególnie nie zachwyciła. Mam wrażenie, że historia niepotrzebnie została tak rozwleczona. Niby była okej, ale przez bardzo powolną akcję ciężej mi się to czytało.

Pokaż mimo to

Zabrzmi to być może dziwnie, ale powieść Tołstoja pamiętam przede wszystkim ze względu na postać Lewina. Myślę, że w Lewinie Tołstoj ukrył samego siebie. Rozpaczliwe poszukiwanie swojego miejsca w świecie. Fanatyczne pragnienie czynienia Dobra i życia w Prawdzie nawet kosztem bliskich osób. Lewin swoją postawą jednocześnie przyciąga i odpycha. Jest postacią pełną sprzeczności. Pragnie życia rodzinnego, a jednocześnie to życie go mierzi. Pragnie kochać swoją żonę, a jednocześnie czuję do niej obrzydzenie. Chce odnaleźć sens w prostym życiu na wsi zgodnym z rytmem natury. Jest zupełnie oddany tej idei. Dopina swego i osiada na wsi razem z żoną i dziećmi. Na tym kończy się powieść. Autor zostawia nas z tym pozornie sielankowym obrazem. Dopowiedzeniem całej tej historii może być życie samego Tołstoja. Jego ucieczka z Jasnej Polany. Ostatni akt buntu przeciwko zafałszowanemu jego zdaniem życiu, zakończony śmiercią w domu dróżnika na stacji w Astapowie.

Zabrzmi to być może dziwnie, ale powieść Tołstoja pamiętam przede wszystkim ze względu na postać Lewina. Myślę, że w Lewinie Tołstoj ukrył samego siebie. Rozpaczliwe poszukiwanie swojego miejsca w świecie. Fanatyczne pragnienie czynienia Dobra i życia w Prawdzie nawet kosztem bliskich osób. Lewin swoją postawą jednocześnie przyciąga i odpycha. Jest postacią pełną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka! Jestem pełna podziwu dla autora, obok jego powieści nie da się przejść obojętnie.

Piękna książka! Jestem pełna podziwu dla autora, obok jego powieści nie da się przejść obojętnie.

Pokaż mimo to

Miałam nadzieję na zachwycającą opowieść o ludzkich emocjach. Powinnam była jednak uwierzyć pierwszemu zdaniu książki, które zdradza jej prawdziwy temat. Powieść ta traktuje o nieszczęśliwych rodzinach i jest w swej wymowie tak fatalistyczna, że aż wzbudzająca złość.


Najbardziej podobały mi się fragmenty z przemyśleniami Tołstoja o sztuce, polityce, rolnictwie czy religii. Cieżko się czyta natomiast wypociny o roli kobiet, krów i zwierząt w ogóle. Lewin niestety wyznaje poglądy Kartezjusza (zwierzęta to maszyny, których paliwem jest pasza), uważa, że kobiety jako natury głupie i naiwne mają lepszy wgląd w sprawy życia i śmierci, a nade wszystko stworzone są do porodów.

Wroński i Karenin nie posiadają w ogóle żadnych zalet i jedynie fragmenty o Obłońskich czyta się sprawnie i z przyjemnością.

Warto przeczytać, natomiast nie jest to najprzyjemniejszy tekst.

Miałam nadzieję na zachwycającą opowieść o ludzkich emocjach. Powinnam była jednak uwierzyć pierwszemu zdaniu książki, które zdradza jej prawdziwy temat. Powieść ta traktuje o nieszczęśliwych rodzinach i jest w swej wymowie tak fatalistyczna, że aż wzbudzająca złość.


Najbardziej podobały mi się fragmenty z przemyśleniami Tołstoja o sztuce, polityce, rolnictwie czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"By można było przedsiębrać cokolwiek w sferze życia rodzinnego, niezbędne jest, by pomiędzy małżonkami panował albo całkowity rozbrat, albo miłość i zgoda. O ile jednak stosunek jest nieokreślony i nie ma ani rozbratu, ani zgody, wówczas nic przedsiębrać się nie da". Właśnie, słuszne są słowa pisarza, które rozpoczynają jeden z książkowych rozdziałów. Brak klarownej, jasnej sytuacji w życiu, w sprawach związanych z małżeństwem, miłością, uczuciami i więzami rodzinnymi może doprowadzić do stanów patowych, do niemożliwej do wytrzymania stagnacji, a co za tym idzie do tragedii. W tomie drugim do tragedii dochodzi. A tą najnieszczęśliwszą postacią tragiczną jest Anna Karenina.
Tom drugi w niczym nie ustępuje pierwszemu i jest tak samo interesujący oraz stoi na takim samym, bardzo wysokim poziomie. Jest tomem krótszym i zawiera części od piątej do ósmej. Każda z części niezwykle udana pod prawie każdym względem. Na końcu książki znajdziemy krótką, ale niezwykle ciekawą notę o autorze i jego twórczości. Warto ją również przeczytać.
Tom pierwszy oceniłem jako dzieło wybitne z dziewięcioma gwiazdkami na dziesięć możliwych do zdobycia. Tom drugi na takie samo miano książki wybitnej zasługuje i zasługuje na taką samą dziewięciogwiazdkową ocenę ogólną. Cała powieść wspaniała, wyjątkowa, na zawsze pozostająca w pamięci.

"By można było przedsiębrać cokolwiek w sferze życia rodzinnego, niezbędne jest, by pomiędzy małżonkami panował albo całkowity rozbrat, albo miłość i zgoda. O ile jednak stosunek jest nieokreślony i nie ma ani rozbratu, ani zgody, wówczas nic przedsiębrać się nie da". Właśnie, słuszne są słowa pisarza, które rozpoczynają jeden z książkowych rozdziałów. Brak klarownej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pomimo, iż napisana dawno temu jest warta przeczytania. Wzbudza wiele emocji zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Przeczytałam i oceniłam. W moim odczuciu główna bohaterka nie zdobyla mojej sympatii ani zrozumienia. Natomiast sam Karenin nie tylko otrzymał moje zrozumienie, ale również i szacunek.
Postać Lewina również zdobyła moją sympatie. Polecam przeczytać i ocenić samemu.

Książka pomimo, iż napisana dawno temu jest warta przeczytania. Wzbudza wiele emocji zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Przeczytałam i oceniłam. W moim odczuciu główna bohaterka nie zdobyla mojej sympatii ani zrozumienia. Natomiast sam Karenin nie tylko otrzymał moje zrozumienie, ale również i szacunek.
Postać Lewina również zdobyła moją sympatie. Polecam przeczytać i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to