Mające już ponad 10 lat felietony, poza małymi fragmentami w niczym nie straciły na aktualności, bystre cięte spostrzeżenia podane w inteligentnym wdzięcznym stylu. Tak jak w kabarecikach są też drobne nawiązania literackie.

Mające już ponad 10 lat felietony, poza małymi fragmentami w niczym nie straciły na aktualności, bystre cięte spostrzeżenia podane w inteligentnym wdzięcznym stylu. Tak jak w kabarecikach są też drobne nawiązania literackie.

Po wybornym "Moim pamiętniku potocznym" z przyjemnością sięgnęłam po kolejny zbiór felietonów, tym ciekawszych, że w czasach ciągle świeżych w mojej pamięci (Smoleńsk, Euro 2012, etc.). Lektura - bez dwóch zdań - wyborna.

Po wybornym "Moim pamiętniku potocznym" z przyjemnością sięgnęłam po kolejny zbiór felietonów, tym ciekawszych, że w czasach ciągle świeżych w mojej pamięci (Smoleńsk, Euro 2012, etc.). Lektura - bez dwóch zdań - wyborna.

Kobieta ambitna, wykształcona, inteligenta i po prostu powalająca. Podziwiam za odwagę opisywania rzeczywistości, każdy znajdzie felieton, który uosabia jego sposób na życie, poglądu itp. Polecam, zbiór i do pośmiania się i do zastanowieniem się do czego ten nas świat zmierza.....

Kobieta ambitna, wykształcona, inteligenta i po prostu powalająca. Podziwiam za odwagę opisywania rzeczywistości, każdy znajdzie felieton, który uosabia jego sposób na życie, poglądu itp. Polecam, zbiór i do pośmiania się i do zastanowieniem się do czego ten nas świat zmierza.....

Pani Olga Lipińska zasługuje na miano autorytetu. Jest mi bardzo bliska pod każdym względem. To przede wszystkim charyzmatyczna, inteligentna kobieta, ikona polskiej kultury wysokiej. Oprócz tego, że współpracowała z najlepszymi i największymi, to sama jest wielka. Obdarzona wyjątkowym poczuciem humoru, wysublimowanym, pełnym ironii, szerzej widzi zjawiska dnia codziennego.
W felietonach ujętych w ostatnią książkę (autorka napisała na pożegnanie, że otaczający świat coraz bardziej ją smuci, i woli zamilknąć) Lipińska obnaża nasze cechy narodowe. Niestety - tych złych jest więcej.
Bolesny jest fakt, że Polska to parafialny skansen Europy. Że czujemy się śmieciami we własnym kraju, na który łożymy wciąż rosnące podatki. Panuje wszechobecna zawiść, chamstwo i nienawiść. Telewizję Polską cechuje niekompetencja, a internet warcholstwo. PiS z katastrofy smoleńskiej zrobił tragifarsę, a Polacy pielęgnują w sobie podziały i nienawiść. W Polsce nie widać dobra, ale zło w tym bogobojnym światku fałszu i hipokryzji. Lipińska jest momentami bardzo gorzka, tak jak otaczający nas świat. Złości ją hipokryzja, fałsz i pozory, które rządzą w naszym narodzie. Polacy ze swym kombatanctwem i martyrologią są mali, głupi i podli.
A przy tym Lipińska jest osobą niezwykle łagodną w stosunku do ludzi dobrych. Ciepło wypowiada się o koleżankach i kolegach, nawet tych, którzy nie byli do końca fair wobec niej. Jest przy tym osobą, która potrafi napisać zdanie: "Roman Polański jest chlubą polskiego narodu". I za to ją kocham. Oldze Lipińskiej brzydnie ojczyzna, gdy widzi arogancję ludzką. Ja to w pełni rozumiem i popieram.

Pani Olga Lipińska zasługuje na miano autorytetu. Jest mi bardzo bliska pod każdym względem. To przede wszystkim charyzmatyczna, inteligentna kobieta, ikona polskiej kultury wysokiej. Oprócz tego, że współpracowała z najlepszymi i największymi, to sama jest wielka. Obdarzona wyjątkowym poczuciem humoru, wysublimowanym, pełnym ironii, szerzej widzi zjawiska dnia codziennego....

Herod Baba! Ta, której się wszyscy bojają! Królowa Polskiej sceny Kabaretowej! Jakżesz ona opowiada! Tak ,jak żyje - całą sobą. Niezwykle choleryczną sobą!
Książka wspaniała, cudowna, żywa! I jakie się w niej pojawiają postaci! Od A jak "Agnieszka Osiecka" (no dobra - trochę oszukałam ;) ) do Z jak Aleksander Zelwerowicz ( tu już nie kłamię ;) ). Tu nie ma co czytać recenzji - tu czas sięgnąć po "Jeszcze słychać śmiech..." I to galopem!

Herod Baba! Ta, której się wszyscy bojają! Królowa Polskiej sceny Kabaretowej! Jakżesz ona opowiada! Tak ,jak żyje - całą sobą. Niezwykle choleryczną sobą!
Książka wspaniała, cudowna, żywa! I jakie się w niej pojawiają postaci! Od A jak "Agnieszka Osiecka" (no dobra - trochę oszukałam ;) ) do Z jak Aleksander Zelwerowicz ( tu już nie kłamię ;) ). Tu nie ma co czytać...

Cenię kobiety wyjątkowe. Inteligentne, pewne siebie, żyjące wg własnych reguł. Olga Lipińska z pewnością do takich kobiet należy i taki obraz kobiety wyłania się z jej felietonów. Znana przede wszystkim ze swej twórczości kabaretowej, w swoich krótkich wypowiedziach pisarskich, pokazuje jednak przede wszystkim swoje oblicze satyryka. I są to takie słodko - gorzkie satyry kogoś, kto nie może się pogodzić z otaczającą go głupotą, zaściankowością i miernotą, a z drugiej strony kogoś, kto wie, że tak po prostu jest.

Cenię kobiety wyjątkowe. Inteligentne, pewne siebie, żyjące wg własnych reguł. Olga Lipińska z pewnością do takich kobiet należy i taki obraz kobiety wyłania się z jej felietonów. Znana przede wszystkim ze swej twórczości kabaretowej, w swoich krótkich wypowiedziach pisarskich, pokazuje jednak przede wszystkim swoje oblicze satyryka. I są to takie słodko - gorzkie satyry...

Kiedy kabaret Olgi Lipińskiej święcił triumfy w telewizji publicznej, byłam jeszcze zbyt młoda i zbyt nierozumna, by w ogóle się nimi interesować, nie mówiąc już o zrozumieniu czegokolwiek.
Kimże więc jestem, by podejmować się próby recenzji zbioru felietonów tej - nawiasem mówiąc - niezwykle inteligentnej i barwnej persony? A jednak... Książkę w rękach miałam, felietony przeczytałam (zajęło mi to dwa wieczory, a nie wiem czy wiecie, że wieczorami nie zwykłam czytać ze względów najróżniejszych),ubawiłam się przy tym setnie i napisać parę zdań muszę.
"Jeszcze słychać śmiech" to zbiór felietonów publikowanych przez Olgę Lipińską na łamach miesięcznika "Twój Styl" w latach 2009-2013.

Pełne niezaprzeczalnego wdzięku i humoru oraz wylewającej się wręcz z każdego akapitu olbrzymiej inteligencji ich autorki, bawią do łez i jednocześnie zmuszają do refleksji. A refleksja może być i bywa gorzka. Teksty Olgi Lipińskiej zebrane w tej książce są bardzo zróżnicowane, dlatego czytanie ich jeden po drugim, bez najmniejszej nawet przerwy, nie jest najbardziej rozsądne. Znacznie lepiej dawkować je sobie i delektować się nimi jak najpyszniejszym deserem - powoli i nie zachłannie.

Nie wiem, jak wiele jest w tych tekstach samej Olgi Lipińskiej, ale nie ulega wątpliwości, że jest to kobieta mądra, oczytana i bardzo szczera w swoich - nie zawsze pochlebnych - opiniach. Tylko wielka inteligencja pozwala na tak trafną ocenę rzeczywistości i tak celne jej wyśmianie. Więcej nie napiszę - kto po tę książkę chce sięgnąć, weźmie ją do ręki i bez mojej zachęty.

Kiedy kabaret Olgi Lipińskiej święcił triumfy w telewizji publicznej, byłam jeszcze zbyt młoda i zbyt nierozumna, by w ogóle się nimi interesować, nie mówiąc już o zrozumieniu czegokolwiek.
Kimże więc jestem, by podejmować się próby recenzji zbioru felietonów tej - nawiasem mówiąc - niezwykle inteligentnej i barwnej persony? A jednak... Książkę w rękach miałam, felietony...

Wychowałam się na (wówczas jeszcze czechosłowackich) serialach "Szpital na peryferiach" i "Kobieta za ladą". Do dziś niedzielne popołudnie kojarzy mi się ze smakiem - najlepszej na świecie - zupy ogórkowej mojej babci, którą jadłam (zupę, nie babcię)wpatrzona w kolejny odcinek historii ekspedientki, która zmaga się z przeciwnościami losu (to, że się zmaga odkryłam już dużo później). Kiedy oba seriale kilka lat temu powtórzono (chwała za to kanałowi Kino Polska!) cieszyłam się jak dziecko i znów wlepiałam oczy w doktorów: Sowę i Błażeja oraz niezapomnianą stojącą za ladą kobietę. Za to niedzielny wieczór należał do "Kabaretu Olgi Lipińskiej" i bohaterów, których pamiętam do dziś: Pani Basieńki, Pan Czesia, Pana Piotrusia, Tureckiego. Oczywiście dzieckiem będąc (choć już nie w kołysce) nie wyłapywałam niuansów, ani podtekstów, jednak nie przeszkadzało mi to patrzeć z chorobliwą wręcz fascynacją na ten zaczarowany świat. Dużo później, kiedy dorosłam, okazało się, że Olga Lipińska - podobnie jak jej przyjaciółka Hanna Bakuła (którą też czcią i uwielbieniem otaczam) - to postaci nader kontrowersyjne. Rodzi się pytanie dlaczego? Odpowiedź jest tyleż oczywista, co szokująca. Kontrowersyjne bo myślące, bo oczytane, bo krytykujące miernotę oraz bylejakość mediów, systemu edukacji, polityki i polityków, głoszące prawo kobiety do wolności wyboru w kwestiach prokreacji. A to przecież nie godzi się tak w katolickim kraju mówić, że samej poddało się aborcji. Najważniejsze są, jak w domu Dulskich, pozory. Zamieść problem pod dywan - wszystko jedno jaki problem i jaki dywan - i już po sprawie. Stąd moje umiłowanie Olgi Lipińskiej. Z wielką przyjemnością oglądam m.in. program Elizy Michalik "Nie ma żartów", kiedy gości w nim właśnie twórczyni Kabareciku. Nie chodzi wyłącznie o jej poglądy (wszystkie podzielam),ale także o klasę Pani Olgi, o piękną polszczyznę, którą się posługuje. Jest niewątpliwie mistrzynią ciętej i inteligentnej riposty. Dlatego też z wielką przyjemnością sięgnęłam po najnowszy zbiór felietonów Olgi Lipińskiej. Zdobyłam go z narażeniem życia, jako że w EMPiKu z racji świąt tłok był straszny. Kolejka prawie godzinna, ale nie ma się czemu dziwić bo - jak mówi mój przyjaciel Mateusz (pozdrawiam Cię bo przecież będziesz czytał ten tekst) - "EMPiK jest miejscem, do którego ludzie zachodzą tylko z okazji świąt". W każdym razie udało się. Nie zemdlałam, nie zostałam zadeptana na śmierć. Przyniosłam książkę do domu. Zajęłam się innymi sprawami. Wieczorem wzięłam moją zdobycz do ręki z zamiarem pobieżnego przejrzenia (czy też jak się teraz mówi - pojęcia nie mam dlaczego - przeglądnięcia). I tak przejrzałam, że przeczytałam ponad połowę - na przemian uśmiechając się i popadając w zadumę nad naszą polską rzeczywistością, niekiedy chmurną, coraz bardziej durną, coraz mniej tolerancyjną i kulturalną, w której dziwadła takie jak ja (co to i o Starszych Panach słyszały i ich piosenki znają na pamięć, i wiedzą kto to Czechow, Dejmek, Swinarski i Gruza) z coraz większym trudem znajdują swoje miejsce. Dziękuję Pani Oldze za tak wspaniały prezent świąteczny. Świąt co prawda nie obchodzę (jak można w tak katolickim kraju nie obchodzić świąt?! - można) - czyli nie uskuteczniam obżarstwa, nie ubieram choinki i sztucznie nie szczerzę się do ludzi, których nie lubię i nie cenię. Za to daję prezenty bo lubię. A i sama sobie czasem jakiś sprawię. Tegoroczny (jeden z wielu książkowych) bardzo mnie ucieszył. Smutno tylko, że już więcej żadnego felietonu Pani Olga nie napisze. Szkoda to wielka. Ale i za te, które do tej pory wyszły spod jej pióra należy podziękować. Tak więc Szanowna Autorko, chylę czoła! Zaś wszystkim, którzy czują się nieco wyalienowani z - coraz bardziej otaczającej nas - rzeczywistości polecam zbiór felietonów Olgi Lipińskiej "Jeszcze słychać śmiech". Kilka dni temu przeczytałam fantastyczne hasło: "Chcesz mieć bezstresowe i szczęśliwe święta? Nafaszeruj karpia prozakiem". Zamiast prozaku polecam książkę Mistrzyni Polskiego Kabaretu.

Wychowałam się na (wówczas jeszcze czechosłowackich) serialach "Szpital na peryferiach" i "Kobieta za ladą". Do dziś niedzielne popołudnie kojarzy mi się ze smakiem - najlepszej na świecie - zupy ogórkowej mojej babci, którą jadłam (zupę, nie babcię)wpatrzona w kolejny odcinek historii ekspedientki, która zmaga się z przeciwnościami losu (to, że się zmaga odkryłam już dużo...