Bardzo ciekawa pozycja. Interpretuje mity Międzyrzecza bezpośrednio. Troszkę w stronę Sitchina.

Bardzo ciekawa pozycja. Interpretuje mity Międzyrzecza bezpośrednio. Troszkę w stronę Sitchina.

Sargon Wielki stworzył pierwsze w ludzkiej historii imperium. Imperium akadyjskie obejmowało ziemie Mezopotamii i niektórych sąsiadujących tereny. Nie znamy jego dokładnych rozmiarów, istnieją różne hipotezy. Nie przetrwało bardzo długo, raptem wiek z hakiem. I choć do dzisiaj nie możemy odnaleźć jego stolicy, wiemy o jego historii całkiem sporo biorąc pod uwagę, że rzecz działa się grubo ponad cztery tysiące lat temu.

Krzysztof Milczarek pozbierał całą naszą wiedzę na temat Sargona, jego potomków i ich władztwa i przedstawił ją w postaci powieści wzorowanej na starożytnych eposach, próbując patrzeć na świat oczami ówczesnych postaci. Moim zdaniem udało mu się to bardzo akuratnie. Oznacza to, że powieść jest pełna patosu, bohaterowie są ekstremalnie koturnowi, bogowie, demony i wszelkie inne stwory światła i ciemności, mimo iż pozostają poza ziemską fizycznością, są jak najbardziej realni a oba światy przenikają się i wpływają na siebie. Bogowie pod względem natury i charakteru niespecjalnie różnią się od ludzi. Cechują ich podobne ambicje, namiętności, wady i zalety. Ludzie są beneficjentami i ofiarami boskich kaprysów, wszelkie powodzenia i niepowodzenia zależą od woli i działań tych potężnych istot.

Fabuła jest zapisem historii imperium akadyjskiego i losów jego władców, brak tu dodatkowych wątków dramatycznych czy przygodowych.

Tu i ówdzie pobrzmiewają nuty danikenowskie, na szczęście dość subtelnie, bez narzucania tego rodzaju (nad)interpretacji.

Pozycja w zasadzie jedynie dla fascynatów tematem. Pozostali mogą mieć duży problem z przebrnięciem.
8/10

Sargon Wielki stworzył pierwsze w ludzkiej historii imperium. Imperium akadyjskie obejmowało ziemie Mezopotamii i niektórych sąsiadujących tereny. Nie znamy jego dokładnych rozmiarów, istnieją różne hipotezy. Nie przetrwało bardzo długo, raptem wiek z hakiem. I choć do dzisiaj nie możemy odnaleźć jego stolicy, wiemy o jego historii całkiem sporo biorąc pod uwagę, że rzecz...

Ni to powieść, ni to fabularyzowana kronika z wątkami mitologicznymi. Zapowiadało się egzotycznie bo mitologia z tamtego okresu historycznego nie jest czymś na co się często trafia. Niestety próba podania tego w formie powieści z bohaterem-narratorem zupełnie nie wypaliła. Zawiązanie akcji jest groteskowe, później jest mdło, a podniosłe monologi ciągłe przeplatają się z opisami nagich tancerek i sypiania z boginią.

Ni to powieść, ni to fabularyzowana kronika z wątkami mitologicznymi. Zapowiadało się egzotycznie bo mitologia z tamtego okresu historycznego nie jest czymś na co się często trafia. Niestety próba podania tego w formie powieści z bohaterem-narratorem zupełnie nie wypaliła. Zawiązanie akcji jest groteskowe, później jest mdło, a podniosłe monologi ciągłe przeplatają się z...

Zaznaczyłam książkę jako przeczytaną, a nie jest to prawdą, jednak porzucam ją i chcę się podzielić moimi motywami.

Dobrnęłam do 1/3 i stwierdziłam, że życie jest za krótkie, a ilość dobrych książek do przecztania zbyt duża, abym marnowała czas na zmuszanie się do czytania książki, która to czynność nie sprawia mi przyjemności.
Książka jest napisana w sposób przypominający przypowieści i mity, pełna jest patosu, mądrości bohaterów, niewdzięczności władców, okrucieństwa i łaski bogów.. Opisane są związki bogów z bogami, ludzi z bogami, wojny pomiędzy ludami, krwawe potyczki i powstawanie z popiołów. Dlaczego więc ta książka tak bardzo mnie znudziła?
Mnogość imion bogów, nazw miast i lokacji jest dla mnie nie do ogarnięcia, zwłaszcza, że nie znam tej mitologii i tych miejsc. Myślę, że jest to książka dobra tylko dla znawców tematu bo autor w żaden sposób nie przybliża czytelnikowi nieznanego mu panteonu (wspomniana mnogość imion boskich obejmuje również różne ich wersje w różnych językach!) tak więc, w moim odczuciu, czytanie ogranicza się do bezrozumnego śledzenia wzrokiem całkowicie obcobrzmiących imion i nazw.
Sama historia jest tak pełna patosu, że do granic możliwości rozwleczona, a przy tym wszelkie opisy ciekawych sytuacji, jak podbojów, są bardzo ograniczone. Zraził mnie też opis pierwszego intymnego zbliżenia, i na szczęście, każde kolejne było coraz krótsze, ale niestety okraszone określeniami niczym z Harlequinów..
Piękny język i przekaz (przynajmniej przeze mnie wyczytany z tej 1/3, którą przeczytałam) nijak nie ratuje tej pozycji w moim odczuciu. Odrzucam i nie polecam.

Na plus wydania - piękna okładka.

Zaznaczyłam książkę jako przeczytaną, a nie jest to prawdą, jednak porzucam ją i chcę się podzielić moimi motywami.

Dobrnęłam do 1/3 i stwierdziłam, że życie jest za krótkie, a ilość dobrych książek do przecztania zbyt duża, abym marnowała czas na zmuszanie się do czytania książki, która to czynność nie sprawia mi przyjemności.
Książka jest napisana w sposób...

"Sargon" składa się z 2 części.
Pierwsza z nich to historia życia i podbojów Sargona; przenikająca się z jego miłosnymi i erotycznymi zbliżeniami ze swoją boginią - tytułową Inanną. Narrator (prawnuk Sargona - Szarkaliszarri) opowiada o tym w taki sposób, że podejrzewam autora o taki sam stopień zakochania w akadyjskiej bogini jaki występował u twórcy pierwszego w dziejach świata imperium. Z resztą niepostrzeżenie narrator czytelnika też doprowadza do podobnego stanu upojenia.
Objawia się to w drugiej części książki, gdy potomkowie Sargona bywają zaniedbani przez Inannę. Czuje się do niej wtedy szczery żal i autentyczne współczucie do wiernych jej akadyjskich królów.
Polecam. Choć nie jest to... "książka przygodowa" w ścisłym sensie. "Sargon" to raczej sfabularyzowana historia dynastii akadyjskiej, w której na pierwszy plan wysuwają się bogowie, którzy w tamtym czasie "stąpali jeszcze po ziemi"...

"Sargon" składa się z 2 części.
Pierwsza z nich to historia życia i podbojów Sargona; przenikająca się z jego miłosnymi i erotycznymi zbliżeniami ze swoją boginią - tytułową Inanną. Narrator (prawnuk Sargona - Szarkaliszarri) opowiada o tym w taki sposób, że podejrzewam autora o taki sam stopień zakochania w akadyjskiej bogini jaki występował u twórcy pierwszego w...

Ten kto nie miał do czynienia z Mezopotamią powinien przeczytać jak najprędzej.

Autor fajnie pomieszał zarówno prawdziwe źródła historyczne z aż do nie pomyślenia "zmyśloną historią" ;) bogów, którzy od zarania dziejów pomagają ludziom. A także potrafił stworzyć bohaterów, którzy raczej nic nie mają konkretnego do powiedzenia, ale bez nich ta opowieść była by nudna.

Jeśli chociaż część (oczywiście dotycząca historii skąd pochodzą bogowie) tej książki okazała się prawdziwa to życzę wszystkim szczęścia i łaski bogów, bo się naprawdę przydadzą.

Ten kto nie miał do czynienia z Mezopotamią powinien przeczytać jak najprędzej.

Autor fajnie pomieszał zarówno prawdziwe źródła historyczne z aż do nie pomyślenia "zmyśloną historią" ;) bogów, którzy od zarania dziejów pomagają ludziom. A także potrafił stworzyć bohaterów, którzy raczej nic nie mają konkretnego do powiedzenia, ale bez nich ta opowieść była by nudna....

Zacznę od początku.Czyli od okładki, jest ona na prawdę niezwykła.Powiem więcej, robi ogromne wrażenie.
Coś połączenie fantasty z powieścią historyczną i taka też jest :-)
Pamiętam,że sprawa najstarszego imperium w historii świata, zawsze mnie interesowała.
Zawsze lubiłem czytać o Akadzie,Sumerze.
Może nie jestem od tego specjalistą i to było takie czytanie, dla pasji.
Przechodząc do książki,jest jak już wspominałem połączeniem fantasty i powieści historycznej.
Mamy tu zarówno Bogów i Boginie Sumeru.
Ale i są zwykli ludzi,zarówno władcy.Jak i "pospólstwo"
Czytelnik i czytelniczka znajdzie tam odnośniki do życia w tamtych czasach.
Pracę na roli,ale i bitwy.
Całość powieści wypada świetnie i uważam,że warto ją przeczytać.

Zacznę od początku.Czyli od okładki, jest ona na prawdę niezwykła.Powiem więcej, robi ogromne wrażenie.
Coś połączenie fantasty z powieścią historyczną i taka też jest :-)
Pamiętam,że sprawa najstarszego imperium w historii świata, zawsze mnie interesowała.
Zawsze lubiłem czytać o Akadzie,Sumerze.
Może nie jestem od tego specjalistą i to było takie czytanie, dla...

Sargon kolejna powieść, która opowiada o dawnych i dalekich krainach, które rządziły na ziemi. Dzieje rodu Adage jego początki i czasy chwały i wielkiego upadku, które miasto zostało przeklęte. Wszystko co dobre odeszło w cień. Wielkie losy Akadu opisane książce od Szarrukina, Rimusza, Manisztusa, Naramsima po Szarkaliszrrisa, którzy zawierzyli swoje losy Inanny bogini, która chciała ustawić nowy prządek świata Posunęła się za daleko co nie mogło pominięte przez innych Bogów. Zemsta na Bogu Marduku spowodowało zgubę na Akadu. „ Mądry król nigdy nie poszukuje wojny, ale zawsze musi być na nią gotowy” Ostatnia książka Krzysztofa Milczarka, która prowadziła mnie po losach dawnych krajach, kulturach, losach i podbojach.

Sargon kolejna powieść, która opowiada o dawnych i dalekich krainach, które rządziły na ziemi. Dzieje rodu Adage jego początki i czasy chwały i wielkiego upadku, które miasto zostało przeklęte. Wszystko co dobre odeszło w cień. Wielkie losy Akadu opisane książce od Szarrukina, Rimusza, Manisztusa, Naramsima po Szarkaliszrrisa, którzy zawierzyli swoje losy Inanny bogini,...

Powieść o Sargonie Wielkiem, ktory stworzył Imperium akadyjskie.
Ciekawy pomysł na książkę, ale niestety niezbyt dobrze się ją czytało. Jakoś przebrnąłem do końca, ale tylko dlatego, żeby ją skończyć.

Powieść o Sargonie Wielkiem, ktory stworzył Imperium akadyjskie.
Ciekawy pomysł na książkę, ale niestety niezbyt dobrze się ją czytało. Jakoś przebrnąłem do końca, ale tylko dlatego, żeby ją skończyć.

Miła do przeczytania historia oraz mitologia, na którą nie trafia się zbyt często.

Miła do przeczytania historia oraz mitologia, na którą nie trafia się zbyt często.