Kontunuacja historii z Niezapominajek. Bohaterka wkroczyła w dorosłe życie, boryka się z kolejnymi rozterkami i problemami.
Myślę, że jest to książka dla czytelniczek w różnym wieku, mnie przeniosła w czasy młodości, za co plus. Kolejny ponownie za miejsce akcji. I kolejny za przyjemność czytania.

Kontunuacja historii z Niezapominajek. Bohaterka wkroczyła w dorosłe życie, boryka się z kolejnymi rozterkami i problemami.
Myślę, że jest to książka dla czytelniczek w różnym wieku, mnie przeniosła w czasy młodości, za co plus. Kolejny ponownie za miejsce akcji. I kolejny za przyjemność czytania.

Świetna książka!!! Bardzo pozytywnie nastraja. Polecam warta przeczytania.

Świetna książka!!! Bardzo pozytywnie nastraja. Polecam warta przeczytania.

"W poszukiwaniu siebie" to kontynuacja "Niezapominajek", o których niedawno Wam pisałam. Czy życie Izy jakoś się zmieniło? Co u niej słychać?

Minęły cztery lata od śmierci matki Izy. Dziewczyna ma dom, pracę, studia, przyjaciół i chłopaka. Pewnego dnia znajduje na strychu listy pisane przez matkę. Co skrywają? Czego nowego się z nich dowie? Poza tym Iza odkryje w sobie pasję pisania opowiadań. Wydaje się, że jej życie jest ustabilizowane, niczego jej nie brak, ale czy na pewno?

"Pisanie było od zawsze moją pasją. Najlepszym tego dowodem są te strony pamiętników, które zalegają moje biurko. Ale od czasu, gdy odkryłam, że fikcja literacka jest równie zajmująca, jak i opisywanie rzeczywistości, w moim życiu nastąpił przełom."

Spokojnie można czytać tę powieść bez znajomości wcześniejszych perypetii bohaterki, bowiem autorka zgrabnie wprowadza nas we wcześniejsze wydarzenia. Tu również, podobnie jak w "Niezapominajkach" mamy formę pamiętnika. Daje to lepszy wgląd na myśli, uczucia i emocje głównej bohaterki. Ponownie dostałam odpowiednio wyważoną dawkę humoru, wzruszenia, i co najważniejsze realizmu, zarówno tego w przypadku bohaterów, jak i przedstawionych wydarzeń. Tytuł bardzo trafnie oddaje treść, bo jest to powieść o poszukiwaniu siebie. Główna bohaterka w dalszym ciągu jest na etapie szukania siebie, swojego miejsca na ziemi, a także miłości i szczęścia.

"Chciałabym być silna i nieugięta. Zamiast tego, jestem słaba i podatna. Na wszystko. Na krytykę, dezaprobatę, na sugestie. Czasem wydaje mi się, jakbym była bezwładną kukiełką, którą każdy może bawić się w swoją ulubioną zabawę. Podkładać głos, przypisywać swoje odczucia i zachowania, podczas gdy ja tańczę jak mi się zagra. Nie wiem czego tak naprawdę chcę, nie wiem co uczyniłoby mnie szczęśliwą."

Podobało mi się to w jaki sposób ewaluowała postać Izy, jak na moich oczach dojrzewała, rozwijała się, jak zrozumiała kto i co jest w życiu najważniejsze. A to, że po drodze jej wręcz niekiedy głupie decyzje mogły irytować, to należy pamiętać, że to młoda dziewczyna i ma prawo do popełniania błędów. Te potknięcia nie zaszkodziły temu, że w dalszym ciągu można się z nią utożsamiać i lubić.

"Być kobietą nie oznacza wcale bycie słabą. W kobietach drzemie ogromna siła i potencjał."

Ewelina Kłoda nie pomija ważnych tematów, jak chociażby alkoholizm, kazirodztwo, trudne relacje rodzinne czy zazdrość. Robi to w sposób, który nie przytłacza, a zmusza do wielu refleksji.

"W poszukiwaniu siebie" to powieść mądra, dająca nadzieję o przyjaźni, miłości, namiętności, pełna rodzinnych sekretów i rozczarowań. Polecam tę książkę, jak i poprzednie losy bohaterów.

"W poszukiwaniu siebie" to kontynuacja "Niezapominajek", o których niedawno Wam pisałam. Czy życie Izy jakoś się zmieniło? Co u niej słychać?

Minęły cztery lata od śmierci matki Izy. Dziewczyna ma dom, pracę, studia, przyjaciół i chłopaka. Pewnego dnia znajduje na strychu listy pisane przez matkę. Co skrywają? Czego nowego się z nich dowie? Poza tym Iza odkryje w sobie...

Iza ułożyła sobie życie na nowo. Mieszka z przyjacielem (który wkrótce okazuje się miłością jej życia). podczas porządków na strychu znajduje pudełko z listami jej matki, do Jerrego - przyjaciela Izabeli. Dowiaduje się w nich, że jej ojcem nie jest jej wujek, a ojciec jej dawnego chłopaka. Odszukuje tatę, ten jednak jej nie chcę znać. O jej istnieniu dowiaduje się żona mężczyzny oraz jego córka - przyjaciółka Belli. Na koniec wszystko się układa. Dziewczyna wraca z Londynu i zostaje na stałe w Bielsko-Białej razem z przyjaciółmi.

Iza ułożyła sobie życie na nowo. Mieszka z przyjacielem (który wkrótce okazuje się miłością jej życia). podczas porządków na strychu znajduje pudełko z listami jej matki, do Jerrego - przyjaciela Izabeli. Dowiaduje się w nich, że jej ojcem nie jest jej wujek, a ojciec jej dawnego chłopaka. Odszukuje tatę, ten jednak jej nie chcę znać. O jej istnieniu dowiaduje się żona...

<melodia: marsz żałobny> niestety przeczytałam już i koniec. rozpacz.
rozstanie. żałoba.

Świetna książka, pozytywnie nastrajająca!
Moja opinia po pierwszej części zostaje nienaruszona.

Chylę czoła Pani Ewelino!

<melodia: marsz żałobny> niestety przeczytałam już i koniec. rozpacz.
rozstanie. żałoba.

Świetna książka, pozytywnie nastrajająca!
Moja opinia po pierwszej części zostaje nienaruszona.

Chylę czoła Pani Ewelino!

Przeczytałam i w sumie może byc ale pierwsza część była dużo lepsza.
ta jakoś nie zrobiła na mnie dużego wrażenia a może ja juz jestem za stara na takie książki:)Ale nie jest najgorsza takie lekkie czytadełko

Przeczytałam i w sumie może byc ale pierwsza część była dużo lepsza.
ta jakoś nie zrobiła na mnie dużego wrażenia a może ja juz jestem za stara na takie książki:)Ale nie jest najgorsza takie lekkie czytadełko

Jak w książce "Niezapominajki" bardzo lubiłam Izabelę, to w drugiej części "W poszukiwaniu siebie" mnie denerwowała. Młodsza Belka wydawała mi się ciekawsza niż jako 21-latka, która wykazywała się niezdecydowaniem, brakiem celu w życiu i ucieczką od problemów. Miałam wrażenie, że w tej części Iza pchała się tam gdzie nie trzeba, a jej życie stało się melodramatem, polegającym na tym potocznym stwierdzeniu: czasem melanż, czasem dramat! Ale dorwałam się tego jej pamiętnika i czytałam, byłam ciekawa co ona wykombinuje tym razem. I dzięki niej, wzbudził moją wielką sympatię Arek, którego uważam za najlepszego bohatera tej przygody.
Książkę czytało się szybko i mimo lekkiego zdenerwowania na bohaterkę to i przyjemnie. "Niezapominajki", ale i również "W poszukiwaniu siebie" będą zawsze kojarzyły mi się z latem, gdyż jest to świetna seria na wakacyjny czas.
Byłam ciekawa tej części, dorwałam ją, przeczytałam i czuję, ze zaspokoiłam ciekawość. Było dobrze, ale jednak przeciętnie! :)

Jak w książce "Niezapominajki" bardzo lubiłam Izabelę, to w drugiej części "W poszukiwaniu siebie" mnie denerwowała. Młodsza Belka wydawała mi się ciekawsza niż jako 21-latka, która wykazywała się niezdecydowaniem, brakiem celu w życiu i ucieczką od problemów. Miałam wrażenie, że w tej części Iza pchała się tam gdzie nie trzeba, a jej życie stało się melodramatem,...

Niestety mimo szczerych chęci nie zdołałam tej książki do końca przeczytać. Być może powodem tego był brak czasu, lecz myślę że nudna fabuła też się do tego przyczyniła. Nie była to zbyt wybitna książka i jeżeli ktoś myśli o luźnym poczytaniu bez konkretów, to jak najbardziej książka by mu odpowiadała. Jednak mnie w pewnym momencie zaczęła nudzić to monotonia. Nic się tam nie działo konkretnego, odbiorca miał mało możliwości na uruchomienie swojego intelektu i zastanowienie się, dlaczego coś się stało tak, a nie inaczej. Raczej wszystko zostało podane na tacy, to też nasz mózg stopniowo się wyłączał. Nie tylko w myśleniu, ale także w czytaniu. Po pewnym czasie po prostu przez moją głowę przechodziły literki, którego nie układały się w żadne sensowne zdania.,

Niestety mimo szczerych chęci nie zdołałam tej książki do końca przeczytać. Być może powodem tego był brak czasu, lecz myślę że nudna fabuła też się do tego przyczyniła. Nie była to zbyt wybitna książka i jeżeli ktoś myśli o luźnym poczytaniu bez konkretów, to jak najbardziej książka by mu odpowiadała. Jednak mnie w pewnym momencie zaczęła nudzić to monotonia. Nic się tam...

Druga część w której dzieje się bardzo dużo.
O czym? Jak sam tytuł wskazuje o poszukiwaniu siebie, próbowaniu złożenia swojego życia na miarę bezpiecznego. Jak wiele może się zdarzyć jeżeli nie mówimy prawdy osobom które kochamy, czy nasze sekret wyjdą na jaw, czy jest możliwe aby kochać kogoś ale nie zdawać sobie z tego sprawy?
Hmmm...ciekawa w formie pamiętnika więc czyta się szybko. Doskonała do długich podróży.
Polecam

Druga część w której dzieje się bardzo dużo.
O czym? Jak sam tytuł wskazuje o poszukiwaniu siebie, próbowaniu złożenia swojego życia na miarę bezpiecznego. Jak wiele może się zdarzyć jeżeli nie mówimy prawdy osobom które kochamy, czy nasze sekret wyjdą na jaw, czy jest możliwe aby kochać kogoś ale nie zdawać sobie z tego sprawy?
Hmmm...ciekawa w formie pamiętnika więc czyta...

Trochę czasu zajęło mi dotarcie do tej książki. Jednak wysiłek w to włożony nie poszedł na marne bo powieść ta okazała się ciekawa. Mam tylko mały problem w odgadnięciu dla jakiej grupy wiekowej przeznaczona jest książka "W poszukiwaniu siebie". Z jednej strony- bohaterami są studenci, więc można by powiedzieć, że można ją "podrzucić" czytelnikowi w wieku licealnym, studentom, z drugiej- opisywane są alkoholowe (i nie tylko) epizody bohaterki więc już czegoś takiego nie poleciłabym nastolatce.
"W poszukiwaniu siebie" to kontynuacja "Niezapominajki" (Recenzja TU). Przy dalszych częściach często porównuje się z pierwszą, zdarza się, że to porównanie nie wychodzi na dobre na kontynuacji. Uważam, że obie książki Eweliny Kłody są bardzo dobre, potrafią wciągnąć czytelnika bez reszty, zainteresować, z tym, że nie od razu, potrzeba na to trochę czasu.
Do "W poszukiwaniu siebie" wracamy by śledzić dalsze losy Izabeli i jej przyjaciół. To jeden z najciekawszych wątków. Drugim, który naprawdę mnie wciągnął dotyczy rodziny Izy.
Książka jest odrobinę przewidywalna, ale mi to w ogóle nie przeszkadza, bo o ile intuicja może przepowiadać zakończenie, to w międzyczasie bohaterów spotka wiele nieprzewidzianych wydarzeń.
Jak już wspomniałam, jest to bardzo dobra książka, wielowątkowa, jest idea;na dla osób w różnym wieku. porusza wiele istotnych problemów np. alkoholizmu i życia syndromem DDA (czyli bycie dorosłym dzieckiem alkoholika),poszukiwanie szczęścia i własnej drogi życiowej.
Szkoda, że to najprawdopodobniej koniec ( a raczej na pewno). Autorka nie daje nadziei na kontynuację, pozostaje więc tylko liczyć na nową powieść.

Trochę czasu zajęło mi dotarcie do tej książki. Jednak wysiłek w to włożony nie poszedł na marne bo powieść ta okazała się ciekawa. Mam tylko mały problem w odgadnięciu dla jakiej grupy wiekowej przeznaczona jest książka "W poszukiwaniu siebie". Z jednej strony- bohaterami są studenci, więc można by powiedzieć, że można ją "podrzucić" czytelnikowi w wieku licealnym,...