Zaintrygował mnie tytuł polski, jednak jak się okazuje oryginalny tytuł książki to "Rodzina". Akcja toczy się na początku XX w. w Chinach i opisuje historię tradycyjnej zamożnej rodziny. Głównymi bohaterami są trzej młodzi bracia. Ich postawa względem narzucanych im przez głowę rodu zasad jest bardzo różna: jedni się podporządkowują, inni buntują. Nieraz ta postawa zmienia się z czasem. Podstawowym narzędziem opresji jest aranżowanie przez dziadka małżeństw wbrew uczuciom wnuków. Główni bohaterowie są nieszczęśliwi. Inne postaci, np. służba tym bardziej nie mają wpływu na swój los. Los wielu bohaterów kończy się tragicznie. Tematem książki są jednak próby buntu mimo pozornie beznadziejnej sytuacji. Niezależnie jednak, jak ocenimy różne postawy braci, kto się wydaje oportunistą i tchórzem, a kto odważnym, na koniec pojawia się refleksja, że bunt jednostki nie wystarczy, że aby coś się zmieniło, muszą zaistnieć sprzyjające okoliczności i nadejść wsparcie.

Zaintrygował mnie tytuł polski, jednak jak się okazuje oryginalny tytuł książki to "Rodzina". Akcja toczy się na początku XX w. w Chinach i opisuje historię tradycyjnej zamożnej rodziny. Głównymi bohaterami są trzej młodzi bracia. Ich postawa względem narzucanych im przez głowę rodu zasad jest bardzo różna: jedni się podporządkowują, inni buntują. Nieraz ta postawa zmienia...

Mimo okrągłych 90 lat od wydania tej książki, jest ona przerażająco aktualna, szczególnie w kontekście atmosfery w polskim społeczeństwie w ostatnich latach. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak mocno utożsamiłem się z bohaterem literackim jak z Juehuiem. Świetnie odnalazłem się w odczuciach chińskiego nastolatka, buntującego się przeciwko opresyjnemu feudalizmowi w chińskim społeczeństwie przed stu laty. I to trochę straszne i smutne.

Jeśli chodzi o samą lekturę, to dawno nie czytałem już klasycznej powieści z tego okresu i początki były bardzo trudne, ale warto dać tej książce szansę na rozkręcenie się. Istnieje także tłumaczenie polskie z 1961 roku (wydane pod tytułem "Gdy bogowie odchodzą"). Nie miałem go nigdy w ręce, ale ponoć nie jest najlepsze. Jeśli tak, to szkoda, bo Ba Jin pisze po prostu pięknie, bezpretensjonalnym, prostym językiem, nie silącym się na patos i zbędne ozdobniki, jego styl jest bardzo naturalny i autentyczny.

Mimo okrągłych 90 lat od wydania tej książki, jest ona przerażająco aktualna, szczególnie w kontekście atmosfery w polskim społeczeństwie w ostatnich latach. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak mocno utożsamiłem się z bohaterem literackim jak z Juehuiem. Świetnie odnalazłem się w odczuciach chińskiego nastolatka, buntującego się przeciwko opresyjnemu feudalizmowi w chińskim...

Niestety, brzydko się ta powieść zestarzała. Być może to wina tłumaczenia, język którego sprawia wrażenie niesamowicie sztucznego, ale książka trąci myszką. Nie wątpię, że w swoim miejscu i czasie mogła stanowić głośne oskarżenie przebrzmiałych, krępujących obyczajów, ale dziś niewiele z jej mocy pozostało. Można przeczytać jako świadectwo epoki.

Niestety, brzydko się ta powieść zestarzała. Być może to wina tłumaczenia, język którego sprawia wrażenie niesamowicie sztucznego, ale książka trąci myszką. Nie wątpię, że w swoim miejscu i czasie mogła stanowić głośne oskarżenie przebrzmiałych, krępujących obyczajów, ale dziś niewiele z jej mocy pozostało. Można przeczytać jako świadectwo epoki.

Wciągająca opowieść o walce młodego pokolenia z tradycjami, które zaczynają ich przytłaczać. Nowe poglądy torują sobie drogę poprzez niezrozumiałe tradycje, przynoszące młodym ludziom jedynie smutek, gorzkie życiowe rozczarowania i coraz większy sprzeciw rosnący w ich sercach.

Wciągająca opowieść o walce młodego pokolenia z tradycjami, które zaczynają ich przytłaczać. Nowe poglądy torują sobie drogę poprzez niezrozumiałe tradycje, przynoszące młodym ludziom jedynie smutek, gorzkie życiowe rozczarowania i coraz większy sprzeciw rosnący w ich sercach.