Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pójdę do piekła. Wiem to z całą pewnością, jednak mam długą listę ludzi, których wyślę tam przede mną”.

Nie jestem dobrym człowiekiem. Moja dusza jest czarna. Mam serce z kamienia. Moja reputacja nie jest legendą ani mitem, lecz opiera się na zbiorze faktów.

Kocha to, co jej daję, i prawie jest gotowa to przyznać, mimo że nie musi tego robić. Widzę to po każdej jej reakcji. Jej ciało reaguje na mnie w sposób, jakiego nie widziałem nigdy wcześniej. Jest stworzona dla mnie.

Gdyby istniała waga, która przesądzałaby o czystości człowieka, szala, na której bym stanął, uderzyłaby z trzaskiem o ziemię pod ciężarem moich grzechów, a ja śmiałbym się z tego do rozpuku.

Będzie moją słabością tylko, jeśli na to pozwolę.

- Nie należę do nikogo. Nie jestem pieprzonym psem.
- Nie, ale i tak jesteś moja, do kurwy nędzy.

Ten pocałunek to czysty chaos, burza, dzika i pełna wściekłości, która pozbawia mnie wszelkich zahamowań i rozpala niepokój, którego wcześniej nie znałam.

Powinnam czuć przerażenie, skoro ten brutalny mężczyzna przypiera mnie do ściany, jednak emocje, które mnie wypełniają, nie mają nic wspólnego ze strachem.

Może i jestem brutalem, ale też nauczyłem się przez lata, że cierpliwość nie pozostaje bez nagrody.

Myślałam, że mogę sobie z nim poradzić, że jestem dostatecznie silna, by się nie załamać. Jednak najwyraźniej nigdy w życiu nie myliłam się bardziej i przez to stracę wszystko.

Ile potrwa, nim stracę to, co sprawia, że jestem właśnie mną?

Nienawidzę tego. Nie chcę już, by bała się mnie jak wszyscy inni. Nie daje mi to żadnej satysfakcji.

Przysięgam, ta kobieta żyje, by wystawiać mnie na próbę.

Dla świata zewnętrznego jestem kimś, kto rządzi, budząc strach i wykorzystując groźby. Jestem też kimś, kto w razie konieczności nie cofnie się przed ich realizacją.

Zachowywała się jak królowa. Jak kobieta, która byłaby w stanie poradzić sobie z kimś takim jak ja, kto mianował siebie królem.