Lucyna Kulińska

To książka, którą każdy powinien przeczytać. Zawiera ona relacje kilkudziesięciu świadków zbrodni ludobójstwa na Polakach dokonanej przez Ukraińców - nie tylko UPA czy OUN ale wszystkich Ukraińców ponieważ każdy jeden jest winny, każdy przyczynił się do tej masakry. Może nie każdy rąbał Polaków siekierą, nie każdy obcinał nożem piersi i języki, nie każdy wrzucał granaty do zabarykadowanych domów, wielu z nich przez zaniechanie przyczyniło się w taki sam sposób do śmierci tych biednych bezbronnych dzieci, kobiet,starców i czasem również mężczyzn. Było wielu dobrych Ukraińców, którzy przechowywali Polaków, jednak nie możemy porównywać tego z ratunkiem jaki nieśli pod groźbą śmierci całej rodziny Polacy żydom. Wielu zaprzyjaźnionych z Polskimi rodzinami Ukraińców w dzień było życzliwymi sąsiadami, zapewniali, że żadnego mordowania nie będzie a w nocy brali do ręki siekierę, piłę, nóż kuchenny, młot, rzadziej karabin czy granat i szło do sąsiada rozpruwać dziecięce brzuszki, roztrzaskiwać czaszki o róg budynków, odrąbywać po kolei kończyny tak by tortury trwały jak najdłużej. Mordowali Polaków stosując metody, których nawet Hitler by się nie dopuścił, a na pewno nie na taką skalę. W książce jest sporo relacji z których dowiadujemy się, że jednymi z głównych prowodyrów byli kapłani, oni oraz ich rodziny brali czynny udział w ludobójstwie. Często tych mordów dokonywali mężowie Ukraińcy, którzy bez zmrużenia oka, zindoktrynowani, czasami zastraszeni zabijali swoje Polskie żony oraz dzieci... Historie są krótkie, treściwe i naprawdę straszne - wiele razy musiałam odłożyć czytanie na później ponieważ byłam roztrzęsiona, nie mogłam zasnąć, w nocy śniły mi się koszmary. Ale co mają powiedzieć Ci którzy tego doświadczyli, którzy wyszli okaleczeni nie tylko psychicznie ale i fizycznie (wielu Polaków przeżyło własną śmierć)? Co oni czują? A my? My nie robimy nic, udajemy, że tego nie było bratamy się z potomkami banderowców, którzy już dzisiaj ogłaszają Szuchewicza, Banderę i innych bohaterami... Nawet papież Franciszek wspomina o tym żeby wynieść na ołtarze jednego z kapłanów święcących noże. Masakra! Musimy o nich pamiętać, musimy mówić prawdę, musimy ich osądzić i skazać nawet pośmiertnie, musimy odzyskać dla ocalałych ich ziemie. Jeśli tego nie zrobimy dzisiaj za rok dwa, sto takie mordy się powtórzą ponieważ bezkarność zawsze prowokuje. Nie dajmy się ogłupić, nie udawajmy, że pada kiedy plują. To Polacy najbardziej ucierpieli w czasie II wojny światowej i musimy o tym pamiętać.