Austin Wright

Czytałem wcześniejsze tłumaczenie pod tytułem „Tony i Susan”. To przede wszystkim przejmująca historia Tony’ego i jego najbliższych, o tym jak bezradni stajemy się, kiedy całe nasze dobre wychowanie poddane zostaje konfrontacji z pozbawionym hamulców natury moralnej złem. Tony jest przedstawicielem ucywilizowanej części społeczeństwa, do której pewnie zalicza się większość z nas, produktem starannej edukacji i obróbki kulturowej, przestrzegającym prawa tak bardzo, że niezdolny jest do wymierzenia kary oprawcom swoich bliskich, gdyby miało dziać się wbrew jego zapisom. Nie pojmuje, jak ktoś może odczuwać radość z nękania drugiej osoby, włącznie z pozbawieniem jej życia. Więc my wszyscy, życzliwi światu, jak Tony, kiedy stajemy naprzeciw bezwzględnego oprycha, czujemy strach i za bardzo nie wiemy, jak się zachować, a kiedy już mamy możliwość dokonania krwawej zemsty, odraczamy decyzję, pełni jesteśmy wahania i skrupułów. O zgrozo, chwilami czujemy nawet litość do przesłuchiwanego sprawcy. A może to oznacza, że jesteśmy bez jaj, jak ocenia taką postawę inna postać tej książki? Autor dokonuje szczegółowego zapisu sprzecznych myśli, jakie pojawiają się w głowach Tony’ego i Susan, pokazując, jak bardzo złożony, pogmatwany i skomplikowany jest świat wewnętrzny takich jak oni „wykształciuchów”. Mordercy zwykle nie mają tego typu problemów, pewnie dlatego są tak skuteczni.