Najnowsze artykuły
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać1
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński7
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać12
- Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Arjean Spaite
1
6,7/10
Pisze książki: horror
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
6,7/10średnia ocena książek autora
218 przeczytało książki autora
293 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Wampiry. Historia z zimną krwią spisana Barb Karg
6,7
Kolejna pozycja dla fanów wampirów, która wgryza się w świat nieumarłych z wyraźnym (chorobliwym?) entuzjazmem, przeważającym czasami nad pisarską dyscypliną, czego efektem są liczne, irytujące powtórzenia tych samych informacji. Plus należy się autorom za fantazyjne śródtytuły. Wyobrażam sobie, jaką mieli zabawę przy ich wymyślaniu: Bez wysysku nie ma zysku; Pokażcie mi Waszych umarłych; Zaprowadź mnie do swojego hemofilityka; Na scenę z prawej wchodzi Dracula; Ssanie na ekranie; Żyj długo i rozwijaj się.
Książka rozpoczyna się od omówienia bestii z ludowych podań. Choć to Europa Środkowa jest kolebką mitu, z którego wyewoluował wampir, stworzeniom pijącym krew dała początek grecka mitologia (vrykolaki, lamie). W słowackim i czeskim folklorze wampirycznym najważniejszą rolę odgrywają upir i nelapsi. Znane są również bułgarskie legendy o wampirze i bośniackie o lampirze. W rumuńskim księstwie Transylwanii występowały aż dwa rodzaje wampirów: żyjące strigoi vii oraz martwe strigoi mort. Najbardziej znanym wcieleniem wampira w północnych Niemczech jest nachtzehrer, czyli nocny zabójca. Autorzy jednak nie poprzestają na podaniach europejskich: stworów wypijających krew doszukują się także w Zjednoczonym Królestwie, w krajach Ameryki Łacińskiej (krwiożercze bóstwa Majów i Azteków),na Dalekim Wschodzie oraz w Ameryce Północnej. Analizują również doniesienia o spotkaniach z wampirami, m.in. przypadek szewca z Wrocławia, który w 1590 roku poderżnął sobie gardło, a następnie powstał z grobu, by terroryzować miasto.
Ciekawie przedstawiona jest ewolucja wampira w literaturze, poczynając od Wampira Polidoriego, a na Stephenie Meyer skończywszy, choć nie mogę się zgodzić ze wszystkimi przedstawionymi w niej ocenami. Autorzy pokusili się też o zaprezentowanie pełnej historii wampirów na srebrnym ekranie – od filmu niemego do czasów współczesnych, uzupełniając ją galerią najsławniejszych filmowych wampirów oraz naprawdę wyczerpującymi spisami filmów, podzielonymi na okresy. Tu ciekawostką może być polski obraz z czasów kina niemego: Wampiry Warszawy. Tajemnica taksówki nr 1051 (Oktawian Kaczanowski, Halina Łabędzka, 1925). Serialomaniacy z przyjemnością przeczytają rozdział o krwiopijcach na małym ekranie, ale z pewnością niektórych tytułów im zabraknie.
Postaci Draculi autorzy poświęcają sporo miejsca. Przedstawiają przerażającą i burzliwą historię Włada Palownika i omawiają wpływ, jaki wywarła ona na Brama Stokera. Przytaczają również legendy i przekazy związane z Transylwanią, w tym historię prawdziwego zamku Draculi.
W przewodniku po świecie nieumarłych nie mogło, oczywiście, zabraknąć charakterystyki wampirów oraz opisu metod ich wykrywania i niszczenia. W walce z nieśmiertelnym krwiopijcą warto korzystać ze starych, sprawdzonych sposobów: czosnek, sól, świece, kadzidła, dzwonki, krzyże i krucyfiksy, woda święcona, ogień, kołki i lustra to podstawowe wyposażenie przezornego łowcy.
Podczas lektury możemy korzystać z dodatkowych wskazówek: „Mroczny folklor” mówi o opowieściach, legendach, literaturze i przekazach ustnych, „Krwintesencja” koncentruje się na terminologii wampirycznej, a „Groza ekranu” naświetla filmowe przedstawienia wampirów.
„Wampiry. Historia z zimną krwią spisana” to swoiste kompendium wiedzy o krwiopijcach, adresowane przede wszystkim do fanów (fanatyków?) tego tematu. Momentami miałam wrażenie, że autorem książki jest jakiś nabuzowany hormonami nastolatek, który właśnie zakończył całonocny maraton z Draculą. Liczne powtórzenia, prościutki styl i cielęcy wręcz zachwyt to podstawowe mankamenty książki, zaprzeczające tytułowemu stwierdzeniu, jakoby była to historia pisana „z zimną krwią”.
Wampiry. Historia z zimną krwią spisana Barb Karg
6,7
Kolejna książka z gatunku "moje ulubione". To za sprawą tego, iż jest to kompilacja, książka na dany konkretny temat, zbierająca do kupy wszelkie informacje z danej dziedziny.
Wiele jest pozycji tego typu na rynku, nie znam ich zawartości, więc oceniać nie będę. Niemniej "Wampiry" wyróżniają się już samą okładką, a mimo tego, że w środku nie ma zdjęć, to jest ona ładnie opracowana. Są rubryczki z ciekawostkami na temat szeroko pojętego świata wampirów, gotycka czcionka, dobrze dobrane kolory...
Co do treści merytorycznej, to książka traktuje o wampirach w przekazach ludowych, literaturze, filmie, serialach, znajdują się też informacje o cechach charakterystycznych tych stworzeń i rady jak się przed nimi bronić, jak rozpoznać, czy przypadkiem nasz sąsiad nie jest nosferatu? Ponadto mnie jako fana świata grozy urzekła obszerna lista zawierająca tytuły filmów z wampirami z całego stulecia!
Moja "niższa" ocena wynika głównie z tego, iż nie jest to lektura napisana w najlepszy sposób, bowiem pełno w niej powtórzeń i kolokwialnego "lania wody"... Choć może to kwestia dość nieudolnego polskiego przekładu? Nie jest też to biały kruk... W każdym razie warto po nią sięgnąć, szczególnie tyczy się to fanów horroru i oczywiście "dzieci nocy" :)