Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Never say no” to książka, po którą sięgnęłam bez jakichkolwiek wymagań jak z reguły robię to gdy czytam wattpadówki. Zaczynając od początku prolog był giga szybki, dziwny i uważam, że bezużyteczny bo ani nie wprowadził mnie w fabułę, ani nie pozwolił mi poznać jakkolwiek bohaterów tylko dał mi jasny obraz plot twistu ( no przewidywalny od początku nie lubię tego). Główna bohaterka była bardzo głupia i irytująca, jej zachowania były skrajnie dziecięce ( bohaterzy mają 18+ ). Ale najbardziej jej ślepota mnie irytowała i brak umiejętności łączenia faktów co sprowadza na nią masę głupich sytuacji. Nie tylko ona zachowywała się nieodpowiednio do wieku. Wszyscy z bohaterów tak robili. Przytoczę może sytuację, która od początku mnie już zirytowała czyli ocenianie po wyglądzie i jebanie na osobę mimo, że ta im nic złego nie zrobiła no kurcze takie zachowania powinny być przedstawiane jako złe, a nie że git bo to główna bohaterka robi i wsm super. W tekście mamy sporo time skipów, które strasznie mnie myliły bo nie były jasno napisane ze nwm miesiąc później przez co gubiłam się w linii czasowej. Podobała mi się bardzo relacja Dylana i Lily wsm wszystkie relacje w tej książce były zdrowe i nie zauważyłam toksycznych wzorców ani nic w tym stylu. To giga plus jak na ten gatunek. Jeśli byłoby jakieś bingo typowej wattpadówki podczas czytania tej książki można odznaczyć przynajmniej połowę. Wsm śmieszna ciekawostka w książce mamy polskie ciasto w Ameryce ( Murzynek) jako typowe ciasto w kawiarni etc. Żeńskie postacie w tej książce sprowadzały się do jednej cechy – brak mózgu. Relacje w tej książce były bardzo szybkie i brakowało mi tego etapu przejściowego. Bardzo chaotyczna akcja przez co jak przy time skipach można się pogubić parę razy. Ale mimo wszystko bardzo dobrze się bawiłam i z chęcią przeczytam kolejny tom tej książki. Zakończenie o wiele lepsze niż początek zdecydowanie.