Jan Kucharzewski

Historyk i polityk polski. Przedmiotem jego badań były dzieje Rosji oraz stosunki polsko-rosyjskie. Członek Polskiej Akademii Umiejętności, prezes Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku, członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Opublikował m.in.:
- Socyalizm prawniczy (1906)
- Sprawa polska w parlamencie frankfurckim 1848 roku (1908)
- Réflexions sur le problème Polonais, Lausanne 1916, ss. 91 (1916)
- Maurycy Mochnacki (1910)
- Epoka Paskiewiczowska. Losy oświaty (1914)
- Od białego caratu do czerwonego (tom 1–7, Warszawa 1923–1935, Wyd. Kasy im Mianowskiego),Wyd. owojenne pod red. nauk. Andrzeja Szwarca i Pawła Wieczorkiewicza: t. 1: Epoka mikołajowska, pod red naukową A. Szwarca i P. Wieczorkiewicza, Warszawa 1998; t. 2: Geneza maksymalizmu. Dwa Światy, pod red naukową A. Szwarca i P. Wieczorkiewicza, Warszawa 1998; t. 3: Lata przełomu. Romanow, Pugaczow czy Pestel, Warszawa 1999; t. 4: Wyzwalanie ludów, pod red naukową F. Nowińskiego, Warszawa 1999; t .5: Terroryści, pod red naukową F. Nowińskiego, Warszawa 2000; t. 6: Rządy Aleksandra III. Ku reakcji, pod red naukową F. Nowińskiego, Warszawa 2000; t. 7: Triumf reakcji, pod red naukową A. Szwarca i P. Wieczorkiewicza, Warszawa 2000, Wydawnictwo Naukowe PWN,
- The Origin of Modern Russia (1948),wyd. polskie: Od białego do czerwonego caratu z przedmową Oskara Haleckiego, London 1986, Veritas Foundation Publication Centre
Od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918 był Prezydentem Ministrów w rządzie powołanym przez Radę Regencyjną. Po raz drugi został premierem 2 października 1918; funkcję sprawował przez tydzień.
W okresie II wojny światowej przebywał na uchodźstwie w USA, po zakończeniu wojny pozostał tam prowadząc antykomunistyczną działalność niepodległościową. Zmarł w Nowym Jorku