Apryl Baker

Czas na historię Dymitra Kincaida, autora romansów i skruszonego manwora. Po tym, jak doznał kontuzji (cierpi na działanie neurotoksyn powodujących osłabienie nóg),zaczynają go przejmować nowe niepewności związane z jego zawodem, a tylko jedna osoba, którą zna, może mu pomóc. Ale Becca, jego najlepsza przyjaciółka i asystentka, ma swoje własne problemy, z którymi ma do czynienia(od dwóch lat nie wyszła z domu, bo boi się tłumów),przez to rezygnuje z pracy. Teraz Dymitr musi ją przekonać, że może pomóc jej przezwyciężyć jej obawy i że tworzą zbyt dobry zespół, by mogła po prostu odejść. Podczas swojej podróży oboje odkrywają więcej o sobie niż kiedykolwiek wcześniej i dowiadują się, że ich uczucia się nie zmieniły bo połączenie między nimi trwało od liceum, ale ta miłość musiała dojrzeć i tak się stało gdy obydwoje musieli połączyć siły i stawić czoła swoim problemom. Nie mogłam się powstrzymać przed wyobrażeniem sobie Dymitra z jakimś tlącym spojrzeniem, ponieważ jego postać była dominująca jak samca Alfa, ale nie w przerażający sposób. ale kiedy był z Beccą, mogliśmy też zobaczyć jego stronę, która była trochę niepewna, bezbronna, on potrzebował pewności, że postępuje właściwie ze swoim życiem , wtedy rozmawiał z osobami, które zawsze mógł liczyć (ojciec, Nik). Becca miała całą moją miłość w tej książce. Naprawdę podziwiałam ją, jak bardzo narażała siebie, swoje lęki na bok, aby pomóc Dymitrowi, kiedy zobaczyła, że on tego potrzebuje. Wciąż miała problemy, w których Dymitr jej pomagał. Nie było szybkiego i nagłego leczenia, ono było powolne i wymagało czasu, co czyniło go bardzo realistycznym. Dodatkowo dało to więcej czasu Becce i Dymitrowi, by być razem z całą chemią, która tylko czekała na wybuch.