„Córeczki”, Adrian Bednarek, Wydawnictwo Novae Res 2019

Adrian Bednarek – wielki fan sportu żużlowego, nałogowy biegacz, notoryczny powieściowy zabójca i geniusz formowania złych bohaterów. W jego prozie zaskakują przede wszystkim pomysły na motywy zbrodni i postaci zabójców: słynny już Kuba Sobański, krakowski adwokat a jednocześnie seryjny morderca i osiemnastoletnia uczennica liceum, która go naśladuje. Trzydziestolatek z poukładanym i zaplanowanym na wiele lat z góry, przykładnym życiem, wstawiony niczym marionetka w zbrodniczą sytuację bez wyjścia. Wreszcie kochający rodzinę biznesman z niezaspokojoną chęcią zemsty na życiu, z wyjątkowo okrutnym sposobem zabijania. To w nich tkwią najmroczniejsze strony człowieczeństwa, najbardziej socjopatyczne zachowania i dzięki nim Adrian Bednarek urasta do rangi jednego z najlepszych kreatorów thrillera psychologicznego.

Najnowsza powieść „Córeczki”, w której chęć zemsty jest motywem wielu zachowań bohaterów, jest jedną z najlepszych powieści Bednarka. Dwie młode kobiety, których życie zostało naznaczone ciężką traumą w dzieciństwie, żyją potrzebą znalezienia mordercy swoich bliskich. Mordercy wyjątkowo okrutnego, którego pomysł na zbrodnię czyni tych, co przeżyją, tak samo ofiarami, jak i współwinnymi morderstwa.

Tak o powstaniu ostatniej powieści mówi autor:

Fragment książki:

Lufa pistoletu wbijała się w jej głowę z taką siłą, jakby ktoś próbował przewiercić czaszkę wiertarką. Co chwilę chłodna stal ześlizgiwała się na boki, uderzając o kość ciemieniową i czołową. Mężczyzna nie mógł utrzymać broni w jednym punkcie. Pewnie przez to, że potwornie drżała jej szczęka. Zupełnie jak po wyjściu z zimnego basenu na jeszcze zimniejsze powietrze. Resztą ciała wstrząsały dreszcze jak przy ataku padaczki. Nigdy dotąd w swoim dziesięcioletnim życiu nie była tak przerażona.

Klęczała na łóżku. Nogi niemal zdrętwiały. Wzrok miała wbity w podłogę. Bała się spojrzeć na osobę klęczącą naprzeciwko niej na podłodze. Niby była jej bliska, ale teraz wydawała się całkowicie obca. Dwa razy zdążyła zmoczyć się ze strachu. Do jej uszu dobiegały przeraźliwe piski i błagalne okrzyki. Ona sama nie odezwała się słowem. Strach skutecznie związał jej język. Mężczyzna trzymający pistolet poczekał, aż lamenty pozostałych osób znajdujących się w pokoju dobiegną końca, i ponownie wytłumaczył reguły swojej gry. Twardym, pozbawionym uczuć głosem oznajmił, że więcej nie powtórzy swojego pytania. Wcześniej przedstawił konsekwencje braku odpowiedzi. Były jeszcze gorsze, niż gdyby odpowiedź została mu udzielona. Chwycił ją mocno za kark. Momentalnie zesztywniała. Wszelkie dreszcze ustały. Lufa pistoletu zastygła na środku małej główki. Mężczyzna rozpoczął odliczanie, a ona znów popuściła.

– Sześć, pięć, cztery…

Każda sekunda zdawała się trwać w nieskończoność. Przymknęła powieki. Serce gwałtownie przyspieszyło. Pomyślała o tacie. Tak bardzo za nim tęskniła. Gdyby żył, nie znalazłaby się w takiej sytuacji. Lufa wbijała się coraz mocniej. Zacisnęła piąstki na wilgotnym prześcieradle. Poczuła piekące łzy żalu.

– Trzy, dwa…

Odliczanie dobiegło końca, czas stanął w miejscu. Lufa nagle zniknęła z jej głowy. Dziewczynka zamarła w bezruchu. Czekała, aż usłyszy odpowiedź, która zadecyduje o jej życiu.

Artykuł sponsorowany