Normalność to jedno z najbardziej nielubianych przeze mnie pojęć. Co to właściwie znaczy, że ktoś jest normalny? Czy to ktoś, kto jest taki sam jak wszyscy inni otaczający go ludzie? Jeśli tak to każdy spośród pacjentów przebywających w szpitalu dla nerwowo i psychicznie chorych byłby normalny (normalny wariat?) a każdy z turystów w obcym kraju, zwłaszcza na innym kontynencie – nienormalny. Zatem może normalność wyznaczają jakieś przepisy, normy (normy nienormalności?) prawne? Gdyby tak było, przy każdej zmianie politycznej mielibyśmy w naszym kraju w okresie przejściowym zatrzęsienie nienormalnych, którzy za chwil parę byliby wzorem z Sèvres normalności. Jak widać wyżej pojęcie normalności to kwestia tak ciężka, że przechodzi ludzkie pojęcie. Trudny to temat nawet dla dorosłych, jak zatem wytłumaczyć tak ważką sprawę dziecku?

Doskonałą pomocą w tym zadaniu okaże się fantastyczna książka „Dziwne zwierzęta” Lotty Olson. Punktem wyjścia tej przezabawnej i świetnie zilustrowanej opowieści jest zmartwienie pewnego mrówkojada, który przejął się opinią innych zwierząt na swój temat. Dzięki rozmowie z zaprzyjaźnioną orzesznicą wpada on na pewien pomysł. Jaki to pomysł i co z tego wynikło przeczytacie, z przyjemnością – zapewniam, sami, dodam tylko na zachętę, że dawno się tak nie śmiałam. Ogromne brawa należą się tłumaczce Agnieszce Stróżyk za fenomenalne oddanie (ach, te polskie idiomy!) osobowości i specyficznego języka różnych zwierząt. Warte odnotowania jest również staranne wydanie tomu. Książka jest napisana lekkim stylem i zawiera tyle ciekawych informacji, że można ją czytać z równym zainteresowaniem wielokrotnie. Ponadto wypada zaznaczyć, że sposób ujęcia tematu, wielość kwestii, których dotyka oraz poczucie humoru autorki i ilustratorki sprawiają, że jest to lektura dla dzieci w każdym wieku, od lat 0 do 112,5.

Po przeczytaniu tej książki trudno będzie bez podejrzliwości spojrzeć na siebie i inne osoby dookoła. Po głowie wciąż będą biegały spłoszone myśli i przypuszczenia. Czy normalną z pozoru własną rodzinę można zaliczyć do rzeczywiście normalnej? Bowiem niby nic, ale mama ma jedno oko niebieskie, drugie zielone, tata jedną stopę większą od drugiej o dwa numery, córka osiwiała w wieku lat dwudziestu, a syn ma szósty palec w lewej ręce. Nie trzeba jednak sięgać po tak jaskrawe anomalie – sąsiadka uwielbia jeść kurczaka w czekoladzie, jej mąż ma kolekcję 3851 pudełek od zapałek, a córka potrafi ruszać uszami. Nie wspominając o tym, co ja sama trzymam w mojej subtelnej damskiej torebce o wadze – bagatela! – ośmiu kilogramów...

Myślicie, że świat jest nudny, a inni ludzie nieciekawi i szarzy? Koniecznie sięgnijcie po tę normalnie dziwną książeczkę. Po jej przeczytaniu pożyczcie innym, a gdy będziecie mieć trudność w jej poleceniu szepnijcie, że jest tak cudnie anormalna, że normalnie brak słów!

Jowita Marzec