Śmierć człowieka przybiera różne oblicza, ale w każdym wypadku dotyka ona bardzo głęboko umierającego oraz tych wszystkich, którzy mu w tym jedynym w swoim rodzaju wydarzeniu towarzyszą. We współczesnej kulturze – jak podkreśla się z wielu stron – próbuje się śmierć eliminować z horyzontu codziennego doświadczenia ludzkiego. Odrodził się do pewnego stopnia stoicki pogląd, według którego śmierci nie warto poświęcać za wiele uwagi, ponieważ gdy my jesteśmy, to śmierci nie ma, a gdy ona przychodzi, to nas już nie ma. Wydaje się wielu ludziom i instytucjom, że takie postawienie sprawy rozwiązuje problem. Tymczasem, jest to tylko jakaś forma pozornej ucieczki przed śmiercią, a nie zmierzenie się z nią jako wyzwaniem egzystencjalnym i wydarzeniem, które także trzeba przeżyć w pełni po ludzku. Religia jest niewątpliwie pierwszą i najbardziej adekwatną odpowiedzią na ludzkie pytanie o sens śmierci i jest najważniejszą pomocą dla człowieka umierającego. W szczególny sposób taką odpowiedzią jest wiara chrześcijańska, która świadomie i wszechstronnie podejmuje ten trudny problem. Główna prawda wiary chrześcijańskiej, a więc prawda o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, jest w gruncie rzeczy odpowiedzią na pytanie o śmierć. Mówi ona, że Chrystus zwyciężył grzech i śmierć, a więc ostatniego słowa nad życiem człowieka nie wypowiada bolesna i napełniająca lękiem śmierć, ale ostatnie słowo stoi po stronie zwycięskiego, jaśniejącego i przemieniającego życie, które ma swoje źródło w Bogu i łaskawie udziela się człowiekowi. Ta prawda stanowi bogactwo duchowe chrześcijanina i jest stałym źródłem nadziei, dlatego domaga się głoszenia, i to głoszenia coraz bardziej intensywnego, gdy świat dzisiejszy doświadcza deficytu nadziei. Być może, właśnie z powodu tego deficytu, zamiast odpowiadać na pytanie o śmierć usiłuje się wskazać drogi pozornej ucieczki od niej.

Ze wstępu