Ameryka w ogniu

Opinię jakoby "Droga" spotkała tutaj "Spisek przeciwko Ameryce" należałoby potraktować jakoś wysublimowany żart recenzenta. Z "Drogą" ma to tyle wspólnego co postapo, a ze "Spiskiem" - świat widziany oczami dziecka; w teorii mogło wyjść fajnie, a wyszło... no właśnie, jak? Nijak.

Ameryka (heh, USA) rozpadło się na fajną Północ i niefajne Południe. Sytuację polityczną widzimy z perspektywy najpierw kilku-, potem kilkunasto-, a następnie kilkudziesięcioletniej Sary. Ameryki (heh, USA) nie odkryję, jeżeli napiszę, że ktoś chciał napisać epopeję narodową, a wyszedł trochę śmieszny, trochę straszny banał.

Plus zaśmiałem się z wielkiego imperium Arabów i Afrykańczyków do którego spływają pontonami Europejczycy. Kekeke.

Opinię jakoby "Droga" spotkała tutaj "Spisek przeciwko Ameryce" należałoby potraktować jakoś wysublimowany żart recenzenta. Z "Drogą" ma to tyle wspólnego co postapo, a ze "Spiskiem" - świat widziany oczami dziecka; w teorii mogło wyjść fajnie, a wyszło... no właśnie, jak? Nijak.

Ameryka (heh, USA) rozpadło się na fajną Północ i niefajne Południe. Sytuację polityczną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo, że pomysł dobry, wykonanie również ja jestem na nie.
Nie wczułam się w żadna postać, nikt nie skradł mojego serca. Próbowałam odnaleźć się w fabule ale bezskutecznie.

Mimo, że pomysł dobry, wykonanie również ja jestem na nie.
Nie wczułam się w żadna postać, nikt nie skradł mojego serca. Próbowałam odnaleźć się w fabule ale bezskutecznie.

Pokaż mimo to

Kupiłam tę książkę jakiś rok temu, ponieważ była na dosyć wysokiej promocji. Stała na półce i czekała na swoją kolej, aż nagle... Śmierć Afroamerykanina w Stanach Zjednoczonych i liczne pokojowe (i niepokojowe) protesty, spowodowały, że nagle po nią sięgnęłam. Bardzo polubiłam Sarę (Sarat), wczuwałam się w ten świat i w to co ją dotknęło. Wraz z końcem książki czułam ból. Upadek głównej bohaterki spowodował, że coraz ciężej mi się ją czytało. Dała mi wiele do myślenia. Podobało mi się w tej pozycji nawiązanie do wielu problemów na świecie: globalne ocieplenie, podnoszenie się poziomu wód, wirusy, koniec ery takiej jakiej znamy. Jestem z rocznika, który ma szansę dożyć czasów, w których działa się ta opowieść. Czasami wieczorami zastanawiam się nad losami naszej planety i tym co nas wszystkich zabije. Wirus? Wojna atomowa? Wysokie temperatury? Książka pokazała mi, że nie tylko ja mam w głowie wiele czarnych scenariuszy.

Autor jest pochodzenia arabskiego, więc nie dziwmy się, że pojawił się wątek o krajach arabskich.

Kupiłam tę książkę jakiś rok temu, ponieważ była na dosyć wysokiej promocji. Stała na półce i czekała na swoją kolej, aż nagle... Śmierć Afroamerykanina w Stanach Zjednoczonych i liczne pokojowe (i niepokojowe) protesty, spowodowały, że nagle po nią sięgnęłam. Bardzo polubiłam Sarę (Sarat), wczuwałam się w ten świat i w to co ją dotknęło. Wraz z końcem książki czułam ból....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałem książkę zatytułowaną „Ameryka w ogniu” Omar El Akkada. Niby nic nadzwyczajnego, książek i filmów, które w jakiś koncepcjach przyszłości z Ameryką dzieją się dziwne, niewyobrażalne rzeczy nie brakuje, to jednak jest w tej książce coś wyjątkowego, jest to próba odpowiedzi co czeka świat i dominujące, było nie było w świecie imperium amerykańskie. Jest też oryginalna pod tym względem, że autorem jest pisarz pochodzący z jednego z krajów arabskich, z Egiptu. Ma to ciekawe przełożenie na książkę, wyjaśnienie, że trzeci świat nie jest czymś wyjątkowym w historii świata, i idąca za tym mentalność trzecioświatową. Bo przecież, kataklizmy naturalne i nie tylko, wojny, ludobójstwa, zarazy, problem głodu, rozwarstwienie społeczne, problem z deficytem wody, i wiele innych problemów, które są codziennością dla wielu rejonów świata i zawsze może się przydarzyć w krajach bogatych, Ameryki nie wyłączając. Autor odnosi się do historii XIX w., i niemal odwiecznych różnic mentalnych Ameryki na gruncie północ – południe. I to są różnice niebagatelne. Jak wszyscy wiedzą w polityce USA: są dwie dominujące partie, republikanie i demokraci, w Stanach południowych, z reguły wygrywają republikanie, w północnych demokraci. Autor przekonuje nas czytelników, że te podziały są dużo głębsze sięgające nawet czasów przedkolonialnych co jest kompletnie zaskakujące. Ale może coś w tym być, że pisarz z innego kręgu kulturowego, świata islamu, tak konkretnie, wręcz dosadnie pisze o Ameryce, możliwe, że nawet lepiej niż sami Amerykanie, bo jak się zwykło mawiać, nikt nie jest, dobrym, etnografem własnego plemienia. I dlatego to jest ważne w tej książce, autor uważa, że rozrzut między demokratami i republikanami, tutaj w książce mamy określenia znane z kolorów mapek wyborczych, powyborczych, czerwoni i niebiescy. Czerwoni to republikanie, a niebiescy to demokraci. Tych różnic nie zatarło 300 lat istnienia USA i śmiało można założyć, że przez kolejnych 300 to się nie zmieni nic a nic.

Pamiętacie, moi drodzy czytelnicy, zapewne, że nie tak dawno, również w Book Trotterze, była recenzowana przeze mnie książka Czubinowej zatytułowana „Meczet Notre Dame 2048” i w niej do problemów dominacji Islamu podszedłem bardzo sceptycznie. Motywując rozpracowany problem miedzy innymi Ameryką, jak to możliwe, że państwo z drugiej strony Atlantyku nie reaguje na problem. I tu w tej książce pada jakaś odpowiedź. Ameryka jest zajęta sama sobą, politycy doprowadzili do II wojny secesyjnej ( 2074- 2095 ), która spustoszyła kraj. Najpierw było zalanie sporych obszarów przez podniesienie poziomu mórz i oceanów, później brutalnie krwawa jatka przez dwie dekady, a na koniec zaraza, która niby miała spustoszyć zwycięską północ, ale, że wirusy nie uznają czegoś takiego jak granice polityczne, to zapewne w najlepsze wirus uwolniony przez Gerry’ego Tuska, który dobrał się do tego typu broni biologicznej, a potem rozprowadzonego na terenie metropolii mieszkańców północy przez główna bohaterkę Sarat, zapewne. Za wszystkim stali Arabowie z nowego imperium Buazizi. Dbali oni o swoje interesy, nie chcą żeby Amerykanie, Chińczycy i Rosjanie, o Europie, gdzie jest w tym wszystkim, nie ma mowy, wchodzili im w drogę. Arabowie wielu krajów, które udało się zjednoczyć zaprowadzili demokrację, na razie wiemy, że to kiepsko wygląda, ale wbrew pozorom nie musi to wyglądać tak tragicznie w przyszłości, jeśli zdołali oni zrobić odrodzenie kalifatu, i władca, mający również zwierzchność religijną, zdołał zrobić porządek z radykalnymi imamami i tym samym uporządkował Islam. To było w historii i będzie pewnie kiedyś. Czy kilkadziesiąt lat wystarczy na przemiany mentalne w świecie Islamu? Podobno do tego doprowadziła piąta arabska wiosna, pierwsza już była, jak wiemy? Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Autor nie ma wątpliwości, że świat Islamu da radę. Ciekawe czy tylko ja bym chciał poznać więcej szczegółów z tej koncepcji, i zastanowić się na ile z logicznego punktu widzenia ma ona sens. Musiałaby to być książka, jak sobie autor wyobraża to państwo Buazizi, i jak daleko sięga jego zasięg. Czy dotarli np. do morza Północnego lub Bałtyckiego np.? marzenia polityczne sułtana Sulejmana Wspaniałego wcale science fiction nie były. Poważnie do problemu podszedł chociażby król Polski Jan III Sobieski. W sumie paradoksem historii jest, że z dyplomatycznego punktu widzenia tylko Turcja rozbiorów Polski nie uznała.

Mapa kraju wygląda tak: Północ to tereny niebieskich. Mały cypel na południu to Wolny Stan Południowy. W sumie to niewielki obszar, resztę południa zajął Meksyk, korzystając z zamieszania, oficjalnie troszcząc się zapewne o losy sporej mniejszości Meksykańskiej w Ameryce. W sumie nie ma mowy o tym jak funkcjonuje Protektorat Meksyku. To by wiele wyjaśniło, i czy przypadkiem nie zakończyło to długoletnich działań wojennych. Jest troszkę o pieniądzach będących w obiegu. Zielone dolary teraz są niebieskie i zachowują wartość. Waluta południa LEP-y. to bezwartościowe papierki, czyli zielone/niebieskie dolary funkcjonują wszędzie. Wspomniałem wcześniej o zalaniu kraju przez oceany, najbardziej rzuca się w oczy to, że ze stanu Floryda pozostało raptem kilkanaście niewielkich wysepek.

No ale warto przybliżyć co jest w książce. O wielkiej polityce jest raczej wspomniane, ale tylko w tle, bo motywem dominującym jest los rodziny Chesnutów. Małżeństwo Bejamin i Martina i troje dzieci; Simon, Dana, Sara, zwaną Sarat. Benjamin został męczennikiem, kiedy próbował załatwić papiery, prawdopodobnie wizy, pozwolenie na pracę itp. Niby to banalne, a jednak śmiertelnie niebezpieczne jak się okazało. Rodzina Chesnutów opuszcza wolny Stan Południowy, chcąc się przebić na bogatą północ.
Martina zabrała dzieci i ruszyła w podróż przez ogarnięty wojną kraj. W końcu wylądowali w ośrodku dla uchodźców Patience. Szok!, powiecie, i będziecie mieli rację. I o to pisarzowi chodziło. Zaszokować nas czytelników i powiedzieć, że nie wiadomo kiedy każdy człowiek z każdego kraju świata może zostać uchodźcą i spędzić pół życia w obozie w namiotach, co w krajach opanowanych przez długoletnie wojny, ostatnio np. Syria, jest właściwie normą. Obóz znajduje się gdzieś na pograniczu Wolnego Stanu Południowego i terenami Niebieskich. Wszystko wskazuje, że Martina, wkrótce umiera. Czytelnik podąża dalej tropem rodziny Chesnutów, czyli dziećmi, teraz starszymi, Daną, Sarat, i Simonem. Chłopaka pociągnęła sprawa czerwonych i szybko znalazł się w armii, raczej w niewielkim oddziale, który toczył partyzanckie walki. Nie znaczy, to, że siła tego oddziału była słaba. Sarat właściwie też bierze udział w walce, szkoli się w metodach walki terrorystycznych, dzięki swojemu mentorowi Gainesowi poznaje wszystko co jest związane z niebieskimi, mapy, książki, i inne pożyteczne informacje, wykonuje drobne zlecenia, i szkoli się, żeby być gotową do zrealizowania poważniejszych misji, nie wykluczając tych samobójczych. Jej siostra Dana w wojnie nie brała czynnego udziału, po prostu przeżyła, w dużej mierze dzięki siostrze. Jak nie trudno się domyśleć 20 lat to kawał życia w ferworze wojny, bliźniaczki Sarat i Dana, a także jej brat Simon widzieli wszystko, przeżyli co dało się przeżyć. Pokój, który po 21 lat wojny w końcu nastał to dla nich, nowa, kompletnie nieznana rzeczywistość. Takich dzieci wojny jest wiele na świecie, zdaje się przekonać nas autor.

Książka jest trudna, szokująca na każdym kroku, tak samo jak wojna, gdziekolwiek się zdarza jest szokiem dla ludności, a dla polityków jest formą rozgrywki politycznej, w której życie ludzi ma drugorzędne znaczenie, bo ważne są cele. Teoretycznie wygrała wojnę północ, tylko czy są tam wygrani? Po tych wieloletnich zmaganiach musza doprowadzić kraj do porządku i żyć razem po tym co się stało. Da się wyczuć, że autor przedstawia arabski punkt widzenia na wiele spraw, czasem to nawet jest irytujące. Ale też na tym polega wyjątkowość tej książki, że warto poznać punkt widzenia autora i logikę argumentacji poruszanych problemów, i że niechęć do Ameryki jest raczej tutaj w sposób dyplomatyczny poruszona, ale jest bardzo widoczna, wręcz krzyczy! Czy czytelnik jest w stanie to zrozumieć, na pewno warto ten swoisty dialog czytelnika z autorem odbyć. Pod tym kątem czytanie jest fascynujące, także ta nasza Book – Totterowa peregrynacja czytelnicza. Książka jest niewątpliwie trudna, bo porusza trudne problemy, przedstawia punkt widzenia wyznawców Islamu na wiele problemów. Ale jednak jest też książką bardzo uniwersalną, zwłaszcza tam gdzie w polityce w drugim widzi się wroga, którego należy zniszczyć, a nie w ramach procesu demokratycznego prowadzić debaty, co dalej z krajem? Oczywiście spierać się trzeba, bo każda z opcji ma swoje koncepcje swoje wartości i o to chodzi, ale też trzeba pamiętać, że cokolwiek będzie, to my i kolejne pokolenia będą żyć dalej razem. Fremeni z „Uniwersum Diuna” wykazywali się wybitną dalekowzrocznością, gromadzili cenną jak złoto wodę, żeby w przyszłości za kilkaset lat zmienić pustynną planetę w zielony raj. I tego należy sobie życzyć, żeby politycy byli jak Fremeni z powieści Franka Herberta. Co w epoce zbliżających się transformacji globalnych wywołanych globalnym ociepleniem będzie miało niebagatelne znaczenie, i do tego też się odnosi ta książka. Warto przeczytać powieść Omara El Akkada zatytułowaną „Ameryka w ogniu”. Polecam

Przeczytałem książkę zatytułowaną „Ameryka w ogniu” Omar El Akkada. Niby nic nadzwyczajnego, książek i filmów, które w jakiś koncepcjach przyszłości z Ameryką dzieją się dziwne, niewyobrażalne rzeczy nie brakuje, to jednak jest w tej książce coś wyjątkowego, jest to próba odpowiedzi co czeka świat i dominujące, było nie było w świecie imperium amerykańskie. Jest też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przerażająco realistyczna wizja przyszłego świata w dobie zmian klimatycznych. Czy tak będzie? Mam nadzieję, że nie. Niech ta książka pozostanie "ku przestrodze"...

Przerażająco realistyczna wizja przyszłego świata w dobie zmian klimatycznych. Czy tak będzie? Mam nadzieję, że nie. Niech ta książka pozostanie "ku przestrodze"...

Pokaż mimo to

Panu autorowi, marzy się zjednoczone imperium arabskie i upadek USA.

Panu autorowi, marzy się zjednoczone imperium arabskie i upadek USA.

Pokaż mimo to

Wizja skonfliktowanej Ameryki w latach 70 tych 21 wieku. Dochodzi do II Wojny Secesyjnej i podziału USA na dwa obozy, ale tak naprawdę to jest tylko tłem do pokazania w jaki sposób rodzi się terroryzm i jakie niesie konsekwencje. Pomimo, że jest to fantastyka, odbiera się tę książkę, tak jakby akcja jej toczyla się teraz.

Wizja skonfliktowanej Ameryki w latach 70 tych 21 wieku. Dochodzi do II Wojny Secesyjnej i podziału USA na dwa obozy, ale tak naprawdę to jest tylko tłem do pokazania w jaki sposób rodzi się terroryzm i jakie niesie konsekwencje. Pomimo, że jest to fantastyka, odbiera się tę książkę, tak jakby akcja jej toczyla się teraz.

Pokaż mimo to

Ciekawe podejście do wojny i jej stron. Dla mnie jednak trochę za mało.

Ciekawe podejście do wojny i jej stron. Dla mnie jednak trochę za mało.

Pokaż mimo to

Lubię tego typu książki.
Ta zrobiła na mnie wrażenie.
Książka - przestroga, abyśmy nie zatracili się w szaleństwie.
Książka o tym, jak można z człowieka zrobić narzędzie zdolne do wszystkiego.

Lubię tego typu książki.
Ta zrobiła na mnie wrażenie.
Książka - przestroga, abyśmy nie zatracili się w szaleństwie.
Książka o tym, jak można z człowieka zrobić narzędzie zdolne do wszystkiego.

Pokaż mimo to

Jeśli mam być szczera, to trochę bałam się sięgać po tę książkę. Z jednej strony zżerała mnie ogromna ciekawość tego, co kryje się na jej kartach, a z drugiej jednak bałam się tego, że albo okaże się nudna, albo wzbudzi we mnie tyle emocji, że prawie mnie zniszczy. Obecnie jestem już po jej lekturze i mogę śmiało opowiedzieć o swoich wrażeniach. Jeżeli jednak zacznę piać trochę bez sensu, to wybaczcie mi to, proszę.

Główną bohaterką jest Sarat. Dziewczynka, która uwielbia obserwować otoczenia oraz zachwyca się wszelkimi możliwościami współczesnego świata. Jest kompletnym przeciwieństwem swojej siostry bliźniaczki Dany, która od małego interesuje się makijażem, strojami oraz prowadzeniem domu. Sarat jest taką bohaterką, której postępowanie może wzbudzać w niektórych niechęć, obrzydzenie, a także złość. Ja również miałam takie odczucia na początku. Z czasem jednak, kiedy ta bohaterka była starsza, zauważyłam w jej zachowaniu i decyzjach ogromną odwagę, która często ocierała się o granicę wielkiego ryzyka.

Autor postanowił przedstawić tutaj dosyć przerażającą wizję przyszłości Ameryki. Podział państwa na dobrą i bezpieczną Północ oraz na pokrzywdzone i "złe" południe mną trochę wstrząsnęło. Jestem po prostu pod ogromnym wrażeniem tego, jak szczegółowo udało się przedstawić wojnę prowadzoną między tymi dwiema częściami.

Bywały momenty, gdzie lektura mnie najzwyczajniej w świecie męczyła. Zdarzały się przydługie opisy czy też nic niewnoszące dialogi, których brak nie wpłynąłby w żaden sposób na jakość tej książki. Dlatego też czytanie jej zajęło mi kilka dni. Było to też spowodowane tym, jak dużo strasznego się tutaj dzieje oraz obecnością pewnych fragmentów, nad którymi trzeba jednak chwilkę pomyśleć.

Może zabrzmi to teraz śmiesznie, ale w tym momencie naprawdę nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać. Ameryka w ogniu wywarła na mnie ogromne wrażenie, wbiła mnie w fotel i zrobiła małą sieczkę z mózgu. Stwierdziłam także, że wojna między Południem a Północą przypomina mi w pewnych momentach II WŚ.

Z pewnością jest to wciągająca powieść, która potrafi przerazić czytelnika samą wizją tragedii, jaka może mieć miejsce w przyszłości. Moim zdaniem jednak nie jest to książka do przeczytania w jeden wieczór. Podczas jej lektury warto robić sobie chwilowe przerwy na ochłonięcie. Myślę, że to świadczy o tym, jak dobra ona jest.

Jeżeli lubicie książki przedstawiające różną przyszłość, to zdecydowanie polecam Wam tę pozycję. Z pewnością się nie zawiedziecie.

http://www.oksiazkachinietylko.pl/2019/09/463-ameryka-w-ogniu-omar-el-akkad.html

Jeśli mam być szczera, to trochę bałam się sięgać po tę książkę. Z jednej strony zżerała mnie ogromna ciekawość tego, co kryje się na jej kartach, a z drugiej jednak bałam się tego, że albo okaże się nudna, albo wzbudzi we mnie tyle emocji, że prawie mnie zniszczy. Obecnie jestem już po jej lekturze i mogę śmiało opowiedzieć o swoich wrażeniach. Jeżeli jednak zacznę piać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to