Piłka nożna to nie jest coś, co mnie fascynuje – to tak do zaznaczenia na początek. Z tego powodu, kiedy inni fascynują się rozgrywkami, śledzeniem awansów ja sobie spokojnie siedzę i czytam. Najczęściej z córką. Wśród lektur oczywiście nie zabraknie książek o piłce nożnej lub bohaterach, których życie toczy się wokół niej. Dziwne nie? W sensie dziwne to, że chce mi się czytać, o czymś na punkcie, czego nie mam bzika. Ja jednak bardziej zwracam uwagę na fabułę, słownictwo, oprawę, ilustracje/zdjęcia czy stylistykę. Im bardziej oderwana od życia historia tym lepiej, bo nie muszę zastanawiać się nad istniejącymi między piłkarzami powiązaniami tylko pisarz lub pisarka sami mi objaśniają. Do ideałów moich lektur o piłce nożnej należy dwutomowa opowieść „Lamy United”. Żeby Was nie zanudzać mnożącymi się wpisami dziś o dwóch tomach w jednym wpisie (pewnie już zauważyliście, że coraz częściej tak robię).
Opowieść zaczyna się dość prosto i można by powiedzieć, że makabrycznie, ponieważ słynny piłkarz Artur Kapeć (oczywiście jeden z najlepszych piłkarzy świata) pewnego dnia żonglował sobie w kuchni plastikowym słoikiem majonezu. Nic nie wskazywało tragedii do czasu poślizgnięcia się na złośliwym plasterku sera, który uciekł z lodówki i tylko czyhał na niczego nieświadomego mężczyznę. Chyba znacie to z życia, że przedmioty (także jedzenie) bywają złośliwe. Szczególnie w stosunku dla dzieci i mężczyzn (wiem, wiem, p0jechałam genderowo, ale mój mąż od miesiąca jest na chorobowym i znam te kataklizmy z życia). Allen Scott oczywiście wykorzystał to niewinne poślizgnięcie do uśmiercenia bohatera. Ale jak? Przecież to dopiero początek opowieści. Na początku nie zabija się bohaterów. Racja, ale tylko tych, którzy są ważni. Widocznie Kapeć ważny nie jest. Przynajmniej nie tak bardzo jak mu się wydaje. Oczywiście piłkarz jako dorosły mężczyzna i prawdziwy macho ma też żonę. Wdowa po sławnym piłkarzu pragnie dokonać czegoś wspaniałego i sprawić, że jej mąż zawsze będzie czuł, że jest blisko piłki nożnej, dlatego postanawia rozsypać jego prochy na pierwszym boisku, na którym zaczynał grać w piłkę. W wyniku prześladującego Artura Kapecia pecha i to musiało się nie udać. Złośliwy los nie odpuszczał też po śmierci i… prochy sławnego piłkarza trafiły 480 km dalej…
Drugi wątek toczy się wokół Tima i Kaira – dwóch kolegów, którzy poznali się dzięki przeprowadzce jednego z nich z miasta na wieś. Dzięki mamie drugiego z chłopców na farmę trafia lama Ludo. Niedługo ma się ich pojawić więcej, ale nie ma dla nich miejsca. To znajduje się w gospodarstwie ojca Tima, który do tej pory próbował hodować kurczaki, świnie, uprawiać nasionka, ale niestety nie miał do tego talentu. Syn przekonuje go do opieki nad lamami, na których wełnie i odchodach można całkiem nieźle zarobić. Wydawało się, że nie ma nic łatwiejszego niż opieka nad tymi zwierzętami, ale to tylko pozory. Grupka lam okazała się dość niezwykła: potrafiły grać w piłkę. To oczywiście ucieszyło chłopców, którzy na prowincji nie mieli zbyt wiele zajęć i znajomych, a za to dużo wolnego czasu oraz pomysłów. Dzięki temu zostali pierwszymi trenerami nietypowej drużyny piłkarskiej z czasem występującej pod nazwą Lamy United i uczestniczy w prawdziwych rozgrywkach.
Drugi tom, „Lamy, do boju!” to opowieść o przeciwnościach losu, korupcji oraz sile nie tylko pomidorowych argumentów. Grupka znajomych z ojcem Tima walczą o to, aby lamy mogły uczestniczyć w Mistrzostwach Świata. Wydawałoby się, że po takim sukcesie już nic nie stanie im na drodze, a tu nagle okazuje się, że trener angielskiej drużyny, Ray Sowiniuk, nie jest przychylny wprowadzeniu zwierząt do swojej drużyny i tym samym stworzenia zespołu nie do pokonania. Bardziej interesują go zyski niż sukces piłkarski. Młodzi bohaterzy jednak potrafią skutecznie przekonywać i udaje im się wynegocjować cztery miejsca w ważnej dla nich drużynie. Które z lam zagrają i czy uda im się zagrać w Mistrzostwach Świata? Musicie się przekonać.
„Lamy United” Allena Scotta to zabawna i pełna akcji książeczka dla uczniów szkoły podstawowej. Myślę, że chętnie wysłuchają jej uczniowie pierwszych klas, a trzecioklasiści i nieco starsi nie będą mieli problemu z samodzielnym przeczytaniem. Ta prosta, pełna humoru opowieść zawiera wiele paradoksów, ale skutecznie obnaża ludzkie wady i dzięki nietypowym bohaterom, zaskakującej akcji świetnie rozbudzi dziecięcą wyobraźnię. Do tego opowieść powinna też spodobać się dziewczynkom.
Całość wzbogacono prostymi, zabawnymi szkicami, które doskonale wprowadzą czytelników w akcję. Wielkim plusem jest to, że opowieść zawiera profesjonalne zwroty, których mogą nauczyć się laicy. Krótkie rozdziały i duża czcionka sprawiają, że książkę czyta się bardzo szybko. Stronna czynna sprawia wrażenie mknięcia akcji.

Piłka nożna to nie jest coś, co mnie fascynuje – to tak do zaznaczenia na początek. Z tego powodu, kiedy inni fascynują się rozgrywkami, śledzeniem awansów ja sobie spokojnie siedzę i czytam. Najczęściej z córką. Wśród lektur oczywiście nie zabraknie książek o piłce nożnej lub bohaterach, których życie toczy się wokół niej. Dziwne nie? W sensie dziwne to, że chce mi się...