Taki albo podobny obraz powracającej z udanego polowania kotki był
łatwo rozpoznawalnym drukarskim sygnetem weneckiej rodziny Sessa.
Na przestrzeni całego XVI stulecia jej przedstawiciele drukowali bardzo
wiele, ale uwagę szczególną zwracali ku dziełom i dziełkom wspierającym
naukę języków i praktykę pięknego pisania. Na tych kartach spotkamy też
inne stworzenia: delfina, Feniksa, węża – wszystkie czuwające nad
powodzeniem drukarskich i edytorskich poczynań oficyn Wenecji. W tamtym wyjątkowym czasie nowa technologia i nowe myślenie o przekazywaniu i utrwalaniu tekstu: poetyckiego, dewocyjnego upowszechniającego wiedzę przydatną na co dzień, szczęśliwie sprzęgły się ze sobą.

Prezentowany cykl artykułów ukazuje profesjonalistów, którzy zdołali
wypracować nowatorską tożsamość książki i nadać jej wyraziste oblicze.
Pokazuje ówczesnych czytelników, a może przede wszystkim czytelniczki.
Szkicuje portrety książek, które były powszednim czytelniczym chlebem
tamtych czasów. Pokazuje też strategie i techniki, z jakich korzystali
włoscy typografowie i edytorzy w XVI stuleciu, sztuczki, do jakich się
uciekali, kompetencje, jakie rozwijali. Umieli oni odpowiadać na potrzeby rynku, ale też kształtować gusty. Wspierali te elity, które czytały tylko w języku volgare, a równocześnie, po raz pierwszy w historii, sprawili, że druki stały się powszechnie dostępne. Nawet gdy były tanie, to nieodmiennie wydane z dbałością o zrozumiałość kryteriów edytorskich wyborów, poprawność tekstu, urodę drzeworytniczych ilustracji i dekoracji, przejrzystość każdej zadrukowanej stronicy. Rezultaty tamtych filologicznych, edytorskich i typograficznych wysiłków do dzisiaj inspirują prace badawcze i budzą podziw.