Klasyczny Awdiejew. Warto. Fajnopolacy i pańcie mogą być jednak zniesmaczeni.

Klasyczny Awdiejew. Warto. Fajnopolacy i pańcie mogą być jednak zniesmaczeni.

"Jaka jest przewaga brzydoty nad pięknem?
Nigdy nie przemija."
- AA

"Jaka jest przewaga brzydoty nad pięknem?
Nigdy nie przemija."
- AA

O, to było to, czego potrzebowałam w tych dniach!
Nigdy nie sięgnełabym po tę książkę z nieciekawą okładką, gdyby nie zachęcająca opinia recenzenta p. Gołębiewskiego i ciekawe informacje o autorze, jakie podał. Polecam, zajrzyjcie do tej recenzji. Niewielki zbiorek dowcipów, posegregowanych tematycznie, a komentarz autora już na wstępie każdego rozdziału wywołuje uśmiech na twarzy 😊. Niektóre z tych dowcipów już znałam, ale mimo to uśmiałam się z pozostałych. Poprawiacz humoru na poziomie.
Warto przeczytac!

O, to było to, czego potrzebowałam w tych dniach!
Nigdy nie sięgnełabym po tę książkę z nieciekawą okładką, gdyby nie zachęcająca opinia recenzenta p. Gołębiewskiego i ciekawe informacje o autorze, jakie podał. Polecam, zajrzyjcie do tej recenzji. Niewielki zbiorek dowcipów, posegregowanych tematycznie, a komentarz autora już na wstępie każdego rozdziału wywołuje uśmiech na...

Ze względu na brak fanów tego autora (2),jak i niskie oceny tej książki (5.6 (15 ocen i 5 opinii)) przytaczam za LC arcyciekawą notkę o nim:
„Aleksy Awdiejew, znany jako Alosza Awdiejew (ur. 18 sierpnia 1940 w Stawropolu) – polski aktor filmowy, piosenkarz, językoznawca i rosjoznawca. Z pochodzenia Rosjanin.
Działalność artystyczna
Od 1976 r. związany z kabaretem "Piwnica Pod Baranami" gdzie występuje w trio z Kazimierzem Adamczykiem oraz Michałem Kaniewskim śpiewając romanse rosyjskie i cygańskie oraz piosenki odeskie i żydowskie okraszone niepowtarzalnym humorem. W latach 1977-1980 współpracuje jako pianista z krakowskimi zespołami jazzowymi Beale Street Band i Playing Family. Od 1990 r. występuje w trio gitarowym z Kazimierzem Adamczykiem i Markiem Piątkiem dając liczne koncerty w kraju i za granicą. Nagrywa płyty oraz programy telewizyjne i radiowe. Jest stałym felietonistą miesięcznika psychologicznego "Charaktery" i członkiem Rady Naukowej tego magazynu.
Działalność naukowa
Absolwent filologii polskiej UJ (1972),od 1974 pracownik naukowy Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Członek Polskiego Towarzystwa Językoznawczego. W 1978 - doktor nauk humanistycznych (rozprawa: Interferencja foniczna w mowie rosyjskiej Polaków). W 1980 pracował w Trinity College w Dublinie jako visiting professor. Twórca koncepcji gramatyki komunikacyjnej. W 1986 doktor habilitowany. Od 2005 roku profesor zwyczajny.
Pracuje w Instytucie Rosji i Europy Wschodniej UJ, gdzie zajmuje się głównie pragmalingwistyką i gramatyką komunikacyjną. W latach 1994-1998 wicedyrektor Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej, od 1996 roku kierownik Zakładu Językoznawstwa Rosyjskiego…..”
Powiązanie z „Piwnicą pod Baranami” nastawia mnie przychylnie; i słusznie! Bawię się znakomicie, a dla zachęty przepisuję parę dowcipów:
Jeśli rodzice są zatrwożeni ciągłym siedzeniem dziecka przed komputerem, muszą pamiętać, że ma do wyboru zdrowsze rozrywki: karty, wino i dziewczynki.
– Jasiu! Na stole siedzą cztery muchy. Jeśli jedną zabiję, ile much zostanie? – Ta jedna zabita!.
– Który dzisiaj jest? – zapytał profesor swoją żonę. – Data jest w gazecie – odpowiedziała. – Ale ja mam wczorajszą!
Żeby mało zarabiać, trzeba się długo uczyć.
– Już trzeci dzień nie chce mi się pracować. Co by to znaczyło? – Dzisiaj jest środa.
– Tobie jest dobrze – mówi żona do męża – bo ty masz mnie. A ja jestem samotna.
– Mam fajnego pacjenta – mówi psychiatra. – Cierpi na rozdwojenie jaźni i obaj płacą.
– Nowak, czym jesteście w cywilu? – W cywilu to ja jestem pan Nowak!
Facet nie może zasnąć, leży i myśli: „Czy Bóg jest, czy Go nie ma?” Nagle słyszy głos: – Uspokój się i śpij, mnie nie ma!
Itd. Itp. Mnie odpowiada ten typ humoru, więc i całość oceniam na 7/10, choć dotychczasowe opinie na LC są miażdżące. Pozostaję przy swoim i gorąco polecam

Ze względu na brak fanów tego autora (2),jak i niskie oceny tej książki (5.6 (15 ocen i 5 opinii)) przytaczam za LC arcyciekawą notkę o nim:
„Aleksy Awdiejew, znany jako Alosza Awdiejew (ur. 18 sierpnia 1940 w Stawropolu) – polski aktor filmowy, piosenkarz, językoznawca i rosjoznawca. Z pochodzenia Rosjanin.
Działalność artystyczna
Od 1976 r....

Co tu się wydarzyło? Zbiór dowcipów wygrzebanych z internetu. O mamuniu!

Co tu się wydarzyło? Zbiór dowcipów wygrzebanych z internetu. O mamuniu!

Jak napisać słabą książkę z dowcipami? Otóż szperamy w internecie. Wyszukujemy nieśmieszne kawały, starsze od węgla. Opatrujemy to wstępem sugerującym wyjątkowość tego zbioru. I już. Książka gotowa. Czytałem, czytałem i czekałem kiedy będzie śmiesznie. Nie doczekałem się.

Jak napisać słabą książkę z dowcipami? Otóż szperamy w internecie. Wyszukujemy nieśmieszne kawały, starsze od węgla. Opatrujemy to wstępem sugerującym wyjątkowość tego zbioru. I już. Książka gotowa. Czytałem, czytałem i czekałem kiedy będzie śmiesznie. Nie doczekałem się.

Zbiór kawałów, w większości nieśmiesznych, ze dwa były dobre, może to wina tego, iż tak dużo ich w kupie..

Zbiór kawałów, w większości nieśmiesznych, ze dwa były dobre, może to wina tego, iż tak dużo ich w kupie..

Książka z cudzej biblioteki. Czytana w czas, gdy to, co mnie otacza bardziej mnie pochłania niż odwracanie kartek w książce.
Tym bardziej jeśli w niej kawał za kawałem. Na temat zdrowia, rodziny, blondynek, policji itd
Nawet, gdy oglądam obrazy w muzeum sala za salą odczuwam w pewnym momencie przesyt. Ani jednego obrazu więcej! Podobnie z czytanymi jedna za drugą opowieściami np de Mello. Po pewnym czasie staje sie jasne - wiecej nie ugryzę, nie przełknę , nie strawię. Tym bardziej dotyczy to kawałów. Zamiast śmiechu zaczynają we mnie budzić smutek.
Dlatego wszystkie kawały przeczytałam tylko w rozdziale o żydowskich.

Jeśli kawał pojawia się w rozmowie jak rodzynka w cieście, to owsze można się roześmiać. Ale pół kilo rodzynek na raz? Kilo?

Książka z cudzej biblioteki. Czytana w czas, gdy to, co mnie otacza bardziej mnie pochłania niż odwracanie kartek w książce.
Tym bardziej jeśli w niej kawał za kawałem. Na temat zdrowia, rodziny, blondynek, policji itd
Nawet, gdy oglądam obrazy w muzeum sala za salą odczuwam w pewnym momencie przesyt. Ani jednego obrazu więcej! Podobnie z czytanymi jedna za drugą...

Nie zbyt śmieszne...

Nie zbyt śmieszne...