Książka kiepsko się starzeje (minęło raptem parę lat, a już niewiele nawiązań do ówczesnej polityki rozumiem),ale Ogórek ma świetne pióro, więc wiele tekstów to nadal perełki.

Książka kiepsko się starzeje (minęło raptem parę lat, a już niewiele nawiązań do ówczesnej polityki rozumiem),ale Ogórek ma świetne pióro, więc wiele tekstów to nadal perełki.

Zawsze ceniłem poczucie humoru autora. Niestety humor w książce jest dość dyskusyjny. Momentami dość łopatologiczny, wicie - rozumicie. O ile pewne rzeczy sprawdzają się w krótkim felietonie, to czytane jednym ciągiem szybko zaczynają nużyć. Chyba że ktoś sobie wprowadzi reżim czytania np. dwóch stron dziennie. Może i ja tak zrobię, bo jak na razie męczę się niemiłosiernie.

Zawsze ceniłem poczucie humoru autora. Niestety humor w książce jest dość dyskusyjny. Momentami dość łopatologiczny, wicie - rozumicie. O ile pewne rzeczy sprawdzają się w krótkim felietonie, to czytane jednym ciągiem szybko zaczynają nużyć. Chyba że ktoś sobie wprowadzi reżim czytania np. dwóch stron dziennie. Może i ja tak zrobię, bo jak na razie męczę się niemiłosiernie.

Chyba trochę "po szkolnemu" podeszłam do tego zbioru, przeczytałam, czasem się uśmiechnęłam, czasem zadumałam. A ile zapamiętałam? Trudno powiedzieć.
Doceniam pomysł porównania Polski do szkoły, pogrupowania tematycznego felietonów i odniesienia ich do treści z poszczególnych przedmiotów. Myślę, iż liczbę odniesień części mowy do mieszkańców naszego kraju mozna nieco poszerzyć, zwłaszcza wsłuchując się w kwieciste wypowiedzi osób mających odmienne zdania na jakiś temat. Warunek? Trzeba by było, albo jak mówił w dzieciństwie kolega mojego syna: "trzebałoby" usunąć jedynie wszystkie uproszczenia, skrótowce i i zapozyczenia.
Doceniam również logikę Autora, znajdującą odzwierciedlenie choćby w następującym stwierdzeniu:
"Z ostatnich badań wynika, że 51 procent ludzi w Polsce nie dopuszcza rozwodów. Jeśli z każdej pary jedna osoba nie dopuszcza rozwodu, to w tej sytuacji w ogóle nie powinno ich być".
Co jeszcze doceniam? Trafność tytułów wielu felietonów, np. "Internet jest mężczyzną", ""Pycha, tyle że niesmaczna", "Kino niemoralnego pokoju",
Doceniam ilustracje.
Co mnie razi? Oszczędność, by nie rzec "skąpstwo" wydawnictwa widoczne w wielkości czcionki i czytelności tekstu. Poza tym niektóre felietony zdają się być nieco przeintelektualizowane, ale może to tylko moje wrażenie.
A skoro sezon ogórkowy nam się właśnie zaczyna, to "Polska Ogórkowa" może być uznana za dobre wprowadzenie...

Chyba trochę "po szkolnemu" podeszłam do tego zbioru, przeczytałam, czasem się uśmiechnęłam, czasem zadumałam. A ile zapamiętałam? Trudno powiedzieć.
Doceniam pomysł porównania Polski do szkoły, pogrupowania tematycznego felietonów i odniesienia ich do treści z poszczególnych przedmiotów. Myślę, iż liczbę odniesień części mowy do mieszkańców naszego kraju mozna nieco...

Zbiór felietonów Michała Ogórka, drukowanych w "Gazecie Wyborczej" kilka ładnych lat temu. Wszystko jest tu metaforą - Polska to szkoła, a poszczególne jej elementy zostały podzielone na szkolne przedmioty: geografia, historia, język polski, wf itd. Autor opisuje świat polskiej polityki przez pryzmat przedmiotów nauczania. Wychodzi mu to całkiem zgrabnie. Felietony są krótkie, trafne, ironiczne i zabawne.
Jako że jestem książkowym estetą muszę podkreślić fakt pięknego wydania. No, ale nie było to zaskoczeniem, skoro wydała to Agora w serii Biblioteki Gazety Wyborczej. Piękna szata graficzna, dobrze dobrana czcionka, skład i łamanie na najwyższym poziomie. Dzięki formie czyta się to przyjemnie.
Czemu więc tylko 6/10? Otóż książka została wydana w 2014 roku, i dotyczy świata celebrytów i polityków z lat 2010-2014. Zdezaktualizowała się, część żartów jest na tyle hermetyczna, że już niezrozumiała. Widać, że to troszkę pójście na łatwiznę: Ogórek pisał regularnie teksty do "Wyborczej", a potem zebrano je do kupy i wydano.
Niemniej przeczytać warto, choćby dla inteligencji Autora, którą oceniam wysoko.

Zbiór felietonów Michała Ogórka, drukowanych w "Gazecie Wyborczej" kilka ładnych lat temu. Wszystko jest tu metaforą - Polska to szkoła, a poszczególne jej elementy zostały podzielone na szkolne przedmioty: geografia, historia, język polski, wf itd. Autor opisuje świat polskiej polityki przez pryzmat przedmiotów nauczania. Wychodzi mu to całkiem zgrabnie. Felietony są...

Zachęcona promocją ksiązki, kupiłąm ja w ebooku. Może to był błąd, bo drukowana jest zdaje się ilustrowana i chyba lepiej się ją czyta. Tymczasem ebooka czyta się słabo. Nie porusza mnie jakoś poczucie humoru autora. Porzuciłam ją zatem w czasie lekcji historii.

Zachęcona promocją ksiązki, kupiłąm ja w ebooku. Może to był błąd, bo drukowana jest zdaje się ilustrowana i chyba lepiej się ją czyta. Tymczasem ebooka czyta się słabo. Nie porusza mnie jakoś poczucie humoru autora. Porzuciłam ją zatem w czasie lekcji historii.

...no NIE ZACHWYCA. Poczucie humoru Autora, "elokwencja i dowcip", które pojawiają się na ogół w recenzjach jego książek i artykułów, w moim odczuciu wypadają raczej mizernie... jako lektura w sezonie ogórkowym ujdzie, ale na pewno są biblioteki - galaktyki! innych, ciekawszych książek :)

...no NIE ZACHWYCA. Poczucie humoru Autora, "elokwencja i dowcip", które pojawiają się na ogół w recenzjach jego książek i artykułów, w moim odczuciu wypadają raczej mizernie... jako lektura w sezonie ogórkowym ujdzie, ale na pewno są biblioteki - galaktyki! innych, ciekawszych książek :)

Co do tej książki mam mieszane uczucia. Długo czekała na swoją kolej, choć miałam ją w pamięci.
Nie była dla mnie rozczarowaniem ani pozycją zapierającą dech. Ot, tak po środku zwykła książka, nie będę jej jakoś szczególnie polecać, ale też odwodzić od przeczytania.
Nie można zaprzeczyć jednak, że to książka pełna humoru, z ciekawym spojrzeniem na świat. Autor opisuje najważniejsze wydarzenia z perspektywy różnych przedmiotów szkolnych, na przykład języka polskiego, matematyki, biologii, nauki o człowieku czy wychowania seksualnego.
Taki "podręcznik" powinien być neutralny politycznie, jednak chyba nie do końca tak jest. Wydaje mi się, że dla autora wszystko jest białe albo czarne, a tak wcale nie jest.
Podoba mi się okładka, idealnie odwzorowuje to, co autor czuje. Dla niego Polska, jak sam pisze, jest dzieckiem, o którym myśli w dzień i w nocy i którym trzea sie cągle zajmować.
Na deser mam dla cytat zamieszczony w gazecie (jednej z form przekazania informacji: "Pomysł, aby rządzeni wybierali sobie władców skończy się tym, że w kraju będzie mógł rządzić byle kto. Na przykład ja zgłoszę swoją kandydaturę przy następnej elekcji"- Janusz z Mikków herbu Korwin.
Powiedziałabym: autor jasnowidz? Przewidział przyszłość. Książka została wydana, o ile się nie mylę w marcu, a pod koniec maja partia Janusza Korwin- Mikkego w wyborach do Parlamentu Europejskiego cztery mandaty.

Co do tej książki mam mieszane uczucia. Długo czekała na swoją kolej, choć miałam ją w pamięci.
Nie była dla mnie rozczarowaniem ani pozycją zapierającą dech. Ot, tak po środku zwykła książka, nie będę jej jakoś szczególnie polecać, ale też odwodzić od przeczytania.
Nie można zaprzeczyć jednak, że to książka pełna humoru, z ciekawym spojrzeniem na świat. Autor opisuje...

Całkiem przez przypadek trafiła w moje ręce niezbyt gruba książka pt. "Polska Ogórkowa" autorstwa Michała Ogórka, znanego mistrza dowcipu, elokwencji i ironii, publikującego felietony w "Gazecie Wyborczej". Podtytuł niniejszej publikacji brzmi: "Podręcznik dla wszystkich klas" i - co chyba najciekawsze - książka ta dostała rekomendację od samej pani minister edukacji Joanny Kluzik-Rostkowskiej.

"Polska Ogórkowa" to zbiór miniatur, krótkich felietonów, które w zabawny, ironiczny sposób traktują o polskiej absurdalnej rzeczywistości. Autor zaprasza nas na kilkanaście lekcji: języka polskiego, matematyki, historii, religii, geografii czy wychowania seksualnego. Nauczycielem "wspomagającym" jest rysownik Jacek Gawłowski, którego kreska od razu przypadła mi do gustu.

Na okładce można znaleźć takie oto informacje:
Oddajemy Państwu do rąk pierwszy podręcznik
dla wszystkich klas, bez ograniczeń wiekowych.

Zatwierdzam do użytku pozaszkolnego.
Podręcznik wieloletni.
Joanna Kluzik-Rostkowska

Język polski - autor sprawnie i przezabawnie operuje naszym ojczystym językiem, dowodząc na przykład, że niektórzy z nas są czasownikami (są to ci, którzy są zatrudniani nie na stałe, lecz tylko "czasowo";)).
W rozdziale tym autor analizuje również najpiękniejsze polskie słowa - między innymi słowo PAN/PANI - wszak najważniejszym dobrem narodowym jest... "Pan Tadeusz" - oraz polskie przysłowia. Z inteligentnym humorem naigrywa się pan Ogórek z mody na żeńskie końcówki (ministra Mucha!):
Są przecież słowa wykluczające mężczyzn (...). Mąż żadnej przywódczyni nie może się nazywać "pierwsza dama", ale tylko - co nie jest przecież zbyt eleganckie - pierwszy dam. (s.11)
Języki obce - w tym rozdziale autor rozkłada na czynniki pierwsze naszą znajomość języków obcych oraz opowiada różne zabawne historie związane z różnicami językowymi.
Historia. Rok 1000 - tu zdecydował się Michał Ogórek na formę znaną z gazet - wąskie kolumny z krótkimi wzmiankami na różne - w tym przypadku historyczne - tematy:

Zalew łaciny
Najwyższy czas na podjęcie jakichś prób ochrony naszego języka ojczystego przed naporem łaciny. Niepokój budzi szczególnie to, że wszystkie napisy w Polsce są w języku łacińskim. (...) Bez znajomości tego języka i umiejętności pisania rylcem znalezienie pracy jest obecnie właściwie niemożliwe. (s.20)

Historia najnowsza - tu z kolei wkraczamy na grunt polityki najnowszej. Każdy, kto choć trochę orientuje się w obecnej sytuacji politycznej - uśmiechnie się pod nosem podczas lektury.

Nauka o społeczeństwie - zakres poruszanych tematów jest tu szeroki - od problemów ludności poprzez słabnące poparcie dla świętego Mikołaja czy dylemat z właściwymi podpisami w relacjach telewizyjnych. Pan Michał Ogórek ubolewa tu nad upadkiem autorytetów w Polsce, ale czyni to w sposób przeuroczo inteligentny.
Podstawy przedsiębiorczości - genialny tekst dotyczący wyboru zajęcia na przyszłość:

Jeżeli dziecko jest flegmatyczne, wszystko zostawia zawsze rozgrzebane, nigdy niczego nie kończy, ale zostawia na potem - dobrze się będzie czuło w wymiarze sprawiedliwości. (...) Jeżeli lubi się włóczyć z kolegami po mieście, może pracować w straży miejskiej. (...) Jeżeli dziecko wyciąga nam po cichu pieniądze z portmonetki, a następnie zaraz je gubi, będzie się dobrze czuć w urzędzie skarbowym. (s. 44-45)

Prawo - obrywa się polskiemu sądownictwu, które umarza, zamiast karać... Zdarza się i tak, że część oskarżonych zdąży umrzeć, nie będąc w stanie doczekać się wyroku. Bywa i tak. Satyra na polską rzeczywistość, ukazaną z jej słabostkami i śmiesznostkami.

Powyżej zamieściłam krótkie wzmianki tylko o niektórych rozdziałach. To - w języku kulinarnym - tylko mała przystawka, która ma dać Wam, drodzy czytelnicy, wyobrażenie, jaką lekturą jest zbiór felietonów Michała Ogórka. Całości zresztą i tak nie da się streścić :-). Elokwencja i ironia przebijają w wielu krótkich formach wypowiedzi zastosowanych i prezentowanych w niniejszej książce.

Gdyby "Polska Ogórkowa" była własnością moją, a nie miejskiej biblioteki, ułożyłabym ją w swojej biblioteczce obok książki pana Jacka Wąsowicza (recenzja TU). Każda z nich z przekąsem przedstawia rzeczywistość nas otaczającą, lecz każdy z autorów robi to z właściwym sobie urokiem...

To książka, podczas czytania której będziecie często sięgać po szklankę z wodą - efekt "suchych zębów" (ze śmiechu) macie gwarantowany!

Jeżeli lubicie od czasu do czasu spojrzeć na polską rzeczywistość z przymrużeniem oka, serdecznie polecam Wam lekturę "Polski Ogórkowej". To podręcznik obowiązkowy! ;-)

Całkiem przez przypadek trafiła w moje ręce niezbyt gruba książka pt. "Polska Ogórkowa" autorstwa Michała Ogórka, znanego mistrza dowcipu, elokwencji i ironii, publikującego felietony w "Gazecie Wyborczej". Podtytuł niniejszej publikacji brzmi: "Podręcznik dla wszystkich klas" i - co chyba najciekawsze - książka ta dostała rekomendację od samej pani minister edukacji Joanny...

Ogórek w swoim żywiole - komentuje dowcipnie, ironicznie, czasem lekko złośliwie. Bawi się słowami po mistrzowsku.
Książka warta przeczytania.

Ogórek w swoim żywiole - komentuje dowcipnie, ironicznie, czasem lekko złośliwie. Bawi się słowami po mistrzowsku.
Książka warta przeczytania.

Niczego ciekawego się nie dowiedziałam / opisane wszystko to o czym rozumny homo sapiens już wie/, a poczucie humoru autora do mnie nie dotarło. Zmęczyłam się tą książką. Szkoda papieru było.

Niczego ciekawego się nie dowiedziałam / opisane wszystko to o czym rozumny homo sapiens już wie/, a poczucie humoru autora do mnie nie dotarło. Zmęczyłam się tą książką. Szkoda papieru było.