Książki tej autorki są mi znane od kilku dobrych lat, a ponieważ ma ich ona w swoim dorobku całkiem sporo wciąż jeszcze pozostają takie, których lektura jest nadal przede mną.

Powieść „Dobrze, że jesteś” to otwarcie dylogii o tym samym tytule. Bohaterką książki jest Kornelia, kobieta bardzo mocno straumatyzowana na wielu życiowych płaszczyznach. Jako młoda dziewczyna została zgwałcona. Wychowywała się w domu pełnym przemocy i alkoholu, więc aby z niego uciec wcześnie wyszła też za mąż, co z kolei okazało się przysłowiowym wpadnięciem z deszczu pod rynnę, ponieważ jej małżonek okazał się wcale nie lepszy niż ojciec…

W opowieści tej, jak to zazwyczaj bywa w twórczości tej autorki kobieta zmaga się z przemocą fizyczną i psychiczną oraz wynikającymi z niej zaburzeniami, alkoholizmem, tragicznym wypadkiem skutkującym śmiercią dziecka – czyli całą gamą trudnych do udźwignięcia przeżyć.

Publikacja ta jest także pełna różnorodnych metafor oraz filozoficznych odniesień przez co bywają momenty, iż odrobinę trudno się w niej odnaleźć. Jednak odbierając ją już jako całość dostrzega się w niej mocny przekaz, który uświadamia, że nigdy nie należy się poddawać i zawsze trzeba walczyć o swoje jak najlepsze i najpełniejsze życie.

Każdemu rozdziałowi książki towarzyszą również cytaty autorstwa poetki Kai Kowalewskiej, które zawarła ona wcześniej w kilku swoich poetyckich publikacjach.

„Dobrze, że jesteś” to pozycja dosyć specyficzna i chociaż nie jest ona zbyt obszerna objętościowo to jej lektura nie należy do łatwych. Czytając ją wraz z bohaterką przeżywamy wulkan różnorakich emocji, jakie się w niej kotłują. Poczynając od załamania, rozpaczy i buntu poprzez nieśmiało kiełkującą nadzieję na lepsze jutro, aż po budowanie nowego, lepszego życia od podstaw.

Na uwagę zasługuje również postać mężczyzny, cichego obserwatora ukrytego w niniejszej historii, która nadaje powieści jeszcze inną perspektywę.

W opowieści Kornelii znajdujemy zarówno smutek, ból i tęsknotę, ale także pragnienie prawdziwej miłości, bliskości i akceptacji ze strony drugiego człowieka.

Czy nasza bohaterka odnajdzie wreszcie spokój i wewnętrzne ukojenie? Przeczytajcie sami i pochylcie się nad jej trudnym, acz budującym losem.

Ja za jakiś czas mam zamiar sięgnąć po drugi tom tej historii zatytułowany „Za rok o tej porze” i na pewno po przeczytaniu też Wam o nim opowiem.

PS. Na końcu „Dobrze, że jesteś znajdziecie też sporo informacji i porad dotyczących tematyki poruszanej w książce, co z pewnością dla niektórych z Was lub bliskich Wam osób może okazać się przydatne.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2022/03/zycie-pokretne-jest-ale-chciej-zyc-i.html

Książki tej autorki są mi znane od kilku dobrych lat, a ponieważ ma ich ona w swoim dorobku całkiem sporo wciąż jeszcze pozostają takie, których lektura jest nadal przede mną.

Powieść „Dobrze, że jesteś” to otwarcie dylogii o tym samym tytule. Bohaterką książki jest Kornelia, kobieta bardzo mocno straumatyzowana na wielu życiowych płaszczyznach. Jako młoda dziewczyna...

Moje przemyślenia po przeczytaniu książki są takie, iż nie jest to wbrew pozorom książka opisująca w klarowny sposób jakaś historię lecz raczej zawiły i mocno chaotyczny podręcznik psychologiczny. Można tu znaleźć ciekawe przemyslenia, interesujące cytaty...jednak dla czytelnika który chciałby tak po prostu poznać losy bohaterki, poczuć emocje, śledzić w napięciu co sie wydarzy , to z pewnością tego nie znajdzie. Osobiście nie mój klimat. Czyta sie szybko, ale...no właśnie ...nie chodzi chyba w pisaniu książki o szybkość przerzucania tekstu lecz o cos innego

Moje przemyślenia po przeczytaniu książki są takie, iż nie jest to wbrew pozorom książka opisująca w klarowny sposób jakaś historię lecz raczej zawiły i mocno chaotyczny podręcznik psychologiczny. Można tu znaleźć ciekawe przemyslenia, interesujące cytaty...jednak dla czytelnika który chciałby tak po prostu poznać losy bohaterki, poczuć emocje, śledzić w napięciu co sie...

Piękna,barwna okładka i tytuł,dobrze,że jesteś.Pewnie kolejna słodko-gorzka historia o miłości, pomyślałam zgarniając tą książkę z półki w bibliotece.Jakież było moje zdumienie,gdy zaczęłam czytać pierwsze rozdziały.Powieść okazała się prezentem dla mojej wrażliwej duszy. Tak jak lubię, dużo psychologii,filozofii.Genialne przypowieści np ta o dwóch wilkach i kamieniach w słoiku.Powieść,która może okazać się lekiem na całe zło. Z pewnością ma moc terapeutyczną.Do tego wymowne,piękne teksty naszych rodzinnych polskich piosenek,miód na serce,a na końcu niespodzianka: poradnik w pigułce.Główna bohaterka jakże doświadczona przez los i ja,która w tym momencie uświadamiam sobie podobnie jak autorka jaką jestem szczęściarą.Pozycja pomocna zarówno psychologom,terapeutom jak i tym poszukującym siły i wsparcia.Serdecznie zapraszam do świata Kornelii.

Piękna,barwna okładka i tytuł,dobrze,że jesteś.Pewnie kolejna słodko-gorzka historia o miłości, pomyślałam zgarniając tą książkę z półki w bibliotece.Jakież było moje zdumienie,gdy zaczęłam czytać pierwsze rozdziały.Powieść okazała się prezentem dla mojej wrażliwej duszy. Tak jak lubię, dużo psychologii,filozofii.Genialne przypowieści np ta o dwóch wilkach i kamieniach w...

W twórczości Moniki Sawickiej przewijają się stałe motywy: przemoc wobec kobiet, alkoholizm, utrata dziecka, radzenie sobie ze śmiercią bliskich, a także rozpaczliwe pragnienie miłości, która ma stanowić lek na całe zło. Tematy te wciąż powracają, przerabiane na nowo, analizowane, prześwietlane. Demonów przeszłości jednak nie tak łatwo przegnać, szczególnie gdy wgryzają się mocno w duszę. A jednak z tych pełnych emocji tekstów da się odczytać nadzieję.

Nie jest łatwo zapomnieć o traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa, o gwałcie, przemocy ze strony męża. Nie można też pogrzebać uczuć wobec zmarłego dziecka. Ale trzeba żyć dalej.

Mimo burz, doświadczanego zła, spadających na bohaterkę nieszczęść, podnosi się ona i idzie w kierunku światła. Książki Moniki Sawickiej są jak spotkania z dobrą przyjaciółką, która wysłucha, pocieszy i przyniesie otuchę, pomoże ponieść największe nawet ciężary.

To nie ja byłam Ewą, to nie ja skradłam niebo – to mnie je skradziono – mówi bohaterka tej opowieści. To jest fantazja przerażająco prawdziwa i prawda zbyt fantastyczna.

Kornelia zakochała się i wyszła za mąż jako nastolatka, by wyrwać się z dalekiego od ideału domu. Jednak spadła z deszczu pod rynnę i przez dwadzieścia lat zmagała się z demonami wydarzeń z pewnej zimowej nocy – efektem lustrzanego odbicia przeniesionym z domu rodzinnego, mężem, który miał ciężką rękę i wyjątkowo nienawidził kobiet.
Ma też dobre wspomnienia, którymi dzieli się z Czytelnikiem. Nie ma w niej ani żalu, ani goryczy, jest wiele zrozumienia i silne postanowienie, by dalej żyć.
W dramatycznych okolicznościach uwalnia się od swojego męża i otwiera nowe drzwi, jednak nie wie, że to nie koniec czasu próby.

Miłość, która do niej przyszła, żąda wysokiej ceny.

Czy Kornelia ją zapłaci? Czy miłość przetrwa wszystko, nawet śmierć?

W twórczości Moniki Sawickiej przewijają się stałe motywy: przemoc wobec kobiet, alkoholizm, utrata dziecka, radzenie sobie ze śmiercią bliskich, a także rozpaczliwe pragnienie miłości, która ma stanowić lek na całe zło. Tematy te wciąż powracają, przerabiane na nowo, analizowane, prześwietlane. Demonów przeszłości jednak nie tak łatwo przegnać, szczególnie gdy wgryzają się...

Książka mega pozytywna i pomimo gatunku napisana prostym, zrozumiałym jezykiem. Bardzo szybko się ją czytało i wciągała na maxa. Zawiera wiele cennych cytatów, przemyśleń oraz rad.
Książka godna polecenia!

Książka mega pozytywna i pomimo gatunku napisana prostym, zrozumiałym jezykiem. Bardzo szybko się ją czytało i wciągała na maxa. Zawiera wiele cennych cytatów, przemyśleń oraz rad.
Książka godna polecenia!

Tę książę nie można sobie przeczytać od tak.Jest ona wyjątkowa i porusza ważne tematy.
Ma w sobie coś co przyciąga i skłania do refleksji.
Uważam, że każdy powinien ją przeczytać! Szczególnie kobiety skrzywdzony przez życie, aby znalazły wewnętrzną motywację i odwagę. Ta książka powinna dać im siłę i nową nadzieję!

Tę książę nie można sobie przeczytać od tak.Jest ona wyjątkowa i porusza ważne tematy.
Ma w sobie coś co przyciąga i skłania do refleksji.
Uważam, że każdy powinien ją przeczytać! Szczególnie kobiety skrzywdzony przez życie, aby znalazły wewnętrzną motywację i odwagę. Ta książka powinna dać im siłę i nową nadzieję!

Przepełniona bólem, rozpaczą i stratami opowieść o Kornelii dla której słońce prawie nigdy nie wychodzi zza chmur. Pełna emocjonalnych wyznań i psychologicznych refleksji.

Przepełniona bólem, rozpaczą i stratami opowieść o Kornelii dla której słońce prawie nigdy nie wychodzi zza chmur. Pełna emocjonalnych wyznań i psychologicznych refleksji.

Kornelia przeszła w życiu tyle, że wystarczyłoby, aby obdarzyć 10 kobiet... Ale się nie poddaje, powoli podnosi się z dna i odnajduje siebie.

Kornelia przeszła w życiu tyle, że wystarczyłoby, aby obdarzyć 10 kobiet... Ale się nie poddaje, powoli podnosi się z dna i odnajduje siebie.

Warto przeczytać

Warto przeczytać

Najpierw trzeba przywyknąć do specyficznie tkanej fabuły, wyłaniającej się ze skrawków. Fragmentaryczność, w której poznaje się myśli bohaterki, listy rzucające światło na przeszłość daje poczucie chaosu. I nie zmienia się się to po sam koniec opowieści.
W warstwie językowej subtelny spokój, obrazowość, momentami lirycznie, co raczej na plus.Jednak język prozy ubrany w tak liczne metafory przestaje być wyrazisty. Słowa nie mogą zagłuszać sensu wypowiedzi, bo wtedy staja się pustym ozdobnikiem. Bez jasnego przekazu gubi się to, co pisarka miała na myśli, a przeczytałam tekst dwa razy. Przypowieści mają zapewne budować głębszą warstwę tego, co odczuwa narratorka, maja przybliżyć obraz czytającemu, ale równie dobrze mogą odwracać uwagę od głównego przesłania utworu.

"Dobrze,że jesteś" to około 140 stron treści zasadniczej. I znów, nie nazwałabym tego powieścią, ale iluzją złożoną z cytatów, definicji pojęć, do tego stopnia dalece posunięte, że są podane strony internetowe odwołujące się do treści (która przestaje być treścią tylko Sawickiej),nie wiadomo po co. Wkrada się moralizatorski ton oraz rodzaj psychologicznego dyskursu.

A treść, czego dotyczy treść? To, jak z zacięciem psychologa, Autorka postrzega przemoc w rodzinie. Najpierw opisane zdarzenia dotykają bezpośrednio dziecka, potem gdy staje się dojrzałą jednostką, opis podany z punktu widzenia maltretowanej kobiety. Porównuje ona jak widziała to samo w domu rodzinnym i nie mogła pogodzić się z biernością matki na agresje ze strony ojca, a teraz sama będąc dorosłą powiela te schematy we własnym związku. Oczywiście wszystko jest tłumaczone nabytą osobowością borderline, bo kto się wychowuje w dysfunkcyjnej rodzinie inaczej postrzega rzeczywistość i inaczej radzi sobie z uczuciami (albo raczej nie radzi sobie w strefie emocjonalnej).
Wszystko pięknie, tylko dlaczego zamiast powieści dostajemy pseudo psychologiczne mądrości, naukowy punkt odniesienia do sytuacji codziennych, regułki zamiast realnych uczuć i przeżyć, gdzie najbardziej przemawiają do wyobraźni fragmenty dziennika Korneli?
Czy to nadal można nazwać beletrystyką, jeśli mamy do czynienia z bliżej nieokreślonym tworem kompilacji pamiętnikarstwa, rozprawy, rysu zagadnień psychologicznych i sama nie wiem czego jeszcze?

Na koniec. Nie rozumiem dlaczego książka zaczyna się od przytoczenia kilku stron myśli czytelników na temat pisarstwa pani Sawickiej. Jeśli od tego zaczyna się wypełnianie stron czyjejś książki to dla mnie jak postawienie wykrzyknika: czyżby aż tak miało być kiepsko w treści, że trzeba powieść wzbogacać cudzymi opiniami? A z kolei po treści właściwej dostajemy trochę wierszy - prawdopodobnie tak jak cytaty do rozdziałów, tak całe strofy są autorstwa Kai Kowalewskiej. Do tego dochodzą artykuły na temat borderline, toksycznych związków, manipulacji, symptomy DDA - tu już nie wiadomo czyje i skąd, ale widać pasowały Autorce do konceptu.

Po tych wszystkich wypełniaczach zastanawiam się co chciała Sawicka osiągnąć przy pomocy głównego tekstu. To miała być dramatyczna opowieść o losach miotającej się bohaterki, stricte beletrystyczna, czy rozprawa na temat psychologicznych uwarunkować jednostki wywodzącej się z rodziny dysfunkcyjnej?
Uznam,ze nie zrozumiałam zamysłu autorki i nie ocenie za pomocą gwiazdek. Gdybym miała szersze spektrum na twórczość Moniki Sawickiej to co innego, bo byłyby porównania pomiędzy różnymi jej pracami, a tak czuję, że sie nie odnajduję zupełnie w tego typu treści.

Najpierw trzeba przywyknąć do specyficznie tkanej fabuły, wyłaniającej się ze skrawków. Fragmentaryczność, w której poznaje się myśli bohaterki, listy rzucające światło na przeszłość daje poczucie chaosu. I nie zmienia się się to po sam koniec opowieści.
W warstwie językowej subtelny spokój, obrazowość, momentami lirycznie, co raczej na plus.Jednak język prozy ubrany w tak...