Końcówka już słabiej, ale nadal ciekawie. Przeczytałam tego prequela bez znajomości głównej historii, ale co zrobić, jak tamtego prawie nie da się dostać. Genialne rysunki, chyba poszukam innych prac tego autora, bo to prawdziwa uczta dla oczu.

Końcówka już słabiej, ale nadal ciekawie. Przeczytałam tego prequela bez znajomości głównej historii, ale co zrobić, jak tamtego prawie nie da się dostać. Genialne rysunki, chyba poszukam innych prac tego autora, bo to prawdziwa uczta dla oczu.

Najsłabsza odsłona cyklu. Od strony wizualnej (mimo zmiany rysownika) nadal na wysokim poziomie, ale mam wrażenie, że część artystyczna przesłoniła część literacką. Treści jak na lekarstwo,a scenarzysta ostatkiem sił dotrwał do finału. I mimo wyjaśnienia kilku wątków, które pojawiły się w poprzednich zeszytach, ta część niewiele wnosi do cyklu. Najlepsze pomysły skończyły się niestety już na Gwinei Lordzie, którego tożsamość, ujawniona w scenach finałowych może i zaskakuje, ale i trochę rozczarowuje. Nie tak wyobrażałam sobie tego wielkiego, niepokonanego władcę.
Dobrą ocenę daję głównie za grafikę, która jest świetna.

Najsłabsza odsłona cyklu. Od strony wizualnej (mimo zmiany rysownika) nadal na wysokim poziomie, ale mam wrażenie, że część artystyczna przesłoniła część literacką. Treści jak na lekarstwo,a scenarzysta ostatkiem sił dotrwał do finału. I mimo wyjaśnienia kilku wątków, które pojawiły się w poprzednich zeszytach, ta część niewiele wnosi do cyklu. Najlepsze pomysły skończyły...

Smutne i straszne. Bynajmniej nie ze względu na grozę opowiadanej historii, tylko na haniebne zmarnowanie pomysłu kontynuacji naprawdę ciekawej serii Rosińskiego i Dufaux. Dziwię się ogromnie, że Dufaux tak bezwstydnie zarżnął własne dziecko. Komiks jest o niczym, zawiera dosłownie kilka wydarzeń, przeplatanych scenami zupełnie zbędnego seksu, a kończy się wyjaśnieniem pozostałych wydarzeń, jakby robił o przysłowiowy chłop krowie na rowie. Widać ewidentnie, że scenarzysta nie miał pomysłu na zakończenie serii prequelowej, a może nawet i nie miał w ogóle pomysłu na całą tę kontynuację.
W czasie rysowanie tej części zmarł rysownik Delaby, będący jak dla mnie jedyną mocną stroną serii, uważam, że lepiej oddał ten świat niż Rosiński.
Nastąpiła moda na kontynuowanie na siłę, lub wymyślanie na siłę prequeli do monumentalnych serii komiksowych z lat 90. W ten sposób został bestialsko zarżnięty Thorgal, a wspaniale odświeżona Pelissa. Czyli efekt może być dwojaki.
W przypadku "Skargi utraconych ziem" powstała piękna czterotomowa historia, marnująca ciekawy temat. Oczywiście piękna tylko z wyglądu. A dla mnie to za mało.

Smutne i straszne. Bynajmniej nie ze względu na grozę opowiadanej historii, tylko na haniebne zmarnowanie pomysłu kontynuacji naprawdę ciekawej serii Rosińskiego i Dufaux. Dziwię się ogromnie, że Dufaux tak bezwstydnie zarżnął własne dziecko. Komiks jest o niczym, zawiera dosłownie kilka wydarzeń, przeplatanych scenami zupełnie zbędnego seksu, a kończy się wyjaśnieniem...