Pani śp. Izabela już na wstępie sama przyznała, że nie umie pisać książek i… to nie była zwykła skromność, lecz najszczersza prawda. Autorka używała słowa „gadulstwo” i chyba ono mi najlepiej pasowało do tej książki, a gadulstwo i pisarstwo, to coś zupełnie innego. Nie słyszałam nigdy o pani Węgierskiej, ale zaintrygowała mnie jej profesja oraz dar, którego rzekomo posiadała. Na początku było nawet ciekawie, bo wszystko trzymało się jakiejś chronologii. Gdzieś tak od momentu z listami (pod którymi zamiast odniesień, otrzymałam jakieś cytaty przeróżnych osobistości) wszystko się rozklekotało. Potem chciałam już jedynie dobrnąć do końca, co przy niecałych 160 stronach nadeszło w miarę szybko. Dziwne były też przypadki, którymi się szanowna egzorcystka zajmowała. Rozmowy z duchami jak z normalnymi żywymi, mieszanie praktyk magicznych z różnych religii, jakieś gusła… no, nie jestem pewna czy wierzyć w te „duchy” pani Węgierskiej.

Pani śp. Izabela już na wstępie sama przyznała, że nie umie pisać książek i… to nie była zwykła skromność, lecz najszczersza prawda. Autorka używała słowa „gadulstwo” i chyba ono mi najlepiej pasowało do tej książki, a gadulstwo i pisarstwo, to coś zupełnie innego. Nie słyszałam nigdy o pani Węgierskiej, ale zaintrygowała mnie jej profesja oraz dar, którego rzekomo...