Gordon Dahlquist
,,Przezroczysta fabryka dusz"

Po przeczytaniu tej powieści mogę śmiało napisać, że mam mieszane uczucia co do książki. Z jednej strony podobała mi się fabuła, która była ciekawa, aczkolwiek, w niektórych momentach akcji było za dużo bądź też za mało. Niektore rzeczy były dla mnie niezrozumiałe. Jeśli chodzi o bohaterów to nie mam zastrzeżeń, różnobarwne, z ciekawymi charakterami postacie, które nadawały powieści tajemniczości i zaciekawienia. Koniec powieści daje jasno do zrozumienia, że trzeba przeczytać kolejną część aby dowiedzieć się co będzie dalej.
Polecam osobom lubiącym zagmatwane i dosyć nie typowe fabuły.

Gordon Dahlquist
,,Przezroczysta fabryka dusz"

Po przeczytaniu tej powieści mogę śmiało napisać, że mam mieszane uczucia co do książki. Z jednej strony podobała mi się fabuła, która była ciekawa, aczkolwiek, w niektórych momentach akcji było za dużo bądź też za mało. Niektore rzeczy były dla mnie niezrozumiałe. Jeśli chodzi o bohaterów to nie mam zastrzeżeń, różnobarwne,...

Na początku chciałbym napisać iż zdaję sobie sprawę iż znowu zacząłem przygodę od drugiego tomu i pewne elementy mogą być dla mnie niezrozumiałe. Postaram się nie wnikać w te wątki które mogą być spoilerem dla osób znających tylko pierwszą część. Po pierwsze chciałem powiedzieć iż bardzo przypadła mi do gustu otoczka czasu akcji stylizowana na epokę wiktoriańską. Niestety troszkę rozczarowali mnie bohaterowie. Nie to że byli nudni czy pozbawieni głębi, ale bardziej irytowało to iż ich zachowanie często było dla mnie niezrozumiałe. Dam taki przykład: w pewnym miejscu i czasie spotykają się dwie postacie które na kartach powieści sa po dwóch stronach barykady i co robią? Jakby nigdy nic ucinają sobie pogawędkę. Dziwne co? Nie powiem o postaciach mimo iż kilka rzeczy przychodzi mi do głowy, jednak to za bardzo ociera się o spoilery. Dużą rolę odgrywa tu "niebieskie szkło", i ten akurat motyw jest tak ciekawy iż lepiej abyście odkryli go samodzielnie.
Styl pisania książki jest dobry, no może poza kilkoma elementami które moim zdaniem zostały niepotrzebne wciśnięte oraz wątkiem opowiadania o swych planach niczym z filmów w których główny zły zdradza antagoniście cały swój misterny plan. Są miejsca przegadane, sama książka ma około 620 stron i moim zdaniem spokojnie można było zrezygnować z 50-80 stronic. Zapomniałbym, małe słówko o zakończeniu. Spodziewałem się czegoś całkiem innego i muszę przyznać, że tutaj autor bardzo mnie zaskoczył
Podsumowując. Książkę da się przeczytać i czerpać z jej lektury niejaką przyjemność lecz posiada pewne rysy na całokształcie. Jednakże ciesze się iż miałem możliwość poznania tej historii i nie zaprzeczam w nieokreślonej przyszłości sięgnąć po wcześniejszy tom.

Dodałem jedną gwiazdkę za zakończenie którego nie spodziewałem się

Zapraszam również na mego bloga:
https://ksiazki-czytamy.blogspot.com/

Na początku chciałbym napisać iż zdaję sobie sprawę iż znowu zacząłem przygodę od drugiego tomu i pewne elementy mogą być dla mnie niezrozumiałe. Postaram się nie wnikać w te wątki które mogą być spoilerem dla osób znających tylko pierwszą część. Po pierwsze chciałem powiedzieć iż bardzo przypadła mi do gustu otoczka czasu akcji stylizowana na epokę wiktoriańską. Niestety...

Drugi tom napisany lepiej od pierwszego. Akcja galopuje, nie bardzo dając odsapnąć. Wciąga niesamowicie. Intryga się coraz bardziej komplikuje, a trzeciego tomu, jak na złość, w Polsce jeszcze nie wydano. Pozostaje mi tylko czekać z nadzieją, że 3 tom zostanie w ogóle w Polsce wydany i będę mogła się dowiedzieć co stało się dalej z panną Temple, Kardynałem Changiem, doktorem Svensonem, hrabiną di Lacquer-Sforza i resztą.

Drugi tom napisany lepiej od pierwszego. Akcja galopuje, nie bardzo dając odsapnąć. Wciąga niesamowicie. Intryga się coraz bardziej komplikuje, a trzeciego tomu, jak na złość, w Polsce jeszcze nie wydano. Pozostaje mi tylko czekać z nadzieją, że 3 tom zostanie w ogóle w Polsce wydany i będę mogła się dowiedzieć co stało się dalej z panną Temple, Kardynałem Changiem,...

Udana kontynuacja genialnej powieści „Szklane księgi porywaczy snów”, równie dobra, a momentami nawet lepsza. Struktura, charakter i klimat książki pozostał wierny pierwszej części. W zasadzie zmieniły się tylko lokacje, a cała reszta pozostała taka sama. Znów mamy do czynienia z bohaterami o bardzo zróżnicowanych charakterach w których skórach autor doskonale się odnajduje pisząc w sposób tak autentyczny jakby za każdym razem opisywał siebie. Poznajemy kolejne ich cechy, wewnętrzne dylematy, utrwalamy w sobie ich dokładnie namalowany przez Dahlquista obraz, emocjonujemy się ich przygodami. Również antybohaterowie zostali nakreśleni dokładniej i zyskali w tej części trylogii ludzką twarz dodatkowo wstrząsając bez mieszania i tak zakręconą już fabułą. Doskonale się bawiłem przy „Przezroczystej fabryce dusz”. Książka poprzez swój mix gatunkowy i język jest specyficzna i może być nieprzystępna dla niektórych, mi jednakże ta specyfika odpowiada i z nadzieją czekam na przetłumaczenie ostatniej części trylogii.

Udana kontynuacja genialnej powieści „Szklane księgi porywaczy snów”, równie dobra, a momentami nawet lepsza. Struktura, charakter i klimat książki pozostał wierny pierwszej części. W zasadzie zmieniły się tylko lokacje, a cała reszta pozostała taka sama. Znów mamy do czynienia z bohaterami o bardzo zróżnicowanych charakterach w których skórach autor doskonale się odnajduje...

Poza wizualnie fajną okładką nie widzę w tej książce niczego ciekawego!! Na szczęście kupiłem ją w Biedronce za jakieś grosze więc nie ma czego żałować:)

Poza wizualnie fajną okładką nie widzę w tej książce niczego ciekawego!! Na szczęście kupiłem ją w Biedronce za jakieś grosze więc nie ma czego żałować:)

Kontynuacja na miarę pierwszej części. Trudno było oderwać się od czytania

Kontynuacja na miarę pierwszej części. Trudno było oderwać się od czytania

Ciężko jest mi ocenić tę pozycję, zwłaszcza, że z jednej strony widzę, iż autor musiał się nieźle napracować i nagimnastykować nad tym, aby to wszystko połączyć w jedną w miarę logiczną całość, a z drugiej mam świadomość, że nijak nie spełnia ona moich nawet najmniejszych oczekiwań. Możliwe, że niektórzy lubią takie „gatunki w gatunkach”, jednak ja już wiem, że za tym ewidentnie nie przepadam, zwłaszcza, że ciężko mi się w czymś takim odnaleźć. Może kiedyś spróbuję jeszcze raz takiego mixu, jednak wiem, że na pewno nie w najbliższej przyszłości.

Ciężko jest mi ocenić tę pozycję, zwłaszcza, że z jednej strony widzę, iż autor musiał się nieźle napracować i nagimnastykować nad tym, aby to wszystko połączyć w jedną w miarę logiczną całość, a z drugiej mam świadomość, że nijak nie spełnia ona moich nawet najmniejszych oczekiwań. Możliwe, że niektórzy lubią takie „gatunki w gatunkach”, jednak ja już wiem, że za tym...