Dzieje starożytnego Rzymu od pokoleń przyciągają uwagę badaczy i miłośników historii. Przyczyną nieustającego zainteresowania nimi są niezwykłe losy tego nadtybrzańskiego miasta, które z niewielkiej osady otoczonej ze wszystkich stron przez nieprzyjaciół potrafiło w ciągu niespełna trzech wieków wyrosnąć na jedną z największych potęg, jaka kiedykolwiek istniała w basenie Morza Śródziemnego. Tę niezwykłą karierę zawdzięczał Rzym nie tylko dalekowzrocznej dyplomacji, ale i sprawności swojej armii. Nic więc dziwnego, że armia ta była przedmiotem szczerego podziwu już dla współczesnych. Podziwiają ją nadal także potomni, do tego stopnia, że jeszcze dzisiaj jest dla nich symbolem wszelkich żołnierskich cnót i zalet.

W polskiej literaturze historycznej, tak naukowej jak i popularno-naukowej, brak dotąd jakiegokolwiek opracowania poświęconego wojskowości rzymskiej. Niniejsza praca jest próbą przynajmniej częściowego wypełnienia tej luki. Jej celem jest przybliżenie Czytelnikowi historii rozwoju armii rzymskiej, przedstawienie wybranych zagadnień jej organizacji, ukazanie roli odgrywanej przez nią w dziejach rzymskiego imperium do końca panowania Septymiusza Sewera (211 r. n.e.). Przeprowadzona przez niego reforma wojskowa zamknęła tę fazę rozwoju rzymskiej wojskowości, której początek dał August i rozpoczęła okres głębokich przeobrażeń prowadzących do powstania armii tak odmiennej od tej, która funkcjonowała w dwóch pierwszych wiekach cesarstwa, że jej scharakteryzowanie wymaga osobnego opracowania.