Raz wiedźmie śmierć

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Pełna humoru, akcji i wszystkiego co potrzebne, żeby się rozerwać.

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Pełna humoru, akcji i wszystkiego co potrzebne, żeby się rozerwać.

O ile lektura (właściwie słuchanie przy gotowaniu, ale cii) pierwszego tomu była całkiem spoko, to w tym tomie albo mi spadła tolerancja na niekonsekwentnych bohaterów o mentalności nastolatka na początku dojrzewania, albo Atticus jest totalnym dzbanem. Niby gościu żyje już ileśtam wieków, niby z wielu pieców jadł chleb i widział "rzeczy" (a nawet wyryćkał Morrigan), a na widok laski ślini się bardziej niż jego pies Oberon na widok przekąski.
Bohaterowie drugoplanowi to niezły koktajl: polskie wiedźmy, wspomniany pies Oberon, monitoring sąsiedzki, wilkołaki i wampiry. Z takich elementów można było lepszą opowieść skleić.

O ile lektura (właściwie słuchanie przy gotowaniu, ale cii) pierwszego tomu była całkiem spoko, to w tym tomie albo mi spadła tolerancja na niekonsekwentnych bohaterów o mentalności nastolatka na początku dojrzewania, albo Atticus jest totalnym dzbanem. Niby gościu żyje już ileśtam wieków, niby z wielu pieców jadł chleb i widział "rzeczy" (a nawet wyryćkał Morrigan), a na...

1/52

Ciąg dalszy tego co dobrze znamy z pierwszego tomu. Wiedźmy, demony, celtyccy bogowie a pośród tego nasz druid. Okraszoną sporą dawką humoru i nawiązań do popkultury opowieść łatwo się pochłania i przy okazji przymyka oko na pewne nieścisłości fabularne.

Na minus względem poprzedniej części nieco przesadzona liczba starć z różnorakimi przeciwnikami. Niestety ucierpiały na tym sceny przedstawiające relacje między postaciami, których po prostu jest za mało.

1/52

Ciąg dalszy tego co dobrze znamy z pierwszego tomu. Wiedźmy, demony, celtyccy bogowie a pośród tego nasz druid. Okraszoną sporą dawką humoru i nawiązań do popkultury opowieść łatwo się pochłania i przy okazji przymyka oko na pewne nieścisłości fabularne.

Na minus względem poprzedniej części nieco przesadzona liczba starć z różnorakimi przeciwnikami. Niestety...

Raz wiedźmie śmierć było dokładnie tym, czego potrzebowałam.

Demony, upadłe anioły, złośliwy Kojot, sabat polskich wiedźm oraz wyprawa na nazistowskie wiedźmy z granatnikami oraz z wielkimi, potężnymi mieczami w dłoniach słynnego żelaznego druida i zwampirzonego prawnika to dla mnie był przepis na udany wieczór. Jakkolwiek to brzmi.

Oczywiście, do tego wszystkiego dochodzą pies w fazie na hipisów, wieczne problemy z prawem, które nie ogarnia świata nadnormalnego i zabójczy humor Atticusa. No i boskie intrygi, przez które ów druid nie może mieć ani chwili spokoju.

Lubię książki, w których się dużo dzieje. Zwłaszcza jeśli wszystkie wydarzenia łączą się ze sobą, mają swoje konsekwencje, swoje powody i wyciągają z postaci ich najlepsze humorki. Nie wiem, jak Hearne to robi, ale robi to dobrze. Bardzo dobrze.
Kto wie, może nawet za dobrze.
To zaskakujące, że choć krew się leje w ogromnych ilościach, jest to wciąż lekka lektura. Może to być zasługa tylko i wyłącznie świetnie stworzonej postaci głównej i równie dobrze wykreowanych postaci drugoplanowych. Jeśli kiedyś zastanawialiście się, czy warto sięgać po te książki, powiem jedno - warto. Oj, warto.

Raz wiedźmie śmierć było dokładnie tym, czego potrzebowałam.

Demony, upadłe anioły, złośliwy Kojot, sabat polskich wiedźm oraz wyprawa na nazistowskie wiedźmy z granatnikami oraz z wielkimi, potężnymi mieczami w dłoniach słynnego żelaznego druida i zwampirzonego prawnika to dla mnie był przepis na udany wieczór. Jakkolwiek to brzmi.

Oczywiście, do tego wszystkiego...

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Trochę lepiej niż w pierwszym tomie - na pewne nieścisłości fabularne przymykam oko, do humoru już się przyzwyczaiłam (chociaż czasami trzeszczy!), bardziej już ogarniam tych wszystkich bogów i inszych vipów świata nadnaturalnego (a w pierwszym tomie był misz-masz mega w tym temacie).
Spodobała mi się rozwalanka na zakończenie - przynajmniej było z pompą i spektakularnie ( cz.1. serii była słaba pod tym względem). Czytam dalej, ale tracę zapał, bo raczej niczym mnie ta seria nie zaskoczy. Ogólnie taka lektura na raz, albo dla młodszego/mniej oczytanego fana gatunku.

Trochę lepiej niż w pierwszym tomie - na pewne nieścisłości fabularne przymykam oko, do humoru już się przyzwyczaiłam (chociaż czasami trzeszczy!), bardziej już ogarniam tych wszystkich bogów i inszych vipów świata nadnaturalnego (a w pierwszym tomie był misz-masz mega w tym temacie).
Spodobała mi się rozwalanka na zakończenie - przynajmniej było z pompą i spektakularnie...

Kolejny świetny tom. Ciężko się nie uśmiechnąć, czy parsknąć śmiechem, kiedy Atticus wpada w tarapaty i wraz ze swoim wilczarzem musi uratować siebie i innych. Polskie wiedźmy były prześwietne. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Kolejny świetny tom. Ciężko się nie uśmiechnąć, czy parsknąć śmiechem, kiedy Atticus wpada w tarapaty i wraz ze swoim wilczarzem musi uratować siebie i innych. Polskie wiedźmy były prześwietne. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Trzyma poziom.

Trzyma poziom.

Tym razem nic mnie nie zaskoczyło, ani nie zaciekawiło tak bardzo jak w poprzedniej części. Oczywiście pojawiły się nowe wydarzenia i nowi wrogowie (i to sporo: tajemniczy rabin, mordercze bahantki i niemieckie wiedźmy), ale to i trochę za dużo i trochę za mało na naprawdę dobrą książkę.
Ocena o co najmniej pół gwiazdki słabsza niż "Na psa urok".

Tym razem nic mnie nie zaskoczyło, ani nie zaciekawiło tak bardzo jak w poprzedniej części. Oczywiście pojawiły się nowe wydarzenia i nowi wrogowie (i to sporo: tajemniczy rabin, mordercze bahantki i niemieckie wiedźmy), ale to i trochę za dużo i trochę za mało na naprawdę dobrą książkę.
Ocena o co najmniej pół gwiazdki słabsza niż "Na psa urok".

Wygrało to iż za oknem szaro i buro a książka wywołuje salwy śmiechu. Współpasażerowie komunikacji miejskiej kręcą kółka na czole gdy rżę ze śmiechu ,ale co mi tam :)) Czytam dalej .

Wygrało to iż za oknem szaro i buro a książka wywołuje salwy śmiechu. Współpasażerowie komunikacji miejskiej kręcą kółka na czole gdy rżę ze śmiechu ,ale co mi tam :)) Czytam dalej .