Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Ty to, Marlenka, od tego incydentu z głowąjakaś dziwna jesteś. Niby to jesteś ty, a jednak jakbyś to nie była ty.

Nagle zatrzymałam się przed jednym z grobów.
-Patrz, jaki świeży grób.
- Wszystkie tu są nowe - (...)
Przeczytałam nsapis na tabliczce.
-Roman Paczkowski...
- Kto to jest? - zapytała.
- Niedawno zmarły ojciec autora książki.
- Nie wiedziałam... -szepneła (...).

To nie mieściło się w mojej chorej głowie. Tam się zresztą, oprócz noża, w ostatnim czasie nic nie mieściło.

Nie chcę umie­rać, po­my­śla­łam. Nie teraz. Nie w tym szpi­ta­lu i nie w taki spo­sób. Może le­piej już by było zo­stać po­żar­tą przez re­ki­na, wcze­śniej pły­wa­jąc sobie spo­koj­nie w morzu, lub spaść razem z sa­mo­lo­tem, jesz­cze by czło­wiek w ostat­nich se­kun­dach coś świa­ta zo­ba­czył! Ale nie tak!

- Po­win­naś wło­żyć na sie­bie coś czar­ne­go. Śmierć w tej su­kien­ce chyba nie bę­dzie w do­brym tonie.

Nie ma dla czło­wie­ka nic gor­sze­go na świe­cie, niż chcieć coś zro­bić, a nie móc. Nie pa­no­wać nad wła­snym cia­łem i być zda­nym na łaskę dru­gie­go.

Je­że­li mąż pew­ne­go dnia za­pra­gnie sprząt­nąć swoją żonę, nic go nie po­wstrzy­ma.

Przylgnęłam do niego jak panierka przywiera do kotleta.