Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten kto wierzy, że coś jest pewne, jest pewnym głupcem.

- Czemu zawsze musisz być taki do bólu logiczny?
- Bo to ty jesteś marzycielką w tym związku - odpowiada rzeczowo.

- Jak długo będziesz mnie kochał? - pyta.
- Zawsze.
Splatamy palce i Ruby spogląda na mnie swoimi złocistobrązowymi oczami. Uśmiecha się.
- Zawsze nie trwa wiecznie.
I wtedy wszystko jakby niknie.
Jest tylko ciemność, z której wiem, że nie wrócę.
Myślę tylko: Tak mi przykro.

Kiedyś kochałam wybrzeże i Pacyfik. Jego nazwa, jak na ironię, oznacza "o spokojnym usposobieniu lub pokojowych zamiarach". Teraz, gdy wpatruję się w ciemne wzburzone wody, myślę tylko, że jest jak śmierć: mroczny, tajemniczy, wszechpotężny i nieznany, dopóki nie zanurzysz się tak głęboko, że nie będzie już powrotu. Nienawidzę go.
Nienawidzę go za to, że ukradł mi Harta.
Nienawidzę go za to, że nie miał dość przyzwoitości, by zwrócić jego ciało.

To niesamowite, jak niezmienne wydają się codzienne, przyziemne rzeczy. Do czasu, aż się je utraci.

Z każdą utratą coś zyskujesz i z każdym zyskiem coś tracisz.

Czy tym właśnie jest miłość? Zbiorem wspomnień? Czy jest to coś więcej?

Wiesz dokładnie sto procent niczego.

Oto prawda o miłości i czasie: zawsze wydaje się, że będzie dość, że jest ich nieskończona ilość. A potem w jednej chwili ich nie ma.

- Nie mogę się doczekać, aż znajdę tych zdrajców i wyprawię ich na przejażdżkę po Rzece Krwi.
- Organizujesz teraz rejsy po zaświatach? - Ah-Puch wystawił głowę zza muru. Spojrzał na Ixtab i zakrył dłonią usta, tłumiąc chichot.
- Jeszcze jedno słówko - syknęła bogini przez zaciśnięte zęby - a wyrwę ci kręgosłup po jednym kręgu.

Ryzyko prowadzi do ran, rany do bólu, a ból do cierpienia.