Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie polskiego patrioty to polonez na polu minowym.

Kto powiedział, że historia się nie powtarza, hę? Powtarza? Ona się jąka.

Ziemia kręci się dzisiaj moim kosztem.

Czytelniku, zgodzisz się ze mną? Że są książki, do których wchodzi się z ociąganiem? Człowiek tak niby idzie, ale nie idzie mu , ten chód. Człowiek się kryguje, człowiek się peszy. Stoi pod drzwiami i przebiera nogami. Puka nieśmiało, cisza, nic. Zagląda przez okno, jest tam ktoś? Jeśli nie ma nikogo, to z poczuciem ulgi odchodzi, ale jeśli jest, to wchodzi i zaraz żałuje, bo znajomość okazuje się dla obydwu stron krępująca.
I są takie, książki, w które wchodzisz od razu, bez pukania. Po co, jeśli drzwi otwarte na oścież? I okna. Wchodzisz i od razu czujesz się jak w domu. Zdejmujesz odzienie wierzchnie, niedbale rzucasz w kąt buty i kładziesz się na kanapę. Ręce założywszy pod głowę. I rozglądasz się, słuchasz. Nastrojowo jest, i swojsko. Jesteś u siebie. Czytasz i uśmiechasz się, na pokraśniałej gębie rysuje się torcik złożony z warstw rozbawienia, uciechy, uznania i podziwu.

- Z windy trzeba korzystać umieć, jak nie, to trzeba schody używać, nie było w Polsce wind?!
- A były, były! Tylko je zbombardowali, wie pan?!
Włączył się Panstanisław, Panie Januszu, powiedział, to nie wypada, więc odpowiedziałem mu po niemiecku, żeby trzymał usta, co usłyszeć musiał Lokator bo krzyknął, jak pan śmie! Bezczelni Polacy po co tu przyjeżdżacie w ogóle? Kto was tu...
-Bo dobrze wychowani jesteśmy - przerwałem mu - jeśli ktoś komuś wizytę składa, to trzeba się odwzajemnić!
-O czym pan bredzi, czy pan jest pijany? - krzyknął.
Odkrzyknąłem – Ja nie jestem pijany! Tłumaczę panu pewne elementarne zasady zachowania się! Złożyliście nam wizytę czy nie?! Wtedy!
- I to bez zaproszenia – włączył się Panstanisław, tym razem jednak popatrzyłem na niego z uznaniem.
- Więc – kontynuowałem- my składamy teraz rewizytę wam, jasne?!
- Jasne - odkrzyknął po chwili Lokator – ale nie dłużej niż... czekaj pan... sześć lat! Jasne?!

Wkurwiony byłem na komunistów jak dziki pies dingo na obrożę.

pomnik należy się słowu - świnia. To moje najukochańsze słowo. ostry podjazd pod gorę na literce-ś, rozbieg do wysokiego wierzchoła-w i niesamowity, szaleńczy zjazd na dół-iinia, Doskonale. A świństwo? Pierwsza sylaba jakby zebranie śliny, druga jej z pełną premedytacją wyplucia. Tylno-przedniojęzykowa rozkosz. [Trzecia w prawo i druga w lewo od księżyca] s.129.

To już wolę z dwojga złego być skazany na bluesa niż na bliźnich. Stać obok niego, bliźniego, ujdzie w tłumie, siedzieć obok to granica bólu, siedzieć naprzeciwko: ból.

Kiedy widzę czekoladę "Milka", słyszę we własnej głowie melodię z reklamowego sloganu, Robią ze mnie taśmę magnetofonową. Te krótkie refreniki, hasełka, rymowanki są do rozpuku prymitywne i wściekam się, kiedy po paru dniach łapię się na ich powtarzaniu. Bezwiednym, automatycznym. (...) Proszę mnie źle nie zrozumieć, nie zamieniłbym oczywiście dyktatury reklamy na dyktaturę proletariatu, tylko... No właśnie, ta druga nie miała do mnie szans, Byłem jeszcze dzieckiem, a potrafiłem już się z niej śmiać. Śmierdząca z daleka, widoczna gołym okiem na odległość, żałosna w swej uzurpacji, zdumiewająca tupetem wychowywania mas. Fascynująco głupia, zdumiewająco nieudolna. Szczerząca kły, groźna też naturalnie, siedziałem w końcu, ale ja nie robiłbym z niej demonicznego potwora, nie przyprawiałbym jej niewidzialnych macek. Może dlatego, że nie mam po niej kaca. Co to za umysły, które dają się jej zniewalać? [Trzecia w prawo i druga w lewo od księżyca] s.141.

pisanie to zaklinanie rzeczywistości (s.211).

Życie jako palący się papieros, coraz więcej i więcej popiołu, aż w końcu tląca się starość i koniec, zostaje sam tylko martwy filtr.

Gdybym pomyślał, oto człowiek, ile w nim zwierzęcia, zrobiłoby mi się niedobrze, ja jednak pomyślałem odwrotnie i poczułem do niego coś na kształt sympatii.
[Odwiedziny]s.39.

A wyobraźcie sobie, mówiłem dalej, jak wyglądałaby na przykład taka literatura, gdyby jej rzekome cele zostały osiągnięte? Hę? W ogóle by nie wyglądała! Poprawa realnego świata, no też coś! Ci, którym wydaje się, że piszą własnie po to, sami podcinają sobie gałąź, na której siedzą! Ha! A ci inni, ci z wierszami na granicy samobójstwa? Piją potem przez tydzień z radości, że im to gdzieś wydrukowali!
[Odwiedziny] s.74.

(...) kicz jest wszędobylski, niezmierzona jest jego potęga! [Odwiedziny]s.74.

Powiedziałem, Paniestanisławie, ma pan dwie ręce, którymi może poruszać, jak pan chce, dwie nogi, które niosą pana, gdzie tylko życzenie, oczy pan ma, uszy, i to wszystko jest panu posłuszne, nie wydaje się panu, że zastanawiać się nad sensem życia to bezczelność?
Panstanisław poprawił sobie chustkę na głowie i powiedział, czego się pan mnie czepia. Odpowiedziałem, a tego, że szuka pan sensu w czymś, co już ten sens stanowi. [Odwiedziny]s.85.

Napiszę, jak rozmawiają z nami Niemcy. Oni słuchają nas przytakując głową, na nie schodzącym uśmiechu. To ma oznaczać, że nas rozumieją, to znaczy rozumieją sens tego, co mówimy. Zgadzają się z nami, generalnie zgadzają się ze wszystkim, o czym mówimy. Z drugą wojną i jej skutkami, z tym, że są za bardzo lewicowi albo za bardzo prawicowi, że wrodzy są wobec cudzoziemców, albo nadzwyczaj, w porównaniu z innymi, tolerancyjni. Słuchają tak uważnie, że można poczuć się nieswojo. Rzadko, bardzo rzadko oponują, najwyżej zdobędą się na to, żeby coś dopowiedzieć, uzupełnić i cieszą się na końcu z bardzo treściwej i pouczającej dla nich rozmowy. Trudno, bardzo trudno zobaczyć od razu, że od wypisanej na twarzach deklaracji zgody do miejsca, w którym magazynują swe poglądy, wykopany mają rów, a w rowie tym, na samym jego spodzie leży warstwa cywilizacyjnej wyższości. Ona tam jest, pytanie tylko, czy rzeczywiście bez powodu. [Trzecia w prawo i druga w lewo od księżyca] s.142.

(...) czy możecie wyobrazić sobie stan wiecznej szczęśliwości bez najmniejszego pojęcia o jej przeciwieństwie? Bzdura! Cnotę bez grzechu? Bzdura! Tęsknota do tego raju to dziecinada. A poza tym jak nas wypędzili, to trzeba mieć godność, trzeba się szanować, a nie jęczeć!
[Odwiedziny]s.73.

Co było robić, służba polskiemu Bogu to nie służba jakiemuś tam Bogu w ogóle.

Lepiej palić papierosy niż Żydóww

Dlaczego przejmują mnie rzeczy najbardziej banalne? To, że każde "teraz" będzie kiedy "kiedyś"? Ledwo się jakieś "teraz" zacznie, a we mnie już rodzi się dziecinna przecież niezgoda na siedzące mu na barana "kiedyś".
[Odwiedziny]s.83.

Na pewno już w życiu wymiotował, ale nigdy pieniędzmi.

Nigdy nie mogłem tego znieść, poezji czytanej w radiu "Warszawa", tej pornografii aksamitnego, pluszowego głosu, beczących skrzypiec i załkanych fortepianów. (s.157).

potrafiła się czasami tak zrobić, że oko stawało, albo, jak to mówił Czesiu, ten pierwszy z czujki, chuj bolał patrzeć. (s.173).

Tylko jakiś esteta mógł wymyślić coś takiego jak estetykę. (s.205).

Prawda plus zmyślenie równa się prawdziwe zmyślenie.

- Opuście umysłowe katakumby. Stańcie się nowoczesnym społeczeństwem, czas plemion już minął!

Miłość ta szelma zawsze nas do wiatru wystawi.

Dzieciństwo to samograj, piszących ulubione klocki. Polegają one na tym, z grubsza rzecz biorąc, że KIEDYŚ, jak się jeszcze tym całym dzieckiem było, to było dobrze. TERAZ jest źle. Kupuje to od razu ten czytelnik, któremu dobrze nie jest, czyli każdy.

(...) czytałem gdzieś, iż prostackiemu człowiekowi wydaje się, że rym jest gwarantem logiki i że on to właśnie czyni poezję, a nie odwrotnie.
[Odwiedziny]s.42.

Uroniłem trzy łzy. Pierwsza, bezsilna, wypłynęła z lewego oka, druga, wściekła, z prawego, zaś trzecia, której słony smak poczułem w ustach, stanowiła klamrę, wylana została nad losem tego nieszczęsnego kraju, który w pociągu nie ma papieru toaletowego. A ma papieża Polaka. A nie ma wody.