Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daniel Moyano (1930-1992) był dość płodnym argentyńskim pisarzem, a oprócz tego nauczycielem muzyki (grał nawet w kwartecie smyczkowym),więźniem politycznym i wygnańcem. Ciekawa postać. W Polsce w zasadzie nieznany. Ukazał się tylko jeden mikrozbiorek opowiadań (ledwie 92 strony!) pod tytułem "Po drugiej stronie morza". Niezbyt ciekawy. Składa się na niego 11 opowieści osadzonych gdzieś poza czasem. Tak jak w "Układance", której bohater budzi się nad ranem i słysząc szum prysznica dobiegający z łazienki, zaczyna się zastanawiać. Jeśli jest u siebie, to z pewnością jego żona właśnie bierze prysznic przed wyjściem do pracy. Ale jeśli nie jest u siebie, to musi znajdować się w pensjonacie sprzed lat, nie ma żony ani dzieci, a kąpiel bierze jego współlokator. Bohater snuje wspomnienia, pozwala myślom płynąć bezkarnie, aż w końcu decyduje się nic nie robić, bojąc się prawdy. Kto da mu bowiem gwarancję, że przebudził się we właściwym czasie? Podobny motyw pojawia się w łowcy, gdzie bohater wmawia sobie iż w jego mieszkaniu zamieszkała dziwna bestia. Nigdy nie widział jej na oczy, nie słyszał, ale wszystkie poszlaki, trzaski, okruszki w kuchni, interpretuje jako dowody na istnienie potwora. Na tej iluzji upływa mu całe życie… I tak dalej. Pomysły ciekawe, ale moyanowskim historiom brakuje i(s)kry. Snują się niespiesznie, rozlazłe i nieforemne niczym dym z papierosa. Oprócz wspomnianej "Układanki", podobała mi się jedynie "Twarz". Króciutkie opowiadanie o bliżej nieokreślonym koszmarze, której fabułę streszcza pierwszy akapit: "Nie mówił tego nikomu, ale cały czas bał się, że pewnego dnia natknie się nagle na twarz, której nigdy nie widział i nie wyobrażał sobie, a która byłaby samą grozą, czymś, co by go mogło zniszczyć". Nie polecam zbioru opowiadań "Po drugiej stronie morza". Otumaniają swoją flegmą, rozwiewając się w przestrzeni zanim zdążymy dostrzec ich prawdziwy kształt, a ich bohaterowie są pogrążeni w dziwnym paraliżu.