Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawie cała polska literatura emigracyjna, jaką znałem, była albo historyczna albo nostalgiczna, wsobna i hermetyczna. Aż tu trafiłem na książkę, która jest uniwersalna i przetłumaczona na dowolny języka znalazłaby tysiące czytelników w każdym kraju. I do tego napisana językiem prostym, wolnym od przesadnych wzruszeń a jednocześnie w jakoś tak prostolinijnie piękną. Tytuł mów wszystko bardzo dokładnie: to jest o psach. O psach wśród ludzi. Czasem bardziej o ludziach ale w większej części o psach. O tym jak potrafią być wierne, ale także jak potrafią być niewierne. O tym jak potrafię być opiekuńcze ale i jak potrafią być złośliwe. O tym jak potrafią być ludzkie ale i o tym jak potrafią być jak ludzie głupie. Do tej pory książki i teksty, które czytałem o psach były bardzo czułostkowe aż tu nagle trafił się Wacław Solski i pokazał mi, że można napisać o relacjach ludzi z psami pięknie ale i realistycznie. PS. Okazuje się, że istnieje wiele tekstów o psach, pisanych przez ludzi, których w ogóle bym o to nie podejrzewał. Jak wiele może łączyć komunistę, który został antykomunistą (Solski) z oenerowcem, który został komunistą (Dobraczyński)? Okazuje się, że cztery łapy i ogon mogą łączyć wszystkich.