Nadija Sawczenko

Weryfikacja czasem W oryginale książkę zaprezentowano 10 września 2015 podczas Lwowskiego forum książki. W tłumaczeniu polskim wydana w lipcu 2016 roku wysiłkiem wydawnictwa Od deski do deski. Po przeczytaniu innych książek, które Sekielski zbiera w koszyku wydawnictwa, wyrobiłem o „deskach” pozytywną opinię. Na tyle, że zauważyłem za sobą dokonywanie wyboru na poziomie wydawnictwo, a nie autor czy tytuł. Na początku 2016 roku Nadija Sawczenko identyfikowana była w Polsce jako ukraińska patriotka, wyzwolona z rosyjskiej niewoli. Honorowy gość w Polsce - gościła w Sejmie, zapraszana była do telewizji, otrzymywała nagrody. Na Ukrainie Sawczenko nagrodzona orderem „Bohater Ukrainy” (najwyższe odznaczenie państwowe),parlamentarzystka, delegat do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Stan idealny, kapitał polityczny taki że hohoho! Nie chcę szczegółowo opisywać jej życiorysu ani w wersji „oficjalnej” ani „książkowej”. Zainteresowanych zapraszam do samodzielnej lektury. Powiem tylko, że stanem na lato 2017 roku cały kapitał polityczny Pani Sawczenko ulotnił się. Podejmowane przez nią działania spotykają się z krytyką, a „byli przyjaciele” w Polsce jakoś o niej zapomnieli. No tak, ktoś kto uważa że na Ukrainie jest potrzebna dyktatura z centralizowaną władzą… Gdyby tylko tak uważała, ale ciekawe kto w jej opinii ma zostać dyktatorem? Liczba jej „genialnych” pomysłów ciągle rośnie… Niewątpliwie, uważny i dociekliwy czytelnik (przynajmniej za takiego siebie uważam w trakcie czytania tej pozycji) znajdzie na stronach „Nadia. Więzień Putina” niejedną odpowiedź na pytanie dlaczego tak się stało. Dlatego też jestem zadowolony, że sięgnąłem po tą książkę gdy czas zweryfikował nieco rzeczywistość. Nie patrzę na Sawczenko jak na jakąś mityczną „wonderwoman” (nigdy nie patrzyłem),interesował mnie jej fenomen. Co otrzymałem? Bardzo dobre studium przypadku, pokazujące pewne prawidłowości i pozwalające rozróżnić lidera od ideowego buntownika, nieskłonnego do kompromisów. Walczącego o sprawiedliwość, która dziwnym trafem jest zawsze tylko po jego stronie. Jedyny sprawiedliwy? Brzmi jak ostatni Mohikanin. Nie podoba mi się to. O ile prawda absolutna jest jedna (filozofia),o tyle prawd zwykłych codziennych jest wiele (proza życia). No i taka konkluzja z książki – na początku dowódcy byli nią zachwyceni a na koniec chętnie ją by sprzedali z dopłatą własną. I tak jest dzisiaj – rok temu było HURA! a teraz ZNIKNIJ! Historia lubi się powtarzać, co najwyżej zmienia się skala wydarzeń. Co do języka, to niezaprzeczalnie toporny i nie do samych wulgaryzmów piję. Składnia prosta, rubaszna wręcz. Tłumaczenie też prosi się o jakieś lepsze. Ogólnie – ciekawa do zapoznania się bo czyta się całkiem całkiem. No i taki niezamierzony „antypodręcznik” dla marzących o władzy i podręcznik dla badań nad osobowością (wg DSM-V). PS: Taka mała dygresja - książka już idzie w zapomnienie i mam wrażenie że niewiele osób po nią sięgnie. Osobiście uważam, że dopiero teraz staje się interesująca.