Bohaterami tej powieści są mężczyźni, którzy wrócili z I wojny światowej i kobiety, które na nich czekały. Dwa małżeństwa, dla których powrót do normalności jest niezwykle trudny. Po wojnie zostały w nich rany – te niewidoczne, na duszy, jak i te, które widać gołym okiem. Riley wrócił z wojny z okaleczoną twarzą, która stała się teraz jego stygmatem. Zdrętwiałymi, pokrytymi bliznami wargami nie jest w stanie pocałować swojej świeżo poślubionej żony, Nadine. Ta cierpi, udając że nie ma z tym problemu. Jednak ta kwestia ciąży nad nimi, potęgując obawy i niepewność wobec wzajemnych uczuć. Tymczasem Peter, który na wojnie pełnił rolę dowódcy Rileya, wrócił z niej jako rozgoryczony alkoholik, nie potrafiący się pogodzić ze stratą swoich ludzi. Jego żona Julia w oczekiwaniu na męża, by jeszcze bardziej mu się podobać, poddała się niefortunnemu zabiegowi upiększającemu, który oszpecił jej twarz. Kiedyś piękna, teraz jest nieruchoma i sztuczna jak maska. Losy tych dwóch par są ze sobą powiązane, nie tylko przez łączące ich relacje. Wszyscy czworo odczuwają ten sam ból i strach, jednocześnie próbując sobie pomóc. Mężczyźni starają się zapomnieć o koszmarze wojny, a kobiety zaprowadzić w ich wspólnym życiu normalność.

Louisa Young porusza temat aktualny również dzisiaj – i zawsze dopóki na świecie będą wojny. Nie od dziś mówi się o tym, że wojna odciska piętno na psychice biorących w niej udział żołnierzy. „Wciąż czekam” porusza autentyzmem uczuć i emocji, a jej zaletą jest ukazanie punktu widzenia każdego z bohaterów. Jakie uczucia się w nim kłębią? Czego żałuje? Czego pragnie? Jak ma zamiar sobie poradzić?

To także powieść silnie mówiąca o kobietach, które poświęcają życie swoim mężczyznom – najpierw czekając na nich, a później próbując złagodzić ich cierpienie. Tym bardziej na uwagę zasługuje postać Rose, która rezygnuje z rodziny na rzecz ambicji zawodowych (a przypomnijmy, że ma to miejsce u progu lat 20. XX wieku).

Znamienne dla treści książki są słowa ojca Rileya, który mówi synowi: „wygrałeś wojnę, wygraj pokój”. Okazuje się, że dla jej uczestników wojna nie kończy się wraz z nastaniem pokoju. Trudno się od niej uwolnić, zapomnieć i wrócić do normalności. Ale trzeba to zrobić, bo właśnie po to się ją wygrało – by dalej żyć. Bohaterom tej książki jakiś czas zajmie uświadomienie sobie tego faktu, ale dzięki temu my – czytelnicy możemy czerpać z niej dla siebie. „Wciąż czekam” skłania do przemyśleń. Także nad tym, jak wielkie znaczenie ma fizyczność w naszych relacjach z najbliższymi nam osobami. Początkowo duże skupienie na tej kwestii może zaskakiwać, ale takie podejście autorki cieszy, bo dostrzega ona, że rany na ciele mogą być równie dużą przeszkodą w relacjach, jak rany na psychice.

„Wciąż czekam” to powieść, która mogła być zwykłym romansidłem, ale na szczęście nim nie jest. Recenzent „The Times” napisał, że jeśli mielibyście przeczytać w tym roku tylko jedną książkę, warto wybrać tę. To z pewnością duże wyróżnienie. Powieść Young na nie zasługuje, bo w subtelny sposób porusza delikatną tematykę i nie pozostawia wobec niej obojętnym. To duża sztuka.

Malwina Sławińska