Zamiast czytać o tym, że ktoś inny też jest zmęczony, wolę się wyspać. A precyzyjniej: dowiedzieć się, jakim cudem matka dwójki dzieci - najlepszej koleżanki mojej ośmioletniej córki, i małej naręcznej istoty w wieku wczesnoprzedszkolnym - jest wyspana i spokojna. Widuję ją co rano w szkole, bo jej córka ma szafkę obok szafki mojej córki. Tak, jest Francuzką. I jedyną znaną mi matką, która wie coś, o czym ja najwyraźniej nie mam pojęcia. 

Na przeszpiegi wysłałam Pamelę Druckerman, która miała okazję obserwować nie jedną, ale setki francuskich matek, bo od ośmiu lat mieszka w Paryżu. Druckerman szybko zorientowała się, że jej sposób bycia nie sprawdzał się w Paryżu. Jeśli Nowy Jork faworyzuje kobiety, które roztrząsają błędy przeszłości i próbują się odnaleźć w swoich emocjach, to Paryż preferuje takie, które - przynajmniej na zewnątrz - niczego nie żałują. We Francji powiedzieć o sobie 'neurotyczna' nie jest na poły potępianiem się, a na poły przechwalaniem - to wyłącznie określenie choroby psychicznej. Tak więc nasza pani detektyw, próbująca odkryć sekret spokoju francuskich matek, próbuje być mniej podobna do Carrie Bradshaw, a bardziej do Catherine Deneuve. Na szczęście, nie rezygnuje z nowojorskiego poczucia humoru. 

Razem z nią porównujemy francuskie („Dziewięć miesięcy w Spa”) i amerykańskie („peany na cześć spodni na gumce”) magazyny dla kobiet w ciąży, szpitale, żłobki, przedszkola, rodzinne obiady. Dowiadujemy się, co to jest 'cadre', co francuscy rodzice mają na myśli mówiąc o 'éducation' i 'équilibre'. Kto to jest 'maman-taxi', jaka jest różnica między 'byciem grzecznym' a 'sage' i co to jest pauza. Wszystko to robicie już od dawna, jeśli udało wam się zachować zdrowy rozsądek. Ale, jak wiadomo, o to teraz najtrudniej.

Po przeczytaniu książki Druckerman stwierdziłam, że chociaż wychowuję córkę w podobny sposób, jak robią to Francuzki, byłam w 'amerykańskiej' ciąży i w taki też sposób urodziłam i karmiłam moją córkę, gdy była mała. Od babci (typowej niedzielnej matki) dostawałam inne rady niż od mojej mamy (która zrezygnowała na wiele lat z pracy, by wychować dzieci), co innego mówiły mi panie z przedszkola mojej córki. Zazdroszczę więc Francuzkom tej zgody, która, wg Druckerman, panuje we francuskim społeczeństwie co do sposobu, w jaki należy wychowywać dzieci. I, przede wszystkim, tego, w jaki sposób Francuzki radzą sobie z poczuciem winy. Podczas gdy ja po pół roku zajmowania się wyłącznie dzieckiem fantazjowałam o pójściu na manicure i dowiedziałam się, że powinnam a) raczej pomyśleć o pójściu do pracy (babcia) b) raczej nie zostawiać dziecka nawet na chwilę (mama), Francuzka na moim miejscu zrobiłaby to, na co miałaby ochotę, bo jej dziecko byłoby w żłobku. Można by w tym momencie ciężko westchnąć ale nie chcę dosiadać się do narzekających pań w kolejce. Zamiast tego opowiem wam coś innego. Zapytałam moją niedoścignioną Francuzkę, jak podoba jej się polskie przedszkole, do którego chodzi jej córka. Spodziewałam się niezadowolenia z menu i z braku 'cadre'. Zamiast tego usłyszałam: „Panie są bardzo dobre i czułe. We francuskim przedszkolu nikt by tak M. nie przytulał, bo wszyscy obawiają się oskarżenia o molestowanie”. Sytuacja jest więc nieco bardziej skomplikowana niż w książce Druckerman. Nic nie jest proste, a już na pewno nie wychowywanie dzieci. Nie jest proste, ale jak pisze Druckerman, mogłoby być nieco przyjemniejsze. Francuzki uważają, że wychowywanie dzieci jest przyjemnością. Amerykanki, udręczone przez liczne wykluczające się koncepcje wychowawcze, już mniej. A Polki? Polki mogłyby nauczyć się od Francuzek, jak zejść z karuzeli niepokoju i poczucia winy. 

Kasia / porządekalfabetyczny