Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młodziutka i bardzo ambitna Aldona, opuszcza Warszawę, by objąć posadę guwernantki w wiejskiej posiadłości. Marzy, by kontynuować naukę na zagranicznych uczelniach, jednak najpierw musi uzbierać fundusze. Na wsi ma pod opieką trójkę wspaniałych dzieciaków, a sielankę zakłóca jedynie rodzące się uczucie do dziedzica. Gdy mężczyzna ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, Aldona zostaje w majątku, by wesprzeć właścicielkę. Wspólnie podejmują się próby wyjaśnienia tajemniczego zniknięcia mężczyzny, którego przeszłość skrywa wiele tajemnic. Na drodze kobiet stanie jeszcze wiele przeszkód, które będą musiały pokonać.

Guwernantka to historia niezwykle silnych kobiet – Aldony i Eufemii, które dzielnie walczą z przeciwnościami losu. Aldona jest dobrze wykształcona, próbuje szerzyć edukację wśród chłopskich dzieci, ryzykując przy tym własnym zdrowiem i życiem. Poznajemy ją jako młodziutką panienkę, z głową pełną młodzieńczych marzeń. Śledzimy jak ewoluuje, dojrzewa, jak zmieniają się jej potrzeby. Podobnie jak Eufemia, z rozczytanej w romansach trzpiotki, zmienia się w silną i świadomą kobietę interesu. Chęć niesienia pomocy innym, walka o równe prawa kobiet wzbudzały mój ogromny podziw. Trzeba przyznać, że kreacja bohaterów udała się autorce doskonale.
Jak na romans przystało, mamy tutaj rozbudowany wątek romantyczny, a nawet kilka. Mimo, że niemal każdy poznany mężczyzna adorował bohaterkę, dość długo nie mogła odnaleźć szczęścia. Finał sercowych perypetii Aldony był mocno zaskakujący i kontrowersyjny, nawet jak na współczesne czasy. Autorce należą się więc kolejne brawa za niesamowitą wyobraźnię.
Ta niewielkich rozmiarów książka skrywa w sobie szaloną ilość wydarzeń i ogrom zaskakujących zwrotów akcji, a część z nich wydała mi się mocno naciągana. Żałuję, że niektóre wątki zostały tak pobieżnie potraktowane, na przykład działalność konspiracyjna dziewczyny w Warszawie. Mam jednak świadomość, że opisanie losów bohaterek na przestrzeni kilkudziesięciu lat tego wymagało.

Podsumowując, spędziłam bardzo udany czas z Guwernantką. Weronika Wierzchowska porwała mnie opowiedzianą historią, zaciekawiła losami interesujących, silnych kobiet. Zdecydowanie to nie będzie ostatnie spotkanie z twórczością autorki.

Młodziutka i bardzo ambitna Aldona, opuszcza Warszawę, by objąć posadę guwernantki w wiejskiej posiadłości. Marzy, by kontynuować naukę na zagranicznych uczelniach, jednak najpierw musi uzbierać fundusze. Na wsi ma pod opieką trójkę wspaniałych dzieciaków, a sielankę zakłóca jedynie rodzące się uczucie do dziedzica. Gdy mężczyzna ginie w niewyjaśnionych okolicznościach,...

Ogromny plus dla Adriana Ksyckiego za wykorzystanie w powieści niezwykle oryginalnego motywu, jakim jest telepatia i hipnoza. Autor bardzo umiejętnie wplótł elementy paranormalne do prowadzonego śledztwa, co stworzyło niepowtarzalny, mroczny klimat. Sama mam dość sceptyczne podejście do telepatii czy możliwości kontaktu ze zmarłymi, jednak podczas lektury czułam ogromne przerażenie. Mózg człowieka stanowi bowiem ogromną zagadkę dla medycyny, więc odpowiedź na pytanie może nie być taka oczywista.
Autor buduje powieść wokół skrzywdzonych dzieci, zemsty i karze, które przybierają okrutne oblicze. Nic tutaj nie jest oczywiste, liczne tropy prowadzą czytelnika w ślepy zaułek. Pisarz bardzo umiejętnie skonstruował całą intrygę, przemyślana fabuła mnie wciągnęła niemal od pierwszej strony. Świetnie budował napięcie, a samo rozwiązanie zagadki okazało się doskonałe.
Na uwagę na pewno zasługuje też oryginalna para prowadząca śledztwo – policjantka z przeszłością i telepata, który swoje także przeżył. Nie są to jednak wydumane, nierealne postaci, ale bardzo wiarygodni bohaterowie z krwi i kości. Z chęcią spotkałabym ich ponownie na kartach kolejnych powieści autora.

Telepata to moje pierwsze spotkanie z twórczością Adriana Ksyckiego. Jestem pod dużym wrażeniem opowiedzianej historii, połączenia śledztwa z elementami paranormalnymi i niesamowitym klimatem. Będę z niecierpliwością wyczekiwać kolejnych książek autora, a Wam Telepatę polecam.

Ogromny plus dla Adriana Ksyckiego za wykorzystanie w powieści niezwykle oryginalnego motywu, jakim jest telepatia i hipnoza. Autor bardzo umiejętnie wplótł elementy paranormalne do prowadzonego śledztwa, co stworzyło niepowtarzalny, mroczny klimat. Sama mam dość sceptyczne podejście do telepatii czy możliwości kontaktu ze zmarłymi, jednak podczas lektury czułam ogromne...

Po dłuższej przerwie zapraszam na ponowne spotkanie z komisarzem Olovskim, nieco melancholijnym i marudnym policjantem na emeryturze. By zabić nudę, ulega namowom młodego lekarza i wspólnie z sąsiadką, emigrantką z Polski, podejmuje się sprawdzenia licznych zgonów pacjentów. Ewa i komisarz początkowo nie widzą nic podejrzanego w śmierci schorowanych, wiekowych pacjentów, jednak obawy lekarza okazały się słuszne.
Niestety dość szybko udało mi się odgadnąć tożsamość sprawcy. Dużą przyjemność sprawiło mi jednak poznanie motywacji mordercy i zagłębienie się w jego psychice. Cała historia została opowiedziana w sposób niezwykle interesujący, ale dość melancholijny i spokojny, jak na kryminał. Trzy razy dziennie przed jedzeniem to powieść, którą czyta się bardzo przyjemnie, a ogromnym atutem są dialogi pełne humoru.
To drugi tom przygód komisarza, jednak stanowi odrębną historię. Nieznajomość poprzedniej części absolutnie nie zaburza odbioru. Ja jednak gorąco zachęcam, bo mocno polubiłam tego upartego staruszka.

Po dłuższej przerwie zapraszam na ponowne spotkanie z komisarzem Olovskim, nieco melancholijnym i marudnym policjantem na emeryturze. By zabić nudę, ulega namowom młodego lekarza i wspólnie z sąsiadką, emigrantką z Polski, podejmuje się sprawdzenia licznych zgonów pacjentów. Ewa i komisarz początkowo nie widzą nic podejrzanego w śmierci schorowanych, wiekowych pacjentów,...