Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnio trafiały mi się same perełki, z których czerpałam ogrom wiedzy, ale były również bardzo przystępnie napisane. Nadawały się naprawdę dla każdej grupy wiekowej. Tutaj poprzeczka poszła trochę wyżej. Ale o tym za chwilę.

Homo biologicus to pozycja, w której autor stara się wyjaśnić jaka jest różnica między ciałem, a duchem człowieka. I przyznam się, że sposób w jaki Piazza to postrzega może wydawać się odrobinę kontrowersyjne. Twierdzi on bowiem, że na nasze ciało ogromny wpływ ma sfera duchowa. A na to jak ukształtuje się nasz mózg ma wpływ otoczenie. Z jednej strony jestem w stanie zgodzić się z autorem, wydaje mi się, że otoczenie ma duży wpływ na nasze zachowanie, na to kim się staniemy. Ale czy aby na pewno ma to wpływ na nasze ciało? Kurcze. No może ma faktycznie. Przecież niemal wszystko, co dzieje się z naszym ciałem zależne jest od naszych poglądów, czyli tego co dzieje się w mózgu. Nie wiem, nie wiem. Mam zagwozdkę i przyznam, że jeszcze długo będę myśleć o tej pozycji.

Wrócę jednak do tej poprzeczki. Zazwyczaj ustawienie wysoko poprzeczki powinno być plusem książki, niestety tutaj tak nie jest. Jeśli chodzi o literaturę popularnonaukową wiedza powinna być przekazywana w sposób łatwy i przyjemny. Natomiast autor obrał sobie chyba za cel gnębienie mnie. 😂 Mój mózg nie wykształcił w sobie miłości do biologii (do chemii i fizyki zresztą też nie, widocznie obracałam się w złych kręgach 🤪) i czytanie tej pozycji było zwyczajnie męczące. Autor opisuje procesy zachodzące w ciele w bardzo naukowy sposób, często miałam problem ze zrozumieniem tego, co czytam. Ku mej radości na końcu znajduje się słowniczek terminów, który znacznie ułatwił mi życie.

Podsumowując jest to pozycja dobra, aczkolwiek wymagająca skupienia, nie taka luźna podczytywajka. Przeczytanie jej zajęło mi około miesiąca, bo sięgałam po nią pomiędzy innymi pozycji. Na raz by mi nie weszła na pewno.

Ostatnio trafiały mi się same perełki, z których czerpałam ogrom wiedzy, ale były również bardzo przystępnie napisane. Nadawały się naprawdę dla każdej grupy wiekowej. Tutaj poprzeczka poszła trochę wyżej. Ale o tym za chwilę.

Homo biologicus to pozycja, w której autor stara się wyjaśnić jaka jest różnica między ciałem, a duchem człowieka. I przyznam się, że sposób w jaki...

Sięgając po 'Jak umieramy' spodziewałam się, że wywoła u mnie lawinę emocji i wzruszeń. I tak też było. Nie będę kłamać. Było wiele momentów, które wywołały we mnie wzruszenie, melancholię. Jednak myślę, że każdy, kogo dotknęła śmierć bliskiej osoby poczuje to samo.

Pierwsza część książki - umieranie - opowiada o tym jak człowiek umiera. Proste. Jak organizm się szykuje na nadchodzący koniec. Pamiętam, że kilka osób mówiło mi, że da się po obserwacji ciała poznać, czy danej osobie kończy się czas na tym świecie, m.in. wyostrzają się rysy twarzy, skóra inaczej wygląda. Czy to prawda? Nie wiem. Może?

Druga część książki, czyli śmierć ukazuje nam co dzieje się z ciałem człowieka po śmierci. Kto stwierdza zgon, jak załatwia się wszystkie sprawy pogrzebowe. Ten rozdział nie zaskoczył mnie niczym. Zresztą tak samo jak ostatni. Miałam tę nieprzyjemność być przy potwierdzaniu zgonu, więc wiem jak to wygląda i co dalej się dzieje.
Ostatni rozdział poświęcony jest żałobie. Według mnie to zbędny rozdział. Każdy przeżywa żałobę na swój sposób, jedni bardzo się uzewnętrzniając, inni wręcz przeciwnie.

Podsumowując jest to bardzo ciekawa pozycja, myślę, że warta zapoznania. Trochę przybliża zagadnienie śmierci.

Sięgając po 'Jak umieramy' spodziewałam się, że wywoła u mnie lawinę emocji i wzruszeń. I tak też było. Nie będę kłamać. Było wiele momentów, które wywołały we mnie wzruszenie, melancholię. Jednak myślę, że każdy, kogo dotknęła śmierć bliskiej osoby poczuje to samo.

Pierwsza część książki - umieranie - opowiada o tym jak człowiek umiera. Proste. Jak organizm się szykuje...

Nie będę kłamać pisząc, że pałam wielką miłością do książek Moseley, bo tak nie jest. Czytałam kilka jej pozycji i każdej miałam do zarzucenia głównie jedną rzecz - autorka usilnie chciała wymyślić coś kontrowersyjnego, coś o czym piałyby bookstagramy. Według mnie wyszło jej to średnio, chociaż wiem, że ma rzesze fanów. Jestem w stanie to zrozumieć.

Co do pozycji, której tytułu nie chce mi się pisać, bo no... Bez przesady, trochę jest długi i chyba ten zabieg rozwleczenia tytułu jest bezsensowny...
Książkę oceniam na takie mocne 5. Pomysł był nawet, nawet. Nawet autorce udało się mnie nieźle zaskoczyć, przyznam, że spodziewałam się czegoś innego. Jednak te kilka gwiazdek odcięłam, bo... No bo 150 stron flaków z olejem to nie na moje nerwy. Nic, kompletnie nic ciekawego nie dzieje się pomiędzy stronami 50,a 200. Przyznaję bez bicia, że ominęłam kilka(naście) kartek po drodze 🙈 Natomiast potem... Potem to się dzieje, zaliczyłam zonka stulecia, chociaż w sumie mogłam się spodziewać. Ale się nie spodziewałam takiego plot twistu🤪 zakończenie też troszkę naciągane, ale wybaczam autorce 😁 ogółem warta przeczytania, ciekawsza niż inne powieści tej autorki. Dobra na jesienny wieczór przy kakao :)

Nie będę kłamać pisząc, że pałam wielką miłością do książek Moseley, bo tak nie jest. Czytałam kilka jej pozycji i każdej miałam do zarzucenia głównie jedną rzecz - autorka usilnie chciała wymyślić coś kontrowersyjnego, coś o czym piałyby bookstagramy. Według mnie wyszło jej to średnio, chociaż wiem, że ma rzesze fanów. Jestem w stanie to zrozumieć.

Co do pozycji, której...