Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę wstyd się przyznać, ale ta książka zalegała na mojej „kupce wstydu” długie lata. No ale co mogę o niej powiedzieć?
Według mnie styl pisania autora zmienił się od czasów „Wiedzmińskiej Sagi”, może to będzie nadużycie, ale jest to troszkę już odcinanie kuponów od swojego Opus Magnum, czyli Sagi.
Nie ma w tej powieści nawet pół opisu świat przedstawionego, nic nie wiemy o tym gdzie jesteśmy i jak wyglądają miejsca akcji.
Sam Geralt zupełnie nie przypomina tego, z poprzednich tomów, zachowuje się inaczej. Fakt, że poznajemy go tak jak by na początku swojego Wiedzmińskiego Szlaku. Gdy autorowi nie chce się opisywać, jak bohaterowie przemieścili się z miejsca na miejsce, po prostu zaczyna w nowym akapicie od dialogu Wiedźmina z postaciami, których nie było w poprzednim, co sugeruje, że już jesteśmy gdzieś indziej. Myślę, że moja ocena też jest podyktowana wysokim poziomem poprzednich przygód Geralta z Rivii. Oczywiście i tak zachęcam do przeczytania książki, tym bardziej jak jesteś fanem tego świata.

Trochę wstyd się przyznać, ale ta książka zalegała na mojej „kupce wstydu” długie lata. No ale co mogę o niej powiedzieć?
Według mnie styl pisania autora zmienił się od czasów „Wiedzmińskiej Sagi”, może to będzie nadużycie, ale jest to troszkę już odcinanie kuponów od swojego Opus Magnum, ...

Rozwiń Zwiń

Niepokojąca totalitarna wizja świata, coraz bardziej podobna do otaczającej nas rzeczywistości a książka napisana ponad pół wieku temu. Na koniec powiem tylko tyle...
Myślozbrodniarze wszystkich warstw – powstańmy z kolan. Wojna nie jest pokojem. Prawdziwa wolność nie jest niewolą. Ignorancja nie jest siłą. Nigdy nie pozwólmy sobie tego wmówić!
Książkę jak najbardziej polecam. Niekoniecznie jako lekturę przed snem, ale zdecydowanie jest to książka, która może nas obudzić...

Niepokojąca totalitarna wizja świata, coraz bardziej podobna do otaczającej nas rzeczywistości a książka napisana ponad pół wieku temu. Na koniec powiem tylko tyle...
Myślozbrodniarze wszystkich warstw – powstańmy z kolan. Wojna nie jest pokojem. Prawdziwa wolność nie jest niewolą. Ignoran...

Rozwiń Zwiń

Początkowo opernie mi szło czytanie, gubiłem się w wątkach i natłoku postaci. To na pewno nie jest lekka lektura na jeden wieczór, wymaga skupienia i koncentracji . Wspaniały „kwiecisty” styl pisania Błuhakowa pozwala pokazać. Jak bardzo wiele można przekazać czytelnikowi, właśnie przez groteskę i pokazać wielką pustkę, straszne metody działające w totalitarnym kraju jaka była Komunistyczna Rosja lat dwudziestych- trzydziestych ale bez „strzałów”. Pokazanie na czym polega i jak niszczy wnętrze człowieka właśnie ten system to jest wspaniale ukazane. W tym systemie ludzie myśleli tylko o sobie, egoizm był bardzo wysoce posunięty . Oportunizm i brak jakiejkolwiek moralności i donosicielstwo było na porządku dziennym . W tamtych czasach nie można było myśleć inaczej niż system, a nawet jeśli się tak myślano trafiało się do tzw „Psychuszek” tak często rozprawiano się z pisarzami i poetami.

Wielowątkowość tej powieści jest niesamowita i oczywiście styl pisania w jakim są przedstawienia wydarzenia czy to w Rosji czy to w czasach Piłata są diametralnie różne. Tak naprawdę mamy tutaj książkę w książce.

Fragment w którym Małgorzata czeka na nagrodę za to że cierpiała na balu Szatana. Ona szła tam na ten bal z myślą, że zrobi wszystko żeby uratować swojego ukochanego. A ona prosi Szatana o to, żeby nigdy więcej nie pokazywano chusteczki Fridzie. Kto czytał ten zna tą historie z Fridą. Dla mnie ta scena pokazuje wielkość człowieczeństwa , gdzie Małgorzata pomaga tak naprawdę nieznanej sobie kobiecie.

Cóż można więcej napisać ? Klasyk? Arcydzieło? Z pewnością . Warto ją przeczytać chociaż raz w życiu. Ja na pewno wrócę do niej za jakiś czas

Początkowo opernie mi szło czytanie, gubiłem się w wątkach i natłoku postaci. To na pewno nie jest lekka lektura na jeden wieczór, wymaga skupienia i koncentracji . Wspaniały „kwiecisty” styl pisania Błuhakowa pozwala pokazać. Jak bardzo wiele można przekazać czytelnikowi, właśnie przez g...

Rozwiń Zwiń

Na początku muszę przyznać, że po przeczytaniu kilkunastu stron, błędnie postawiałem ocenę pod tym tytułem. Z każdą przekładaną kartką moje uczucia i emocje były wystawione na największą próbę.



Autora świetnie pokazuje nam jak Holder i Sky potrafią dzielić się wszystkim nie tylko wesołymi wydarzeniami w swoim życiu ale przede wszystkim bólem, smutkiem, rozpaczą i cierpieniem i wiedzą to, że dopóki są ze sobą razem mogą przezwyciężyć wszystko na swojej drodze.
I mimo wszystko potrafią odnaleźć w sobie to prawdziwe szczęście i cieszyć się nim wspólnie

Na początku muszę przyznać, że po przeczytaniu kilkunastu stron, błędnie postawiałem ocenę pod tym tytułem. Z każdą przekładaną kartką moje uczucia i emocje były wystawione na największą próbę.



Autora świetnie pokazuje nam jak Holder i Sky potrafią dzielić się wszystkim nie tylko weso...

Rozwiń Zwiń

Miły powrót po latach, jak zawsze wciąga i zanim się człowiek zorientuje, strony uciekają w tempie ekspresowym. Opowiadania takie jak Ostatnie Życzenie, Ziarno Prawdy czy Mniejsze zło do klasa sama w sobie. Ilość fajnych zapadających dialogów w pamięci jest zatrważająco duża, no i złożoność każdego z bohaterów.

Polecam z całego serduszka książki. Oczywiście mamy serial Netflixa, ale jest to tylko ciekawostka nie mająca nic wspólnego z książkowym oryginałem. To już nasz adaptacja z Michałem Żebrowskim z przed lat biją tą Netflixową na głowę jeśli chodzi o przeniesienie ksiązki na ekran, ale wiadomo budżet w tamtych czasach na taką produkcje nie był duży i każdy z nas zapamiętał gumowe potwory, które walały się po planie. Ale sama adaptacja i Pan Żebrowski pierwsza klasa.
A jeszcze wracając do książki a dokładniej do audiobooków . Są to najlepsze audiobooki jakie kiedykolwiek mogłem usłyszeć. No nic zabieram się za Sezon Burz. Bywajcie !

Miły powrót po latach, jak zawsze wciąga i zanim się człowiek zorientuje, strony uciekają w tempie ekspresowym. Opowiadania takie jak Ostatnie Życzenie, Ziarno Prawdy czy Mniejsze zło do klasa sama w sobie. Ilość fajnych zapadających dialogów w pamięci jest zatrważająco duża, no i złożonoś...

Rozwiń Zwiń

Książka na jeden wieczór. Zostaje w głowie na bardzo bardzo długo. Ostatnie pare stron to emocjolanly rollercoster...
Historia o samotności, przyjaźni i marzeniach trudnych do spełnienia, ale trzymających ludzi przy życiu jak kotwica.


"My mamy przyszłość. Mamy do kogo otworzyć gębę, mamy kogoś, kto się choć trochę nami przejmuje (...). Ja mam ciebie, a ty masz mnie"

Książka na jeden wieczór. Zostaje w głowie na bardzo bardzo długo. Ostatnie pare stron to emocjolanly rollercoster...
Historia o samotności, przyjaźni i marzeniach trudnych do spełnienia, ale trzymających ludzi przy życiu jak kotwica.


"My mamy przyszłość. Mamy do kogo otworzyć gębę,...

Rozwiń Zwiń

Historia sprowadzona do naszego politycznego kurwidolka. Niby spoko, bo człowiek jak czyta to wie o kim mowa w tym naszym realnym świecie polityki, ale czegoś tam zabrakło. Daje 5 bo już mnie trochę wymęczyła ta seria z Igorem Brudnym.
Powrót do Pana Piotrowskiego zapewne za jakiś czas

Historia sprowadzona do naszego politycznego kurwidolka. Niby spoko, bo człowiek jak czyta to wie o kim mowa w tym naszym realnym świecie polityki, ale czegoś tam zabrakło. Daje 5 bo już mnie trochę wymęczyła ta seria z Igorem Brudnym.
Powrót do Pana Piotrowskiego zapewne za jakiś czas

Igor Brudny nie ukazany jako Rambo i Brudny Harry?
Pokazany jako człowiek, który ma jakieś swoje ograniczenia i problemy. Coś innego nadal to się dobrze czyta, więc jak czytałeś pozostałe części tą też pochłoniesz bardzo szybko

Igor Brudny nie ukazany jako Rambo i Brudny Harry?
Pokazany jako człowiek, który ma jakieś swoje ograniczenia i problemy. Coś innego nadal to się dobrze czyta, więc jak czytałeś pozostałe części tą też pochłoniesz bardzo szybko

To przepiękna i wzruszająca opowieść o przyjaźni, miłości i przywiązaniu. Wprawdzie jest przewidywalna i oczywista, a jednak sprawia, że w oku kręci się łezka, a uśmiech wypływa na usta.
Książka jest napisana w formie listów, meili, komunikatorów internetowych. Dla mnie osobiście bardzo przyjemnie się to czytało. Ale wiem, że niektórym osobą brak narracji może przeszkadzać. Myślę, że duża cześć nas, może odnaleźć w Alexie i Rossie cząstki siebie albo i nawet swoje odbicie.
Książka ma swoje momenty, gdzie na pewno uronimy nie jedna łzę (zaginiony list). Ale dość dobrze to równoważy humorem, który możemy odczytać z wiadomości naszych bohaterów. Porównanie kogoś do batona nugatowego Dare, może wydawać się dość dziwne na pierwszy rzut oka ;), no mi ktoś, kiedyś powiedział że jestem Arbuza, ale biorę takie porównanie w ciemno :).

Love, Rosie to nie jest typowy romans, w sumie to zastanawiam się, czy to w ogóle jest romans. Ta książka nie jest przesłodzona, nie ma w niej sztucznych tekstów typu: „kocham cię, nie wyobrażam sobie życia bez ciebie”. Jest to samo życie po prostu, gdzie dwie osoby, które na prawdę powinny być razem walczą z przeciwieństwami losu.
Pokazuje, że szczęścia nie trzeba daleko szukać wystarczy rozejrzeć się dookoła i umieć i nie bać się spróbować być szczęśliwym.

WJEM tak tak już kończę. Polecam książkę z całego serce. Mi pozostaje jeszcze film do zobaczenia.

Jest jeden niezwykły cytat który w pełni oddaje ducha tej książki: "Na końcu zawsze jest dobrze, jeśli nie jest to znaczy że to jeszcze nie koniec"

To przepiękna i wzruszająca opowieść o przyjaźni, miłości i przywiązaniu. Wprawdzie jest przewidywalna i oczywista, a jednak sprawia, że w oku kręci się łezka, a uśmiech wypływa na usta.
Książka jest napisana w formie listów, meili, komunikatorów internetowych. Dla mnie osobiście bardzo pr...

Rozwiń Zwiń