Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek książki obiecujący, koniec rewelacyjny, ale cała powieść w moim przekonaniu przegadana i tak wypełniona opisami miasta, fabryk, społeczeństwa, że poczułam klimat już po kilku rozdziałach, a tu dalej opisy, aż do znudzenia. Cieszę się, że książkę przeczytałam, ale zachwytu nie ma.

Początek książki obiecujący, koniec rewelacyjny, ale cała powieść w moim przekonaniu przegadana i tak wypełniona opisami miasta, fabryk, społeczeństwa, że poczułam klimat już po kilku rozdziałach, a tu dalej opisy, aż do znudzenia. Cieszę się, że książkę przeczytałam, ale zachwytu nie ma.

Aż trudno uwierzyć, że da się przekonać ludzi do odchodzenia od medycznych sprawdzonych sposobów, takich jak szczepienia. I to w imię własnego interesu. Książka pozostawiła u mnie niesmak i refleksję nad ludzką głupotą i cynizmem. Książka napisana jest w 2019 roku, więc przed covidem. Autor spokojnie mógłby napisać drugą część tej historii ludzkiej głupoty, równie obszerną, opowiadając o niechęci do szczepień na covid, wręcz agresji, wyszydzaniu szczepiących się i czipach ukrytych w szczepionce.

Aż trudno uwierzyć, że da się przekonać ludzi do odchodzenia od medycznych sprawdzonych sposobów, takich jak szczepienia. I to w imię własnego interesu. Książka pozostawiła u mnie niesmak i refleksję nad ludzką głupotą i cynizmem. Książka napisana jest w 2019 roku, więc przed covidem. Auto...

Rozwiń Zwiń

Nie jest to najlepszy poradnik, dotyczący komunikacji, jaki czytałam. Bardzo dużo teorii, mało przykładów. Same przykłady "łopatologiczne", wręcz infantylne w treści. Autorka niby wnikliwie opisuje różne kwestie, problemy w rozmowach z dziećmi, ale po jej wywodach niewiele zostaje. Książa przegadana, mało klarowna.

Nie jest to najlepszy poradnik, dotyczący komunikacji, jaki czytałam. Bardzo dużo teorii, mało przykładów. Same przykłady "łopatologiczne", wręcz infantylne w treści. Autorka niby wnikliwie opisuje różne kwestie, problemy w rozmowach z dziećmi, ale po jej wywodach niewiele zostaj...

Rozwiń Zwiń

Treściowo niepowiązane, ale w filozoficznym sensie jak najbardziej. Trzy opowieści. Dla mnie "Hordubal" - super, "Zwyczajnie życie" - ciekawy pomysł, "Meteor" - mnie akurat nie wkręcił.

Treściowo niepowiązane, ale w filozoficznym sensie jak najbardziej. Trzy opowieści. Dla mnie "Hordubal" - super, "Zwyczajnie życie" - ciekawy pomysł, "Meteor" - mnie akurat nie wkręcił.

W tytule zawarte jest wszystko to, co określa tę książkę. Warto mieć ją w domu i zaglądać od czasu do czasu, bo asertywność należy trenować, doskonalić i świadomie używać dla siebie i innych.

W tytule zawarte jest wszystko to, co określa tę książkę. Warto mieć ją w domu i zaglądać od czasu do czasu, bo asertywność należy trenować, doskonalić i świadomie używać dla siebie i innych.

Autorka książki jest wspaniałą "opowiadaczką", a czytając jej historie - prawdziwe przecież, angażujemy się tak, jak w najciekawszą powieść. Warto przeczytać, jako punkt wyjścia do dalszego zgłębiania tematu, ponieważ książka jest krótka. Jedyne, co mi tu nie pasuje, to tytuł. Banalny i nieadekwatny do treści.

Autorka książki jest wspaniałą "opowiadaczką", a czytając jej historie - prawdziwe przecież, angażujemy się tak, jak w najciekawszą powieść. Warto przeczytać, jako punkt wyjścia do dalszego zgłębiania tematu, ponieważ książka jest krótka. Jedyne, co mi tu nie pasuje, to tytuł. Ba...

Rozwiń Zwiń

Książka może nie tak klarowna i uporządkowana jak "Czuła przewodniczka", ale działa podobnie kojąco, gdy się ją czyta. Zwalnia nas, kobiety z ciągłego dążenia do czegoś, doskonalenia, by sam cel był satysfakcjonujący, podczas gdy życie nie ma celu, tylko jest życiem, które ma nas cieszyć, w którym codziennie ma nam być względnie wygodnie. Trochę żartobliwie napiszę teraz, że odrobinę się w tej przędzy autorki zaplątałam, nitki mi się pomieszały, bo nie wszystkie treści były dla mnie zrozumiałe, nie wszystko dotarło do mnie i było moje, ale chyba już taka jest ta autorka. Daje nam kawałek swojego świata, a nasz jest przecież inny. Tak, czy inaczej - podobało mi się.

Książka może nie tak klarowna i uporządkowana jak "Czuła przewodniczka", ale działa podobnie kojąco, gdy się ją czyta. Zwalnia nas, kobiety z ciągłego dążenia do czegoś, doskonalenia, by sam cel był satysfakcjonujący, podczas gdy życie nie ma celu, tylko jest życiem, które ma nas...

Rozwiń Zwiń

Lubię Dorotę Masłowską. Nie tylko za książki, żywy, inteligentny sposób opisywania rzeczywistości, ale także za niebanalną osobowość, brak patosu, chyba nawet skromność. Dobra pisarka i fajny człowiek.

Lubię Dorotę Masłowską. Nie tylko za książki, żywy, inteligentny sposób opisywania rzeczywistości, ale także za niebanalną osobowość, brak patosu, chyba nawet skromność. Dobra pisarka i fajny człowiek.

Nie lubię Warszawy i nie rozumiem rzekomej magii tego miasta, zachwytów, ach, ochów. Nie wyczuwam klimatu. Bardzo lubię natomiast Dorotę Masłowską - jej język, sposób myślenia o świecie, poczucie humoru, klimat, jaki stwarza we wszystkim, co pisze - felietonach, powieściach. Książka mnie nie zawiodła - przeczytałam na raz, więc czekam na więcej.

Nie lubię Warszawy i nie rozumiem rzekomej magii tego miasta, zachwytów, ach, ochów. Nie wyczuwam klimatu. Bardzo lubię natomiast Dorotę Masłowską - jej język, sposób myślenia o świecie, poczucie humoru, klimat, jaki stwarza we wszystkim, co pisze - felietonach, powieściach. Książka mnie n...

Rozwiń Zwiń

Książka o romansie, którego nie było. Ot, opowiastka. Historia, która mogłaby potoczyć się inaczej, gdyby tylko bohaterowie mieli więcej odwagi, by powiedzieć drugiej stronie o swoich uczuciach. Pierwsza część dłużyła się trochę, druga, niewiele wniosła do opowieści.

Książka o romansie, którego nie było. Ot, opowiastka. Historia, która mogłaby potoczyć się inaczej, gdyby tylko bohaterowie mieli więcej odwagi, by powiedzieć drugiej stronie o swoich uczuciach. Pierwsza część dłużyła się trochę, druga, niewiele wniosła do opowieści.