Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja przygoda z Agathą Christie zaczęła się bardzo dawno, miałam ok 14, 15 lat, gdy okładki jej kryminałów wołały mnie do siebie z półki bibliotecznej w bibliotece publicznej. Od tamtej pory Królowa Kryminału jest dla mnie poza wszelką oceną i konkurencją. Częściej jednak sięgałam po tomy z Herculesem Poirot - to w nich najbardziej czuję klimat Christie, grozę i zagadkę.

"Zwierciadło pęka w odłamków stos" było, z tego co pamiętam, moim pierwszym spotkaniem z Panną Marple.

Za co kocham Christie? Za konstrukcję zagadek, za skrywaną za nimi tajemnicę, za krzywdę ludzką, jaka sie za nimi kryje i za to, że w pewnym momencie czytelnik ma możliwość, by samemu rozwiązać tajemicę zbrodni.
I tak było w przypadku tej książki, w drugiej połowie lektury wystarczyło jedno zdanie, by wszystkie kawałki zagadki wskoczyły w mojej głowie na swoje miejsce. Czy nie tego właśnie czytelnik szuka w powieściach detektywistycznych?

Aktorka Marina Gregg organizuje niewielkie przyjęcie w swojej nowej posiadłości, gdzie zaprasza osoby w jakiś sposób związane z nią i z jej działalnością. Pastor, burmistrz, lekarz, poprzednia właścicielka domu, zaufani pracownicy i doradcy. Mimo tego na przyjęciu dochodzi do tragedii a żaden z gości nie wydaje się być prawdopodobym mordercą. Panna Marple siłą i ostrością swojego umysłu pokazuje, że natura ludzka zawsze jest taka sama, schematyczna i przewidywalna, a rozwiązania zagadki wcale nie trzeba daleko szukać.

Tak jak wspomniałam wcześniej - Christie jest mistrzynią gatunku poza wszelką skalą ocen. Więc jeśli jakimś cudem ktoś z was jeszcze nie miał okazji jej poznać, naprawdę nie zwlekacjcie! Królową trzeba znać!

Moja przygoda z Agathą Christie zaczęła się bardzo dawno, miałam ok 14, 15 lat, gdy okładki jej kryminałów wołały mnie do siebie z półki bibliotecznej w bibliotece publicznej. Od tamtej pory Królowa Kryminału jest dla mnie poza wszelką oceną i konkurencją. Częściej jednak sięgałam po tomy ...

Rozwiń

Zwiń

Mogę śmiało powiedzieć, że ta seria to moj ulubiony comfort read. Bardzo lubię wracać do bohaterów tej historii i mam nadzieję, że autorka uraczy nas jeszcze sporą iloscią tomów! Zwłaszcza, że Diane Freeman jak nikt łączy w tej serii wątki kryminalne, sensacyjne, komediowe i obyczajowe.

Przy okazji czwartej części przygod Hrabiny Harleigh niestety mamy duży spoiler już w samym tytule. W narzeczeńskiej sielance Frances i George'a niespodziewanie pojawia sie kobieta, która twierdzi, że jest jego pierwszą żoną. Zjawia się znikąd, w dodatku opowiada tak niestworzone historie, że nasi bohaterowie dość szybko uznają ją za osobę obłąkaną i niespełna rozumu. Mimo usilnych starań, by ukryć ten fakt przed innymi i wyjaśnić sytuację, w towarzystwie wybucha skandal a wszelkie ważne osobistości odwracają się od pary narzeczonych.
Gdy w otoczeniu lady Harleigh wydarza się kolejne morderstwo, wraz z Hazeltonem postanawia ona wyjaśnić zagadkę na własną rękę, by jak najszybciej przywrócić równowagę swojemu życiu i oczyścić ich nazwiska z powidoku skandalu.

To chyba będzie mój ulubiony tom! Niezwykle pomysłowe i kontrastowe postaci w rewelacyjny sposób ubarwiają londyńską rzeczywistość wiktoriańskiej Anglii i sztywne zasady, którymi rządzą się wyższe sfery.
Nie ukrywam, że im więcej czytam tego typu książek tym bardziej przeraża mnie jak kiedyś ważne było to, co powiedzą o nas ludzie. Że to plotki, skandale, bądź ich brak decydowały o tym jak będziemy postrzegani w najbliższym otoczeniu, a czasami nawet przesunięci na margines społeczeństwa.

Tak jak przy poprzednich i zapewne kolejnych tomach, mogę powiedzieć, że gorąco polecam przygody Lady Harleigh.

Mogę śmiało powiedzieć, że ta seria to moj ulubiony comfort read. Bardzo lubię wracać do bohaterów tej historii i mam nadzieję, że autorka uraczy nas jeszcze sporą iloscią tomów! Zwłaszcza, że Diane Freeman jak nikt łączy w tej serii wątki kryminalne, sensacyjne, komediowe i obyczajowe.

P...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję się bez bicia, że do tej serii przyciągnęła mnie w pierwszej kolejności okładka i barwione brzegi, które są moją największą słabością w świecie czytelniczym.

A jak w porównaniu do wyglądu okładki wypadła sama treść książek? Powiem wam, że całkiem nieźle! Chociaż jest to lektura typowo dla nastolatków i pewnie bym ją pokochała bardziej będąc właśnie w takim wieku, to i tak naprawdę dobrze się bawiłam i czas jaki spędziłam w krainie Nigdynigdy zaliczam do udanych!

Meghan, która jest zwyczają dziewczyną, w dzień swoich szesnastych urodzin dowiaduje się, że jej młodszy brat został porwany przez magiczne istoty do innego świata. Wraz ze swoim przyjacielem Robbiem rusza mu na ratunek, przy okazji dowiadując się, że sama jest półkrwi elfem. W trakcie poszukiwań brata Meghan zostaje postawiona przed o wiele poważniejszą sytuacją. Magiczna kraina Nigdynigdy powoli, lecz sukcesywnie zanika, co jest powodem postępującej wiedzy, nauki i techniki w świecie śmiertelników, a mówiąc prościej... coraz mniej dzieci i dorosłych wierzy w magiczne istoty, więc nie mają one już dla kogo istnieć. Postęp technologii natomiast sprawia, że w siłę rośnie Żelazny Król, pan wirtualnej, technologicznej i żelaznej zagłady.

Przez calą powieść mamy motyw wędrówki - do innego świata, przez magiczny las, przez Letnie Królestwo, w poszukiwaniu Żelaznego Króla. Wyraźnie można zauważyć zarysy historii, które już bardzo dobrze znamy, bowiem występuje tu mieszanka motywów z Alicji w Krainie Czarów, czy Czarnoskiężnika z Krainy Oz.

W całej tej historii nie mogło także zabraknąć przystojnego, ponurego, zimnego, okrutnego, elfiego księcia z mrocznego Dworu, który jest naturalnym wrogiem półkrwi elfiej Meghan.

Czekam na kolejne części 💜💙

Przyznaję się bez bicia, że do tej serii przyciągnęła mnie w pierwszej kolejności okładka i barwione brzegi, które są moją największą słabością w świecie czytelniczym.

A jak w porównaniu do wyglądu okładki wypadła sama treść książek? Powiem wam, że całkiem nieźle! Chociaż jest to lektura ...

Rozwiń

Zwiń

Ona - biedna dziewczyna starająca się przetrwać w brutalnym świecie, w którym jej brat wyruszył na wojnę a matka przechodzi załamanie.
On - przystojny, wykształcony chłopak z bogatego domu, który może mieć wszystko na wyciągnięcie ręki.
Razem starają się o pozycję felietonisty w wydawnictwie i rywilizują ze sobą każdego dnia, by wypaść lepiej od tego drugiego i spełnić swoje marzenie o swobodzie wyboru tematów i własnej rubryce.
Po tym jak jej brat wyruszył na wojnę Iris pisuje do niego listy na starej maszynie do pisania swojej babci. Z racji tego, że nie zna ani adresu, ani jednostki, w której stacjonuje jej brat, wkłada napisane listy do szafy. Któregoś dnia odkrywa, że listy włożone do szafy znikają po tym, jak zamknie drzwi. Gdy poprzez szafę otrzymuje wiadomość w odpowiedzi na swoje listy, nawiązuje dziwną korespondencyjną relację z kimś, do kogo trafiają jej wiadomości.

Mialam trochę inne wyobrażenie o tym, o czym opowiada ta książka przed jej przeczytaniem. Nie lubię motywu wojny i staram się go raczej unikać, więc nie sądziłam, że w tego typu książce przyjdzie nam być żołnierzem na pierwszej linii frontu i uciekać przed bombami w wojnie bogów. Już samą wojnę bogów wyobrażałam sobie raczej inaczej.
Niemniej jednak książka jest tak wciągająca, że wieczorem czułam autentyczny ból musząc ją odłożyć i przyznam, że dawno już nie miałam tego uczucia.
Ta opowieść jest też istną kopalnią cytatów, więc jeżeli macie w planach jej lekturę to koniecznie zróbcie zapas znaczników!

Ona - biedna dziewczyna starająca się przetrwać w brutalnym świecie, w którym jej brat wyruszył na wojnę a matka przechodzi załamanie.
On - przystojny, wykształcony chłopak z bogatego domu, który może mieć wszystko na wyciągnięcie ręki.
Razem starają się o pozycję felietonisty w wydawnictw...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję, że na samym początku urzekło mnie głównie wydanie tej książki. Wpadająca w oko okładka, piękne malowane brzegi i byłam kupiona! Na szczęście opis też zachęcił mnie na tyle, by tę książkę przeczytać.

Cztery czarnoskóre kobiety, właściwie jeszcze dziewczyny, siostry Olivia i Helen, ich przyjaciółka Ruby i pokojówka Amy-Rose. Przyszlo im dorastać w Chicago na początku XXw gdy ludzie o ich kolorze skóry dopiero podnosili się z kolan po zniesieniu niewolnictwa i w dalszym ciągu nie mieli takich samych praw jak biali. Olivia i Helen dorastały w arystokratycznej czarnoskórej rodzinie, co stanowiło niemały ewenement jak na ówczesną rzeczywistość. Ich ojciec, były niewolnik, doszedł do ogromnego majątku zakładając fabrykę powozów, czym awansował społecznie i dzięki temu zapewnił swojej żonie i dzieciom życie w bogactwie, wśród elit, z dostępem do wytwornych bali pełnych kurtuazji, pięknych sukien i eleganckich smokingów.
Dziewczyny torują swoje własne ścieżki życia w społeczeństwie, które nie tylko nie akceptuje ich koloru skóry, lecz z racji tego, że są kobietami, wymaga od nich określonych zachowań, określonych wyborów i wypowiadania określonych słów.

Od jakiegoś czasu bardzo lubię powieści historyczne, może też dlatego, że tak bardzo wzburzona się czuję, że dziewczęta m.in. w tych czasach przedstawionych w książce były pozbawione jakiejkolwiek możliwości stanowienia o sobie i swojej przyszłości. Żyły by "odhaczać" poszczególne etapy życia, o których decydował za nich ktoś inny, najpierw rodzice, potem mąż wybrany z reguły właściwie bez ich udziału, gdzie małżeństwo stanowiło po prostu kontrakt handlowy. I w "Davenportach" właśnie taką rzeczywistość spotykamy, z tym wyjątkiem, że każda z dziewcząt nie do końca się z nią godzi i próbują zrobić co w ich mocy, by wpłynąć na własne losy.

Z niecierpliwością będę wypatrywać drugiego tomu.

Przyznaję, że na samym początku urzekło mnie głównie wydanie tej książki. Wpadająca w oko okładka, piękne malowane brzegi i byłam kupiona! Na szczęście opis też zachęcił mnie na tyle, by tę książkę przeczytać.

Cztery czarnoskóre kobiety, właściwie jeszcze dziewczyny, siostry Olivia i Hele...

Rozwiń

Zwiń

przeczytałam Pomoc Domową, bo nie musiałam czekać na jej kontynuację tak długo jak ci, którzy czytali ją w okolicach premiery. Moim pierwszym zdziwieniem było to, że druga część wcale nie zaczyna się od tego samego momentu, w którym skończyła się pierwsza. Mamy tu przeskok czasowy wynoszący parę miesięcy pomijający istotny kawałek życia Millie.
Nasza bohaterka znowu szuka pracy po tym, jak jej życiowe plany poszły nie w tym kierunku, w którym zakładała. Gdy zatrudnia sie w domu bogatego biznesmena od początku czuje się bardzo nieswojo, zwlaszcza, że jego żona nie wychodzi na krok ze swojego pokoju, z wnętrza którego zaczynają dochodzić niepokojące odgłosy. A Millie ma kategoryczny zakaz zbliżania się do drzwi tajemniczej sypialni.
Bardzo odpowiada mi konstrukcja historii w Pomocy Domowej. Tak jak w pierwszym tomie, tutaj także jest ona podzielona na trzy części, pierwszą częścią jest pov Millie, który kończy się totalnym opadnięciem szczęki. Druga część to pov drugiego bohatera, który wyjaśnia jak to wszystko się zaczęło, a trzecia część to znowu pov Millie i "piękne" zakończenie historii, po którym znowu mamy pewność, że nie warto zadzierać z Wilhelminą Calloway.
Polecam bardzo gorąco!
Potrzebuję więcej 🥹

przeczytałam Pomoc Domową, bo nie musiałam czekać na jej kontynuację tak długo jak ci, którzy czytali ją w okolicach premiery. Moim pierwszym zdziwieniem było to, że druga część wcale nie zaczyna się od tego samego momentu, w którym skończyła się pierwsza. Mamy tu przeskok czasowy wynosząc...

Rozwiń

Zwiń