Książka stanowi zbiór trzydziestu esejów poświęconych polskiej kulturze muzycznej ostatnich dekad. Prezentuje wybitnych twórców tej kultury oraz jej najbardziej doniosłe, mające wagę w skali międzynarodowej, zjawiska. W przeciwieństwie do praktykowanej dziś w naszym kraju publicystyki muzycznej, ograniczającej się do opisu bieżących wydarzeń, intencją autora jest pogłębione spojrzenie na rzeczywistość muzyki polskiej, odzwierciedlające jej dokonania w szerszym horyzoncie czasowym.

Większość tekstów niniejszej antologii, bo aż dwadzieścia jeden, związana jest z Wrocławiem. To dogodna okazja, by ukazać kulturotwórcze znaczenie pewnych instytucji – takich na przykład, jak festiwal Wratislavia Cantans czy pamiętna wystawa Wrocław 2000 – Moje Miasto, festiwal Gaudeamus bądź też Dni Muzyki Starych Mistrzów. Obok tekstów poświęconych muzycznym arcydziełom Jana Sebastiana Bacha, Claudia Monteverdiego, Fryderyka Chopina, Roberta Schumanna, Antona Brucknera czy Giuseppe Verdiego –­ istotną część książki stanowią eseje o wybitnych interpretatorach muzyki, takich jak Andrzej Markowski, Tatiana Szebanowa, Gustav Leonhardt, Edmund Kajdasz, Stanisław Krukowski i Jan Ślęk.

Walorem publicystyki Marka Dyżewskiego jest postrzeganie muzyki z perspektywy jej związków z innymi dziedzinami sztuki i kultury, a także – jasność przekazu, zwięzłość, retoryczna elegancja i swego rodzaju muzyczność, przejawiająca się w budowie słownych fraz.