Ostatni rozdział książki nosi tytuł "Moje japońskie perełki" i pochodzi z niego cytat: "Następnie dojeżdżamy do Tokio, które jako stolicę Japonii odwiedza każdy turysta, zatem nie będę opisywać stolicy, gdyż według mnie są znacznie piękniejsze miejsca niż Tokio, chociaż również i tu można znaleźć sporo tradycyjnej Japonii wśród rzucającej się w oczy nowoczesności". Ta "perełka" opisuje najlepiej styl w jakim napisana jest książka, a jest to styl szkolnego wypracowania, który obfituje w zwroty typu: "ogrody japońskie dzielą się na trzy style..."
I tutaj kończę sączenie jadu i daję książce wysoką ocenę z takim zastrzeżeniem, że nie jest to Lyteratura, ale coś w rodzaju fotobloga. Kiedy tak na to popatrzymy, to "książka" się broni. Jest tam sporo ciekawych informacji i spostrzeżeń z pierwszej ręki, a całość pozwala spędzić miło godzinkę czasu. Jest też sporo zdjęć w klimacie, który znacie z fejsa. Na zdjęciach pojawia się autorka w charakterze modelki prezentującej kimona albo po prostu jak na fotce z wakacji nic nie prezentującej. Brakuje jednak sweetfoci z dzióbkiem.

Ostatni rozdział książki nosi tytuł "Moje japońskie perełki" i pochodzi z niego cytat: "Następnie dojeżdżamy do Tokio, które jako stolicę Japonii odwiedza każdy turysta, zatem nie będę opisywać stolicy, gdyż według mnie są znacznie piękniejsze miejsca niż Tokio, chociaż również i tu można znaleźć sporo tradycyjnej Japonii wśród rzucającej się w oczy nowoczesności". Ta...