Ostatnia książka serii, ale równie dobra jak pozostałe.

Ostatnia książka serii, ale równie dobra jak pozostałe.

W ostatniej części "Ksiąg krwi" żadne z opowiadań nie zapada szczególnie w pamięć, pomimo tego że "Ostatnia sztuczka" posłużyła za pierwowzór kiczowatego "Władcy iluzji".
"Zmierzch w cieniu wież" to wyjątkowo nieudolna, wręcz grafomańska wizja wilkołactwa w służbie zimnej wojny, męczące.
"Życie śmierci" opowiada niezłą historię, ale zakończenie zostało totalnie pogrzebane.
"Krew grabieżców" ma niezły motyw, bardzo niepokojący morał, tylko zostało napisane wyjątkowo niechlujnie.
Ogólnie opowiadania w tej części sprawiają wrażenie niechlujnych, jakby Barker już stracił ducha do tych historii.
"Ostatnia sztuczka" może być, jakaś tam barkerowska parafraza motywu faustowskiego.

W ostatniej części "Ksiąg krwi" żadne z opowiadań nie zapada szczególnie w pamięć, pomimo tego że "Ostatnia sztuczka" posłużyła za pierwowzór kiczowatego "Władcy iluzji".
"Zmierzch w cieniu wież" to wyjątkowo nieudolna, wręcz grafomańska wizja wilkołactwa w służbie zimnej wojny, męczące.
"Życie śmierci" opowiada niezłą historię, ale zakończenie zostało totalnie...

Wszystko co dobre ma swój początek i koniec podobnie jak heksologia opowiadań Clivea Barkera, wszystkie one mimo, że jedne lepsze, drugie gorsze trzymają poziom, średnia całego cyklu wychodzi 6,8 , ale ja osobiście przyznałbym pełną dziesiątkę.

Ranking opowiadań:

Miejsce pierwsze: Ostatnia sztuczka 8/10

Miejsce drugie: Krew grabieżców 7/10

Miejsce trzecie: Zmierzch w cieniu wież 7/10

Miejsce czwarte: Życie śmierci 7/10

Miejsce ostatnie: Przy Jerusalem Street 7/10

Wszystko co dobre ma swój początek i koniec podobnie jak heksologia opowiadań Clivea Barkera, wszystkie one mimo, że jedne lepsze, drugie gorsze trzymają poziom, średnia całego cyklu wychodzi 6,8 , ale ja osobiście przyznałbym pełną dziesiątkę.

Ranking opowiadań:

Miejsce pierwsze: Ostatnia sztuczka 8/10

Miejsce drugie: Krew grabieżców 7/10

Miejsce trzecie: Zmierzch w...

Na koniec cyklu - rozczarowanie. Tom szósty "Ksiąg Krwi" nie zawiera ani jednego opowiadania, które umieściłbym w moim osobistym best of Barkera. Choć była to moja druga lektura - jakieś 10-12 lat później - pamiętałem mgliście tylko jedno z opowiadań ("Zmierzch w cieniu wież"),a i ono na tle innych osiągnięć autora nie wydaje mi się szczególnie zapadające w pamięć: motyw potwora w podobnych ujęciach pojawiał się już w przynajmniej kilku tekstach z cyklu. Otwierające zbiór "Życie Śmierci" mogłoby być zupełnie niezłe, gdyby nie konfundujące zakończenie. "Ostatnia sztuczka" ma swój sensacyjno-przygodowy urok, ale jest przeładowana pomysłami. Najgorzej wypada "Krew grabieżców", być może i poruszająca zawsze aktualny temat grzechów kolonizacji, ale pozbawiona kreatywności w warstwie fabularnej. Tom szósty nie jest zbiorem fatalnym, ale to już nie ten poziom, co poprzednie części.

Na koniec cyklu - rozczarowanie. Tom szósty "Ksiąg Krwi" nie zawiera ani jednego opowiadania, które umieściłbym w moim osobistym best of Barkera. Choć była to moja druga lektura - jakieś 10-12 lat później - pamiętałem mgliście tylko jedno z opowiadań ("Zmierzch w cieniu wież"),a i ono na tle innych osiągnięć autora nie wydaje mi się szczególnie zapadające w pamięć: motyw...

Raczej przeciętne zakończenie ciekawego cyklu. Tylko opowiadanie, które skojarzyło mi się z "Jądrem ciemności" opowiadające o grupce białych intruzów w amazońskiej dżungli było w stanie zainteresować mnie klimatem. Pierwszy tom był bezwzględnie najlepszy.

Raczej przeciętne zakończenie ciekawego cyklu. Tylko opowiadanie, które skojarzyło mi się z "Jądrem ciemności" opowiadające o grupce białych intruzów w amazońskiej dżungli było w stanie zainteresować mnie klimatem. Pierwszy tom był bezwzględnie najlepszy.

Jedyne, co jest złego w szóstym tomie Ksiąg Krwi to fakt, że to ostatnia część tego fascynującego cyklu. Zawarte w nim opowiadania to klasa sama w sobie, groza w najwyższym gatunku, świetne zwieńczenie kolekcji.

Na początek rewelacyjne "Życie Śmierci". Mroczna historia o kobiecie, która, odwiedzając kryptę przeznaczonego do rozbiórki kościoła została mimowolnie Ambasadorem Śmierci. Jej znajomi zaczynają umierać na tajemniczą chorobę, na horyzoncie pojawia się tajemniczy mężczyzna, uznany przez bohaterkę za uosobienie Ponurego Żniwiarza. Zręczny twist wieńczy to ponure współczesne weird fiction.

Kolejny tekst - "Krew Grabieżców" przypomina włoskie przygodowe kino exploitation spod znaku "Cannibal Holocaust". Grupa białych usiłuje przegnać miejscowych Indian z rzekomo kupionej przez siebie ziemi. W przypadkowym zamieszaniu jeden z "grabieżców" zabija młodego chłopca, co skutkuje rzuceniem przez indiańskiego szamana klątwy, sprowadzającej na mężczyzn straszliwą chorobę, ekstremalną odmianę hemofilii.

"Zmierzch W Cieniu Wież" - to połączenie thrillera szpiegowskiego z horrorem. Dynamiczna, sensacyjna akcja toczy się w Berlinie Zachodnim - w trakcie walki wywiadów agenci obu stron konfliktu odkrywają swą silnie stłumioną przez szkolenie, zwierzęcą przeszłość.

"Ostatnia Sztuczka" to długa, fabularnie rozbudowana wariacja motywu czuwania nad zmarłym magiem, znanego z gogolowskiego "Wija". Gdy w wypadku ginie znany iluzjonista, wdowa wynajmuje prywatnego detektywa by ten czuwał przez noc nad trumną męża. Zmarły sztukmistrz był w rzeczywistości prawdziwym magiem, teraz demony piekielne chcą porwać jego ciało. Także w tej opowieści Barker położył nacisk na szybkie tempo akcji, trochę kosztem nastroju, przez co przypomina ona bardziej urban fantasy niż horror.

No i końcowa klamra, spinająca cały cykl - "Przy Jerusalem Street" - zakończenie otwierającej cały cykl historii opisanej w opowiadaniu "Krwawa Księga". Wynajęty przez kolekcjonera osobliwości morderca zabija Nosiciela Opowieści i obdziera go ze skóry (bodyhorrorowa wersja podkradania książek z biblioteki),zmarli jednak nadal zamierzają opowiadać swe dzieje.


Już po raz szósty "od klaskania brzękną mi prawice" (że pojadę Wieszczem). Barker zachwyca kreatywnością, sprawnością warsztatową, rozpiętością pomysłów i stylów. W "Księgach Krwi" znaleźć można przekrój gatunków obecnych we współczesnej grozie - weird fiction, body horror, horror ekstremalny gore, ghost stories, czarne komedie - a wszystko w najlepszej jakości. To kopalnia pomysłów, wykorzystywana przez show biznes filmowy - że przypomnę tylko "Candymana", "Mistrza Magii", "Nocny Pociąg Z Mięsem" czy "Księgę Krwi".

Mroczna, namiętna proza Barkera stanowiła też podstawę systemu fabularnego (i karcianego) KULT - trochę dziś zapomnianego, a niesłusznie.

Dziwię się bardzo, że mimo upływu lat nikt nie podejmuje się ponownego wydania "Ksiąg Krwi" w Polsce (przymiarki MAGA to już legenda ludowa fandomu) - to absolutny Kanon współczesnego horroru, pozycja obowiązkowa dla każdego fana gatunku. Całość cyklu praktycznie wymyka się jakimkolwiek ocenom - trzebaby, jak przy luksusowych trunkach, napisać V.S.O.P..Z przyzwyczajenia do cyferek - szósty tom - 10/10, "Księgi Krwi" jako całość - 11/10 - poza skalą.

MUST !

Jedyne, co jest złego w szóstym tomie Ksiąg Krwi to fakt, że to ostatnia część tego fascynującego cyklu. Zawarte w nim opowiadania to klasa sama w sobie, groza w najwyższym gatunku, świetne zwieńczenie kolekcji.

Na początek rewelacyjne "Życie Śmierci". Mroczna historia o kobiecie, która, odwiedzając kryptę przeznaczonego do rozbiórki kościoła została mimowolnie Ambasadorem...