Fakt. Jako dorosły nie widzę zbyt dużo atrakcji w tej książce. No, może poza grafiką, która nadal dzielnie się broni. Ale kiedy miało się 8, może 9 lat, I był to jeden z pierwszych świadomie wybranych tytułów (w sensie Zakupy z mamą, gdzie można było wybrać tylko jedną książeczkę spośród kilku tego typu, w nowo otwartej księgarni w małym mieście lat 90tych),no to się po prostu ma do tego olbrzymi sentyment.
Nie będę udawał, że polecam młodemu pokoleniu tą książkę, bo choć nadal wizualnie piekna, to jednak sam styl mocno się różni od tego co wydają współcześnie. Ale zawsze miło wrócić myślami do dzieciństwa, kiedy ma się w ręce z powrotem taką rzecz.

Fakt. Jako dorosły nie widzę zbyt dużo atrakcji w tej książce. No, może poza grafiką, która nadal dzielnie się broni. Ale kiedy miało się 8, może 9 lat, I był to jeden z pierwszych świadomie wybranych tytułów (w sensie Zakupy z mamą, gdzie można było wybrać tylko jedną książeczkę spośród kilku tego typu, w nowo otwartej księgarni w małym mieście lat 90tych),no to się po...

Trzy opowiadania i dwa wierszyki z olbrzymami w tle. Książka nie powala, jest nudnawa i nieco głupawa.

Trzy opowiadania i dwa wierszyki z olbrzymami w tle. Książka nie powala, jest nudnawa i nieco głupawa.

Na „Księgę olbrzymów” natknęłam się porządkując książkowy regał. Z sentymentem spojrzałam na nią, ponieważ nosi ślady wielokrotnego użycia i przywodzi na myśl czasy szczęśliwego dzieciństwa.

Mimo iż bezpowrotnie minęły, lektura „Księgi…” przeniosła mnie do nich na krótką chwilę, pochłaniając uwagę tak jak wtedy, gdy z dziecięcą ciekawością odkrywałam tajemnice świata olbrzymów, zamknięte na kartach objętościowo ubogiej lecz bogatej w treści i ilustracje książki prezentującej trzy historie zatytułowane: „Kłótliwe olbrzymy albo wieprzowy królewicz”, „O olbrzymie, który nie mógł spać” oraz „O łakomym olbrzymie i smutnej królewnie”, przeplecione dwoma wierszykami pod tytułami: „Kiedy olbrzym kicha” i „Mój kolega”.

Wszystkie one pod płaszczykiem literackiej fikcji skrywają piękno pozytywnych wartości, które winno się wpajać małym Czytelnikom takich jak przyjaźń czy bezinteresowna pomoc innym.

Na „Księgę olbrzymów” natknęłam się porządkując książkowy regał. Z sentymentem spojrzałam na nią, ponieważ nosi ślady wielokrotnego użycia i przywodzi na myśl czasy szczęśliwego dzieciństwa.

Mimo iż bezpowrotnie minęły, lektura „Księgi…” przeniosła mnie do nich na krótką chwilę, pochłaniając uwagę tak jak wtedy, gdy z dziecięcą ciekawością odkrywałam tajemnice świata...

Bardzo sympatyczna książka dla dzieci. Dobrze się czyta. Ilustracje też całkiem ok (zwłaszcza jak na lata dziewięćdziesiąte ;) ).

Bardzo sympatyczna książka dla dzieci. Dobrze się czyta. Ilustracje też całkiem ok (zwłaszcza jak na lata dziewięćdziesiąte ;) ).