Wspomnienia czy tylko ? Historia ludzi na których wojna odcisnęła piętno okrucieństwa, ale i też historia nowego życia w innym często bardzo odległym miejscu, które staje się nowym spokojnym domem. Polecam, pozycja dobrze skomponowana i tak bliska ludziom.

Wspomnienia czy tylko ? Historia ludzi na których wojna odcisnęła piętno okrucieństwa, ale i też historia nowego życia w innym często bardzo odległym miejscu, które staje się nowym spokojnym domem. Polecam, pozycja dobrze skomponowana i tak bliska ludziom.

Książkę bardzo polecam. Widać w niej zamiłowanie Autora do historii, spotkań i rozmów z ludźmi. Jest w niej dla mnie wątek osobisty - wspomnienia moich Dziadków. Przypomniała mi także czasy pisania mojej pracy magisterskiej 20 lat temu, gdy sama spisywałam relacje Polaków, którzy podczas II wojny światowej przebywali w Związku Radzieckim.

Książkę bardzo polecam. Widać w niej zamiłowanie Autora do historii, spotkań i rozmów z ludźmi. Jest w niej dla mnie wątek osobisty - wspomnienia moich Dziadków. Przypomniała mi także czasy pisania mojej pracy magisterskiej 20 lat temu, gdy sama spisywałam relacje Polaków, którzy podczas II wojny światowej przebywali w Związku Radzieckim.

To poruszająca książka. Nie znam wojny z autopsji, jednak jest ona zawsze obecna w moim domu rodzinnym. Spisane, przejmujące opowieści ludzi o bezpowrotnie utraconym świecie i wojennej pożodze, ciągnącej się tygodniami podróży przez Polskę w bydlęcych wagonach, na długo zapadły w moją pamięć, zwłaszcza, że jestem potomkiem przesiedleńców. Lektura ma dla mnie wymiar osobisty, gdyż między innymi są w niej opisane losy moich Rodziców i Dziadków. Książka zbudowana z osobistych wspomnień, wzbogacona wieloma dokumentami i zdjęciami, potrafi na długo zapaść w pamięci. Czytając książkę Andrzeja Krywalewicza od razu dostrzegam jego pasję do historii, dziękuję jednocześnie za to, jak rzetelnie podszedł do tematu i gromadzenia informacji. Dla mnie osobiście lektura miała wyjątkowo emocjonalny charakter ze względu na to, że pochodzę z tych stron. Zdecydowanie polecam.

To poruszająca książka. Nie znam wojny z autopsji, jednak jest ona zawsze obecna w moim domu rodzinnym. Spisane, przejmujące opowieści ludzi o bezpowrotnie utraconym świecie i wojennej pożodze, ciągnącej się tygodniami podróży przez Polskę w bydlęcych wagonach, na długo zapadły w moją pamięć, zwłaszcza, że jestem potomkiem przesiedleńców. Lektura ma dla mnie wymiar...

Wsłuchiwanie się w opowieści o poranionym życiu, chwytanie czasu, zatrzymywanie indywidualnych losów ludzi, których za chwilę może już nie być - oto co robi autor książki "Odra...". Ma niezwykły dar zjednywania zaufania ludzi. Czasem przez lata chronili swoje traumatyczne wspomnienia, a teraz otwierają nie tylko szuflady pamięci, ale też serca, czując, że jest ktoś, kto chce poznać, zrozumieć, przechować i przekazać następnym pokoleniom losy pokomplikowane przez historię, życiorysy poranione stratą: bliskich, domu, ziemi, a czasem stratą nadziei. Ale w ciszy zasłuchanego autora, który usuwa się w cień, milczy, nie komentuje, nie interpretuje, tylko z szacunkiem pochyla się nad indywidualnymi losami, jest siła słowa bohaterów. To oni dają świadectwo, że życie można zacząć od nowa, nawet, gdy ciężar doświadczeń przygniata do ziemi. Niejednokrotnie to właśnie ziemia - inna, obca, ale wciąż odradzająca się wraz z porami roku, dawała tę siłę przetrwania w nowym, obcym miejscu, na które niejako zostali skazani prze historię. Mozaika biografii, przeżyć, doświadczeń. Strach i niepewność, nadzieja i praca, ludzie bliscy i całkiem obcy... Świat się kręci, a Odra, która była jak umarła, płynie dalej swym nurtem, niosąc wspomnienia spisane przez Andrzeja Krywalewicza, by został ślad, by pamięć nie zobojętniała, a fale nie rozmyły tego, co ważne i potrzebne. Do czego? Do zrozumienia, ile siły jest w człowieku. O tym właśnie opowiada "Odra...".

Wsłuchiwanie się w opowieści o poranionym życiu, chwytanie czasu, zatrzymywanie indywidualnych losów ludzi, których za chwilę może już nie być - oto co robi autor książki "Odra...". Ma niezwykły dar zjednywania zaufania ludzi. Czasem przez lata chronili swoje traumatyczne wspomnienia, a teraz otwierają nie tylko szuflady pamięci, ale też serca, czując, że jest ktoś, kto...